Archief -november 2007
Update 26-11: Opnieuw werkten zij zich in het zweet vandaag, mét resultaat!
Een collega in haar -ietwat kritische- reactie op het interne weblog van één van de projectmanagers:
Ondanks alle goede bedoelingen van hun kant, zijn het voor mij het net krijsende meeuwen, ze komen aanvliegen, schijten de boel onder en vliegen weer weg. Wie mag dan weer opruimen? De gewone medewerker.
Wat mijn moeder had met haar vrienden en familie, heb ik niet. Ik ben haar niet. Alles maar bijhouden, iedere verjaardag, iedere gebeurtenis. Ik ambieer het ook niet. En het feit dat ik van mijn moeders kant van de familie eigenlijk zo goed als niets meer verneem, wijt ik ook vooral daar aan. Ik bén haar niet en wat verwacht ik eigenlijk van ze? Niets. Met de dood van mijn moeder is de gemeenschappelijke factor verdwenen. Althans…met dat argument maak ik mezelf maar wat wijs. Want die gemeenschappelijke factor is er nog wél. En dat merk ik vandaag weer bij Tante T. Dozen vol herinneringen worden opengetrokken en met iedere anekdote is mijn moeder weer even bij me. Het is fijn om het over haar te hebben. En door het te delen lijkt het wel alsof de herinneringen net even wat tastbaarder worden.
Laat er nou een site zijn waar ze die 4 afzonderlijke kleine fotootjes (want dat zijn het eigenlijk), als een animatie laten draaien en voila: haar echte eigenste (okee, enigszins genante ;-)) supersampler-minimovie!
😛