Hij is een ambitieus joch (musical, reclame, modellenwerk) van 13 en vraagt me of ik foto’s van ‘m wil maken voor zijn portfolio. Mijn mededeling dat ik geen professioneel fotograaf ben, geen studio of lampen heb, maakt ‘m niets uit: “Ik vind je foto’s echt heel erg mooi. Juist omdat je er zoveel plezier in hebt, en ze zijn vaak “lekker gek” en daar houd ik wel van!” Ik ben er nog niet helemaal over uit, maar (natuurlijk…) ik neig naar: als hij denkt dat ik kan bijdragen in het waarmaken van zijn (ouders?) droom, waarom dan niet?
Archief -november 2007
Okee, SmaRtie kan dan wel in bad, maar dat betekent nog niet dat het allemaal maar lekker langer mag duren. Hebben ze eindelijk de juiste tegels bezorgd (treinstaking voorbij) en hebben ze zich de hele zaterdag in het zweet gewerkt om wat van die verloren tijd in te halen… hebben ze de grote tegels gezet op de plek waar de kleintjes moesten komen! Oeps, klein pechie. De lijm was gelukkig nog niet gedroogd, dus konden ze vandaag (op zondag notabene) de boel weer van de muur halen. Haastige spoed…enzo…
Update 26-11: Opnieuw werkten zij zich in het zweet vandaag, mét resultaat!
Het gaat echt helemaal goedkomen!
Een collega in haar -ietwat kritische- reactie op het interne weblog van één van de projectmanagers:
Ondanks alle goede bedoelingen van hun kant, zijn het voor mij het net krijsende meeuwen, ze komen aanvliegen, schijten de boel onder en vliegen weer weg. Wie mag dan weer opruimen? De gewone medewerker.
Tante T. woont in Spanje en kwam halsoverkop naar Nederland toen ze hoorde dat mijn moeder, haar nicht, ziek was. Een periode waarin tijd zoveel sneller ging dan de mogelijkheid ma bij ons te houden. Tante bleef bij ons om te zorgen, maar de laatste dagen van mijn moeders leven heeft ze niet meegemaakt. Ze vond dat iets waar zij niet bij hoorde te zijn. Ze leest ook altijd hier mee en haar reacties volgen vaak per email, omdat ze niet zo goed weet hoe het reageerding werkt. Als ik in de statistieken de Spaanse provider voorbij zie komen, dan weet ik dat ze er was. Nu is ze weer in Nederland. Zomaar voor een weekje. En natuurlijk ben ik even bij haar langsgegaan. Dat moet. Het is goed om ‘r te zien. Het is ook weer goed om weer even terug te zijn in die tijd dat mijn moeder zo ziek was maar o zo blij met háár komst.
Wat mijn moeder had met haar vrienden en familie, heb ik niet. Ik ben haar niet. Alles maar bijhouden, iedere verjaardag, iedere gebeurtenis. Ik ambieer het ook niet. En het feit dat ik van mijn moeders kant van de familie eigenlijk zo goed als niets meer verneem, wijt ik ook vooral daar aan. Ik bén haar niet en wat verwacht ik eigenlijk van ze? Niets. Met de dood van mijn moeder is de gemeenschappelijke factor verdwenen. Althans…met dat argument maak ik mezelf maar wat wijs. Want die gemeenschappelijke factor is er nog wél. En dat merk ik vandaag weer bij Tante T. Dozen vol herinneringen worden opengetrokken en met iedere anekdote is mijn moeder weer even bij me. Het is fijn om het over haar te hebben. En door het te delen lijkt het wel alsof de herinneringen net even wat tastbaarder worden.
De tegels staan op een trein in Basel te wachten tot de staking in Duitsland voorbij is, maar het bad kan in ieder geval worden gebruikt! Joepie! SmaRtie heeft er net tot ouwevrouwtjesvingers in liggen weken! Héérlijk! 😀
Een jaar of twee geleden was ik vaak op zoek naar geluk. Tegenwoordig vind ik het ik kleine dingen. Een speelgoedcameraatje waar je foto’s meemaakt en waarmee iedereen je voor gek verklaart. Ha! Ik vind het geweldig! Zie hier Jantje, die persé ook op de foto wilde 🙂
Ik schreef over mijn low-fi fotografie-manie en plakte er een foto van zuslief onder, gemaakt met de Supersampler.
Laat er nou een site zijn waar ze die 4 afzonderlijke kleine fotootjes (want dat zijn het eigenlijk), als een animatie laten draaien en voila: haar echte eigenste (okee, enigszins genante ;-)) supersampler-minimovie!
😛