augustus 2008

Beweging

Het is alweer even geleden dat ik in de categorie ‘Ambition’ schreef. Die postjes gaan veelal over het werk. Vooropgesteld: ik werk nog steeds en met heel veel plezier. Maar mijn werk laat het gewoon niet toe om er open en bloot over te schrijven. Dat heeft vooral met de inhoud van mijn werk te maken. Soms maak ik mensen blij, meestal maak ik mensen bewust en heel soms (gelukkig niet vaak) worden mensen boos. Het werken met mensen, noem ze cliënten, vraagt nu eenmaal om discretie.

In maart 2006 gestart in deze baan vanwege die grote klus die binnenkort afgerond lijkt te zijn. Vernieuwingen en veranderingen binnen de organisatie zijn aan de orde van de dag. Omdat Baas voor een groot gedeelte afhankelijk is van de beslissingen die in Den Haag genomen worden, weet je bij ons nooit hoe het er volgend jaar uit zal zien. Dat is afwisselend te noemen en spannend en ietwat onzeker, maar positief uitgelegd ook wel weer een uitdaging (of een test op je flexibiliteit :-)). Vooruitlopend op het einde van de klus, had SmaRts vanmiddag dat gesprekje bij die andere manager. Dezelfde functie, dezelfde Baas, andere vestiging en andere doelgroep. Een héél andere doelgroep. Daarmee dus ook andere werkzaamheden. Daar waar de nadruk eerst lag op het zo goed mogelijk afronden van die klus, zijn de steekwoorden bij deze andere doelgroep vooral speciaal, begeleiding, netwerken, school, aandacht, verstandelijk, aanpassen.

Maar enfin, dat gesprekje dus. Of mijn verwachtingen van het werk en die doelgroep wel in overeenstemming waren met de werkelijkheid. Althans…dat was mijn insteek. Het verliep iets anders. Had ik namelijk vanochtend geroepen dat het een oriënterend gesprek was (dat van die verwachtingen), bleek ik later op de ochtend al de enig overgebleven kandidaat te zijn (uhm…was ik al kandidaat dan?) en draaide het gesprek zelf eigenlijk meer om de vraag wanneer ik kon beginnen. SmaRts gaat weer verkassen dus. Nieuwe uitdaging, nieuwe kansen. Opnieuw onderhandelen tussen managers: de één wil me ‘gisteren’ al hebben en de ander wil me nog niet laten gaan. En opnieuw staan er alweer opleidingsdagen in mijn agenda. Leuk!

Beweging Meer lezen »

Aagje

Hi SmaRts,
Geef me effe een belletje!
Belangrijk!
S.

Natuurlijk heb ik linea recta gebeld:
‘Geef me je privé-email (-in plaats van dat via Flickr, bedoelde hij-), dan ga ik je vanavond of morgen een mail sturen. Ik zeg nog even niks, maar het gaat over Polaroid.’

Ik ben h-e-l-e-m-a-a-l niet nieuwsgierig hoor….aaaarghhhh!!!

Aagje Meer lezen »

Gisteren

‘Een bijzondere ontmoeting’ schreef ik gisteren. Dat was het. Samen met webvriendin Xandra naar webvriend Aad. We hebben een heerlijke dag gehad, een warm welkom, een kennismaking met zijn geweldige vrouw en knappe spontane dochter. En zoals Xan en Aad ook al logden: een lunch met de ballen van de kok en een geit op een alpenweide; de plannen voor een bruiloftsshoot met Xan als bruid (jaja, ik help de roddels wel de wereld in! :-D) en de kleermaker die de jurk gaat maken is ook al gevonden.


In die geweldige stad Roosendaal maakten we kennis met Jan Snel, alwaar Xandra de meest bijzondere eiersnijdercombinatie (lekker scrabble-woord) ter wereld op de kop heeft getikt. Want als Jan het niet heeft, dan bestaat het gewoon niet. Jan zit al vijftig jaar in het vak. En alle misverstanden waar hij in de afgelopen vijftig jaar tegen aangelopen is als middenstandsman, probeert hij nu te voorkomen door steeds een nieuwe (handgeschreven) algemene verkoopvoorwaarde op zijn prikbord te plakken (zie foto boven). Bij Jan kun je overigens niet pinnen, want pinnen, daar doet Jan niet an.

We hebben Aad’s mooie nieuwe studio mogen bewonderen en natuurlijk hebben we even de studiolampen gebruikt. Poeh, wat ben ik er van onder de indruk. Wat een geweldig mooi bedrijf is die Aad aan het opzetten. Een fotostudio die er zo verschrikkelijk professioneel uitziet, echt super. Dat er héél véél werk in zit, is goed te zien, het is echt een plAadje 😉 Dat het héél véél mooie opdrachten gaat opleveren, moét gewoon.

Gisteren Meer lezen »

Augustus

Augustus

De maand augustus was niet zoals ie moest zijn: lekker zonnetje, tot laat buiten zitten. Jammer. Maar misschien geeft september nog wat zon? Voor de foto’s is het een beetje prut. Die kleine goedkope plastic cameraatjes houden van zon, van contrastrijke luchten en felle kleurtjes. Ach, ik moet het er maar mee doen. En Photoshop is geduldig 🙂 Vandaag staat er een bijzondere ontmoeting in de agenda. Leuk! Maar daarover later vast meer.

De foto hierboven heb ik gemaakt in een eetcafé/restaurant/markt, onderdeel van Villa Augustus: een -voor een kapitaal- tot hotel en aanverwante zaken verbouwde watertoren met het bijbehorende pompgebouw. Biologisch shoppen? Kun je daar (geen violenblaadjes helaas…). Veel van wat ze serveren komt uit hun eigen prachtige tuinen.

Augustus Meer lezen »

Zuster!

Het ziekenhuis heeft mij pijn gedaan. Emotioneel. Of misschien ik mezelf met dat werk. Ik legde de lat te hoog, voelde me verantwoordelijk en kon niet leven met de keuzes die de organisatie -zowel op afdelingsniveau als op ziekenhuisniveau- maakte. Het deed me pijn. Omdat ik vond dat ik goed was in het werk, maar het niet aankon. De patiënten waren blij met me en ik had het idee dat ik oog had voor die kleine dingetjes: even hun kussen opkloppen en verschonen, even de boel de boel laten en op de rand van het bed gaan zitten, “Hoe is ’t nou?” Lekker een beetje tutten en maken dat ze zich -ondanks de behandeling- gewaardeerd en vooral mens voelden.

Maar toch waren de beslissingen in het werk zwaar. Erg zwaar. En de verantwoordelijkheid groot. Een afdeling met 45 patiënten ’s avonds draaiend houden als derdejaars, met een leerling en een uitzendkracht…nee, dat ging me niet in de koude kleren zitten. Mijn rug was niet glad genoeg. Ik moest oppassen er niet aan onderdoor te gaan. Het woord burnout was nog niet uitgevonden geloof ik en een uitkering aanvragen kwam écht niet in me op, maar dat terzijde 😉 Er was maar één oplossing: ander werk. Aldus geschiedde. Ik denk ook niet veel terug aan die tijd. Meestal omdat het gewoon nog steeds een beetje pijn doet.

Vorige week stapte B. mijn kamer in. Zomaar. ‘Ik ken jou’, dacht ik. En toen ik me voorstelde, herhaalde hij mijn naam en zei: “D’r zijn er maar weinig met die voornaam, dus ik vergeet je niet zo gauw.’ Zijn vrouw, met wie ik nooit gewerkt heb, kende mij zelfs ook. Van de verhalen uit nota bene zijn leerlingentijd. Over hoeveel plezier we er hadden.

Derdejaars leerling-verpleegkundige was ik. En dat betekende dat ik de jongerejaars moest begeleiden: ‘leerlingbegeleiding’. Zij moesten hun punten halen en ik ook op dat onderdeel. Dat was hard werken en de verantwoordelijkheid overdragen. Voor zover als dat mogelijk was. Ik vond zelf dat ik met mijn achttien jaar veel te veel verantwoordelijkheid te dragen kreeg. Dus ik probeerde later ‘mijn leerlingen’ daar goed op voor te bereiden. De afdeling Oncologie, niet altijd even gemakkelijk. Maar ondanks dat was de sfeer er goed. Er moest gelachen worden en er zouden bloemen staan. Niemand is immers gebaat bij een depri stemming. B. was één van ‘mijn’ leerlingen. Leergierig, fijn en vriendelijk. De patiënten waren blij met hem en hij wist van aanpakken. Lekker om mee te werken en heerlijk om mee te lachen. Een geintje moest kunnen en zeker in mijn dienst werd daar tijd voor gemaakt.

Ik was blij verrast. Daar zat B. Met zijn vrouw. Hij is ook weg uit het ziekenhuis; zit nu bij de ambulance. Het is al zo lang geleden. 86B was mijn opleidingsgroep (jaja, 1986, de slimmeriken onder u weten nu zeker dat ik geen 29 meer ben!) en B. zat in 89A. Op zijn vraag of ik het vervelend vond dat ik nu met hen aan de slag moet, terwijl we elkaar kennen, zei ik: “Als jullie er geen problemen mee hebben, dan heb ik die ook niet”. En dat is ook zo, al moet ik eerlijk bekennen dat de confrontatie met die tijd me wel weer stiekem bezig houdt.

Zuster! Meer lezen »

Bloemig

En dan ineens is daar een recept voor in die machine waarin gesuikerde viooltjes worden gebruikt (kun je die eten dan? ;-)). Pfff, ga er maar aan staan in augustus. Nee, het tuincentrum is geen optie. Ik eet ze namelijk ‘graag’ zónder bestrijdingsmiddelen. Iemand nog een berg onbespoten violen in bloei staan in zijn kas/tuin in de buurt van Dordrecht? Want ik wil ze natuurlijk wel hebben. Kuch.

Bloemig Meer lezen »

Bezinning II

Het blog. Opnieuw tijd voor bezinning. Opnieuw zijn er genoeg beelden, maar te weinig woorden. De meeste beelden plaats ik momenteel hier op Flickr. De toekomst van dit blog? Ik bezin nog even verder.

Bezinning II Meer lezen »

Scroll naar boven