november 2004

Pest

Morgen wereld-aidsdag. Vooral Zuid-Afrika is ziek, heel erg ziek. Ik noem het de pest van deze tijd. En als ik een héél slecht humeur heb kan ik mezelf aanpraten dat het virus gemaakt is, gefabriceerd is door mensenhanden. Mijn hart breekt als ik de ouderloze kinderen op televisie zie, alleen en doodgaand in een hospitaaltje zonder voorzieningen. Mensonterend en de Killing Fields van ons welzijn? Waarom komen de medicijnen niet daar? Hoe moeilijk kan het zijn? Alles hangt met elkaar samen, alles is verbonden. Via gigantische pijpleidingen komt olie van daar naar hier, waarom krijgen wij dan geen water van hier naar daar? Ik weet dat dat niet direct te maken heeft met het aidsprobleem daar, maar wel met de positie van Zuid-Afrika ten opzichte van de Westerse wereld? Welke belangen spelen hierbij een rol? Wie zijn de mensen die macht hebben over leven en dood? Paranoia slaat soms ook bij SmaRts toe…

Pest Meer lezen »

Models inc.

Klik voor groter

Vandaag een snelcursus modelfotografie.
Wel zelfstudie hoor, met mijn collega’s als slachtoffer!

Haha, dit gaat leuk worden. Wàt?
Dat zeg ik nog niet, het is eigenlijk nog geheim.
😉

Models inc. Meer lezen »

J. en J.

Klik voor groter

Jeemig, wat ken ik eigenlijk veel J.- ‘s! Maar dat terzijde.
Vandaag stonden J. en J. hier bij ons voor de deur en kwamen binnen om even een glaasje limo te drinken. J. zegt: “SmaRts, ik heb op school wewewepuntsmart (!)puntennel ingetoetst, maar ik zag mijn foto niet. Hoe kan dat nou?”. Ik heb hem alsnog de goede url gegeven. Hij was zo enthousiast over het feit dat hij helemaal via internet te zien was en was ook heel erg trots op de reacties die jullie gegeven hadden. Lekker uitsloven bij de meiden natuurlijk. En vanmiddag kwam ook de vraag of zijn beste vriend en neef J. ook op mijn blog stond. Om ze nou niet teleur te stellen, plaats ik J. en J. hier allebei opnieuw. Zodat ze, als ze van de week via school komen kijken, zichzelf als eersten zien.

J. en J. Meer lezen »

Fotoboek

De fotoboeken konden wel wat verversing en een nieuw uiterlijk gebruiken. Dus heb ik ze lekker in een nieuw album ‘geplakt’. Stoere flashy dingetjes. Ik heb er twee: één voor de kleurenfoto’s en een voor zwartwit. Je moet toch wat op zo’n druilerige dag. Ik weet nog niet of ik dat Fotoblog wel aanhou, daar ga ik nog even over denken.

Het kan overigens even duren voor de pagina laadt. De fotoboeken staan geparkeerd bij Tiscali (evenredig gebruik van webspace) en daar hebben ze momenteel de hik. 

Edit:
Voor de geinteresseerden: hier gevonden.

Fotoboek Meer lezen »

Frozen Frame

SmaRts heeft de doos met de dia’s geopend. Een diascanner zou prettig zijn, maar een foto van de dia is best een alternatief. En zie de resultaten van mijn vader de fotograaf. Hij deed het óók graag, maar dan met dia’s. Uiteraard in kleur, maar voor de gelegenheid omgezet in z/w. De eerste dia vind ik geweldig. De tweede trouwens ook. En ja, die laatste drie laten SmaRts zien toen ze nog jong en onbezonnen was en veilig in de nabijheid van haar ouders.

Ik mis ze enorm. De feestdagen komen er weer aan. En dan vraagt iedereen aan me ‘of ik nog wat leuks ga doen met de feestdagen’. Tja, ik denk het niet. De afgelopen twee kersten waren erg verdrietig. En dat zal deze ook worden. Volgend jaar zal alles beter zijn. Voor nu wentel ik me in de warmte van herinneringen en melancholie.

Frozen Frame Meer lezen »

Circus

Cirque du Soleil

SmaRts gaat naar het circus. Het duurt nog even hoor, maar je moet er ook zó snel bij zijn. In juni komt het circus naar Rotterdam en dan is SmaRts erbij, eindelijk! Al zo vaak heeft ze het willen zien, maar dán was het weer uitverkocht, dán weer had ze geen centen, dán weer waren er andere belangrijke dingen. Maar nu niet. Ze heeft de kaarten besteld en ja het is nog steeds hardstikke duur. Maar toch gaat ze. Een trailer van de show is hier te zien. Ben jij al eens geweest? Hoe vond je het?

Circus Meer lezen »

Luisterloos

Mijn aandacht wordt getrokken door het woordje ziekenhuis dat in de conversatie valt.

– Bizar, dat dat tóch maar in mijn systeem blijft. Verpleegkundige ben je niet tijdelijk. Nee, dat ben je voor de rest van je leven, maar da’s weer een heel ander verhaal.-

Ik hoor dus het woord ziekenhuis en draai me om. “Hoi”, zegt ie tegen me en gaat weer verder met zijn verhaal tegen een man die net als ik op zijn trein staat te wachten. Ik zeg gedag terug en hiermee behoor ik tot zijn publiek en luister mee. Hij is de dakloze die station Blaak als bedelstek heeft. Hij vertelt aan de man en aan mij dat hij er even niet was omdat hij in het ziekenhuis heeft gelegen en dat het kantje boord was en dat hij bijna dood was. En dat hij eigenlijk niet naar de dokter wilde en dat die dokter vertelde dat ziekenhuisopnames voor daklozen meestal mislukken omdat ze weglopen en niet tussen vier muren willen zitten. Over hoe slecht met hem ging, dat hem dat niets kon schelen en dat hij wel een maand opgenomen is geweest. En dat hij is opgekalefaterd. Inderdaad, onherkenbaar bijna: zijn haar is geknipt, zijn baard is weg en in plaats daarvan heeft hij nu een keurige snor en dikke bakkebaarden. Toch is hij nog steeds te herkennen aan de ontbrekende rij voortanden.

De trein komt eraan. Ik moet instappen en heb geen tijd om mijn portemonnee te zoeken. Ik zeg de dakloze dat hij de volgende keer van mij wat centen krijgt, maar dat ik nu mijn trein moet halen. En hard roept hij over het perron: “Dat is goed hoor, dame! Dat weet je toch? Bedankt hè!”. Hij lacht breeduit zijn tandenloze lach. Vandaag was geld niet belangrijk, luisteren was dit keer genoeg…

Luisterloos Meer lezen »

Eetclub

De Eetclub van Saskia Noort
Vanochtend in de trein begonnen
en een derde gelezen.
Op de terugweg nog een derde
en nu inmiddels nog
zo’n twintig pagina’s te gaan.
Had ik maar genoeg centjes,
dan zou ik ‘m direct verfilmen!

Op een koude winternacht gaat een kapitale villa in vlammen op. Evert Struyk, gelukkig getrouwd, vader van twee kinderen en succesvol zakenman, komt daarbij om het leven, zijn vrouw en kinderen weten ternauwernood te ontsnappen. Hun vriendenclub, ‘de eetclub’, is geschokt en verbijsterd.
Karen vangt haar vriendin bij haar thuis op, maar al spoedig komt zij tot de ontdekking dat de vriendschappen binnen de eetclub niet zo onvoorwaardelijk zijn als zij leken. Langzaam maar zeker wordt het voor Karen duidelijk dat bepaalde mensen belang hebben gehad bij de dood van Evert.

De eetclub is een razend spannende thriller over een club mensen die de uiterlijke schijn van hun succesvolle leven willen ophouden, en het succes en het geluk tegen elke prijs zullen verdedigen (bron).

Eetclub Meer lezen »

Graafwerk

Dit keer geen rukkende reiziger, maar een gravende. Twee vingerkootjes diep en verschrikkelijk ongegeneerd. Op zijn gemak graaft hij en datgene wat hij heeft opgegraven wordt tussen wijsvinger en duim rondgedraaid. Op het moment dat ik geïrriteerd opzij kijk, kijkt hij mij aan met een onbegrijpende blik (‘doe ik wat verkeerd ofzo?’). We naderen een station, net op het moment dat de vinger eruit komt (met opgraafsel) neemt iemand tegenover hem plaats. Onhandig, want hij heeft ook nog een krant in zijn handen, gaat hij verzitten. Als ik het volgende moment opkijk, zit hij rustig zijn krantje te lezen en is het opgraafsel ‘handig’ verdwenen. Joost mag weten waar en nee, ik wil het niet weten!!

Graafwerk Meer lezen »

Scroll naar boven