8 maart, wereldvrouwendag. Mijn vrouwendag begon geweldig met een volledige lichaamsmassage van meer dan een uur. Onder het genot van Japansachtige ploingploingmuziek liet ik me heerlijk verwennen. Met de blokkades in mijn lijf viel het reuze mee. Wat knopen aan de rechterkant van mijn wervelkolom, maar ach, wie heeft dat nou niet? Het was heerlijk en met de opdracht dat gevoel vast te houden, stapte ik de auto in op weg naar het werk. Werk? Jazeker, op deze vrije woensdag moest ik even naar het werk. Want het werd tijd voor actie.
Een interne verplaatsing vraagt communicatie. Meestal tussen jouw meerdere en degene waar je naar toe gaat. Maar… De ontvangende leidinggevende is ziek. Waarneming wordt niet echt geregeld. Mijn baas zegt keihard dat hij niks uit eigen intiatief onderneemt, “…want dat moeten zijmaar doen. Zolang ik van hen geen officieel bericht krijg, geldt een opzegtermijn van twee maanden”. Het feit dat ik vanaf datum sollicitatie open kaart heb gespeeld doet niet ter zake. Ik ben geen partij. Het gaat allemaal boven mij om. En dat ik voor 21 maart ben uitgenodigd voor de eerste opleidingsdag voor mijn nieuwe baan is daarom niet helemaal in overeenstemming met de situatie zoals die nu is.
Actie dus.
Vandaag ging ik naar het werk om tot afspraken te komen. En op deze dag kwam het tot een zeldzaamheid, namelijk een stemverheffing (jaja, ze kan het wél hoor!) naar mijn manager (“…dus je laat me niet gaan?!”). Vlak daarna twee managers die elkaar dan toch telefonisch te woord stonden en uiteindelijk een telefoontje naar mij dat er een dialoog op gang gekomen is. Er zijn mogelijkheden en die gaan morgen bekeken worden.
Man, man, man.
’t Is tijd voor een nieuwe massage.
