Het komt er aan!
Het nieuwe jaar.
Nieuwe kansen op geluk!
En geluk wens ik jullie ook allemaal toe.
En gezondheid én plezier én liefde!
Archief -december 2004
Mijn Muur der Groten.
Met momenten, met mensen,
met alles wat belangrijk voor me is.
Hij groeit gestaag.
Dat is een goed teken toch?
In 1991 kreeg ik het in mijn gekke hoofd om te vertrekken naar Australië. Een Working Holiday. Nou, het werd een Holiday en weinig Working. Maar op de reis ernaar toe, maakte ik een stopover van twee dagen in Colombo, Sri Lanka. Dat land maakte zo’n indruk dat ik besloot om het jaar daarop (ná mijn holiday) een rondreis aldaar te maken. Veel armoe, maar o zo gastvrije mensen. De kleuren, de geuren! En geplaagd door overstromingen door hevige moessons. Wat een mooi fotoboek is ’t geworden. En ik sloot de rondreis af met een welverdiende uitrustperiode op een piepklein Maledivisch eilandje. Er stonden misschien twintig bungalows op, ongeveer twintig meter van een helblauwe zee. In een kwartier kon je het eiland rondlopen. Eten deden we in een halfopen restaurant en douchen deden we koud met ontzilt water. Volleyballen konden we er ook, maar alleen als het eb was. Iedere ochtend jatten we brood bij het ontbijt voor de vissen. Om zeven uur ’s ochtends de zee in. Wat was het daar heerlijk.
Hoe erg moet het er nu zijn?
Ik kan er met mijn verstand niet bij.
Ja, ik weet het.
Lay-out is naar z’n gossiemijne.
Working on it.
Edit:
Het lijkt er weer op.
Nieuwe Pivot. Reacties: blijven hetzelfde en de thumbnails krijg ik nog niet voor elkaar.
K*t.
Allemaal lekker kerst gevierd? Nou, ik ook hoor.
Maar nu alles weer gewoon en heerlijk twee weken vrij!!
En: ik stoei. Met Pivot.
Zomaar out of the blue kan ik geen thumbnails meer maken. Lekker belangrijk zou je denken. Nou, echt wel. Was toch wel een leuke optie in dat Pivot.
Had ik juist een mooi fotootje gemaakt, kan ik ‘m niet als thumbnail laten zien.
Nou ja, dan maar als link. Ik verblijf dus even in gevecht met Pivot en met mijn provider.
Ze stappen de trein in. De slaap nog uit hun ogen wrijvend bekijken ze de vaste forensen. Ze zitten niet vaak zo vroeg in de trein, blijkt uit hun gesprek:
“Tjeezis”, zegt de één tegen zijn maatje, “Ik ga later echt niet zo vroeg werken!” en rekt zich uit.
– “Ik ook niet hoor”, zegt de ander, “Ik ga later van twee uur ’s middags tot acht uur ’s avonds werken ofzo”
“Nee joh, acht uur is ook niks!”
– “Nou vijf uur ’s middags dan, hahaha! Van twee tot vijf uur. Dat lijkt me wel wat; zo’n parttimedagje”
“En ik hoop dat ik later zo’n vrouw krijg als Paris Hilton; dan hoef ik nooit meer te werken. Kan ik lekker heel de dag Koffietijd kijken en dan neem ik nog een huishoudster in dienst ook!”
Gelach en dan stilte….
“Maar waar studeren we dan voor?”
Opnieuw stilte.
– “Ah joh, da’s alleen maar uitstel van executie. Ja echt hoor; als je moet gaan werken, is je leven over.”
Zo.
Oók goeiemorgen.
Daar zitten we dan.
Op weg naar ons werk.
Edit:
Bijzondere ervaring; zo’n musical.
Mijn eerste keer naar een musical overigens.
Ik had toch echt een theaterverwachting. Waarde van het kaartje: € 53,-, dus niet gering.
Mis. Volle bak met mensen die te pas en te onpas opmerkingen naar het podium schreeuwden.
Bijzonder dus.