november 2008

Uit mijn vel

Stabiel, geduldig, vriendelijk, assertief.
Dat ben ik.

Maar soms niet. Soms kan ik buiten allemijn proporties pislink worden.

Men neme een plan voor een badkamer. Niet zomaar één, nee een supermooie dure geweldige alles-erop-en-eraan-badkamer. Weet u het nog? Jawel natuurlijk! Zolang is het nog niet geleden dat ze begonnen. Wat een geluk (not): spullen (gekocht bij een gerenommeerde badkamerzaak die ons ook de aannemer aanbeveelde) onjuist of te laat geleverd en tot overmaat van ramp overleed de aannemer. Uiteindelijk werden de laatste klussen en de oplevering door een andere aannemer overgenomen. Aannemer 2 wilde nog wel even de centjes van de opleveringstermijn opstrijken, maar dat feest ging mooi niet door. Die heb ik gewoon zoals het hoort, aan de (curator) van aannemer 1 betaald. Zoek het onderling maar uit, dacht ik. En wij kwamen tot de conclusie dat sommige aannemers wel heel erg lekker gebruik maken van de vrijheid van het ondernemerschap: betaald willen krijgen zonder rekening, rekening zomaar verhogen en meer van die onzin.

Maarja, die badkamer is uiteindelijk eind maart 2008 helemaal gereed gekomen. De eindschoonmaak mochten we -ondanks de belofte van aannemer 2- zelf doen. Nu net 8 maanden later, zitten we met een garantiekwestie (kitwerk laat los en de deksel van de pleepot close-t niet meer zo soft). Aannemer 1 is niet meer, helaas. En aannemer 2 schrijft vanavond in een email: “Ja, maar wij hebben de klus niet aangenomen” & “De badkamer is al een jaar geleden opgeleverd en wij bieden maar 6 maanden garantie op het kitwerk (op hun site staat één jaar -red.)” & bovendien: “We willen het wel doen, maar dan is ons voorstel dat de badkamerleverancier 50% betaalt en u 50%

Pardon?!
Excuseert u mij, terwijl ik uit mijn vel spring?!

 

Uit mijn vel Meer lezen »

Polaroid vervolg(d)

Polapremium

De wereld op zijn kop met de mededeling dat Polaroid zou stoppen met de productie van de polaroidfilms. Ik had het notabene net herontdekt. Een trip naar de fabriek in Enschede maakte duidelijk dat het productieproces kostbaar was en niet overgenomen zou worden…..waarschijnlijk….

Kijk nu eens….opnieuw de wereld op zijn kop. Er gaat iets gebeuren over een paar uur. Er is een handelaar in Oostenrijk die heel mysterieus aan het aftellen is op zijn nieuwe site. Zou het dan misschien toch?

…Nog een ‘paar’ seconden wachten en dan weten we het!

Polaroid vervolg(d) Meer lezen »

Paris II

Paris

Vanochtend net voor de sneeuw gelukkig weer thuis.
Voor nu even snel een paar (cliché-)fotootjes. Morgen weer fijn werken!

Paris II Meer lezen »

Paris II

Paris

Vanochtend net voor de sneeuw gelukkig weer thuis.

Voor nu even snel een paar (cliche-)fotootjes. Morgen weer fijn werken!

Paris II Meer lezen »

Wifi

Het is super om weer in Parijs te zijn. De metrolijnen, de drukte, het leven en al die dingen die te zien zijn. En de tijd die het allemaal kost niet te vergeten. Van tien tot tien onderweg en nog steeds tijd te kort. Centre Pompidou is gedaan, maar kostte wel een hele dag. Eiffeltoren in het donker ook, Arc de Triomphe en de Avenue des Champs-Élysées in kerstsfeer. Pere Lachaise ook gezien. Wat een overgewaardeerde desillusie is dat graf van Jim Morrison, zeg! Troosteloze bedoening, maar ja, wat kun je anders verwachten op een begraafplaats 😉

Gratis internet overal in Parijs. Daar kunnen de Nederlanders nog eens wat van opsteken. Nee, bij ons moet overal aan verdiend worden. Het contrast met andere landen is pijnlijk duidelijk bij dit soort aangelegenheden Als je maar iets hebt dat wifi kan oppakken, kun je aan de slag. Zoals ik nu: bij de MacDonalds bij La Defense.
Het regent nu buiten en het was tijd voor een bak koffie. Dus even hier naar binnen en contact zoeken met het www. Hi! ;-D

Wifi Meer lezen »

Paris

Parijs here I come, zeer binnenkort. Vanavond een hotel geboekt, jiehaaa! Zuslief heeft al toegezegd op de katten te passen. Ik neem een stokbrood voor haar mee terug als dank; zo van: “My sister went to Paris and all she brought me was a lousy flûte…!” 🙂

Tijdens mijn vorige trip naar Parijs miste ik Centre Pompidou, Pere Lachaise, Versailles en Musée d’Orsay, dus die staan zeker op het verlanglijstje. En verder? Ach we zien wel.

 

Paris Meer lezen »

Als je later…

Heerlijk anderhalve week vrij. Parijs in het vooruitzicht maakt het helemaal goed. Ik zit nog midden in mijn inwerkperiode, maar toch. Even er tussenuit is heerlijk, terwijl ik het reuze naar mijn zin heb op mijn nieuwe werkplek. Ik moest wel even wennen aan de mensen, aan de cliënten, het soort problematiek én de oplossingen die ervoor gevonden worden. Jonge mensen en over het geheel genomen gemotiveerde mensen. Die tegen zaken aanlopen, beperkingen van allerlei aard ervaren. Wat kunnen ze en wat willen ze? In een netwerk van allerlei instanties proberen we ze stuk voor stuk een plekje op de arbeidsmarkt te geven en daar waar werken het écht niet mogelijk is, in ieder geval een zinvolle dagbesteding. Want arbeidsmarktparticipatie voor iedereen (vrouwen, ouderen, mensen met een beperking) staat hier in Nederland hoog op de agenda.

Ik schreef al eerder dat ik me vaak afvraag wat mensen motiveert en beweegt. Wat is de drive om te doen wat je doet? In een aantal gevallen is het duidelijk, maar in een aantal gevallen ook niet. Keuzes worden gemaakt en bewust of onbewust raak je van dat oorspronkelijke pad af. Ik riep als klein meisje dat ik dokter wilde worden. Ik werk nu nauw samen met artsen en met mensen die ziek zijn/waren. Heel ver weg van de oorsprong ligt het niet, maar dat is niet bij iedereen zo. Sommige mensen wilden vroeger iets heel anders doen dan dat ze nu doen en soms liggen ze daardoor met zichzelf (of hun werkgever) in conflict. Zou een mens zoveel gelukkiger zijn als hij datgene doet dat dicht bij ‘m ligt? Waarin ‘ie de dingen kan doen waar hij goed in is? Het zo héél graag willen, staat dat dan ook gelijk aan kunnen?

En jij? Wat wil jij doen als je later groot bent?

Als je later… Meer lezen »

Als je later…

Heerlijk anderhalve week vrij. Parijs in het vooruitzicht maakt het helemaal goed. Ik zit nog midden in mijn inwerkperiode, maar toch. Even er tussenuit is heerlijk, terwijl ik het reuze naar mijn zin heb op mijn nieuwe werkplek. Ik moest wel even wennen aan de mensen, aan de cliënten, het soort problematiek en de oplossingen die ervoor gevonden worden. Jonge mensen en over het geheel genomen gemotiveerde mensen. Die tegen zaken aanlopen, beperkingen van allerlei aard ervaren. Wat kunnen ze en wat willen ze? In een netwerk van allerlei instanties proberen we ze stuk voor stuk een plekje op de arbeidsmarkt te geven en daar waar werken het Ècht niet mogelijk is, in ieder geval een zinvolle dagbesteding. Want arbeidsmarktparticipatie voor iedereen (vrouwen, ouderen, mensen met een beperking) staat hier in Nederland hoog op de agenda.

Ik schreef al eerder dat ik me vaak afvraag wat mensen motiveert en beweegt. Wat is de drive om te doen wat je doet? In een aantal gevallen is het duidelijk, maar in een aantal gevallen ook niet. Keuzes worden gemaakt en bewust of onbewust raak je van dat oorspronkelijke pad af. Ik riep als klein meisje dat ik dokter wilde worden. Ik werk nu nauw samen met artsen en met mensen die ziek zijn/waren. Heel ver weg van de oorsprong ligt het niet, maar dat is niet bij iedereen zo. Sommige mensen wilden vroeger iets heel anders doen dan dat ze nu doen en soms liggen ze daardoor met zichzelf (of hun werkgever) in conflict. Zou een mens zoveel gelukkiger zijn als hij datgene doet dat dicht bij ‘m ligt? Waarin ‘ie de dingen kan doen waar hij goed in is? Het zo heel graag willen, staat dat dan ook gelijk aan kunnen?

En jij? Wat wil jij doen als je later groot bent?

Als je later… Meer lezen »

Erwin Olaf in Donner II

Erwin OlafInspiratie, erotiek, humor, realisme, schoonheid, emotie, flirt. Erwin Olaf in Donner. Nog even snel een espressootje op de derde en hup naar de kelder, het theater in. Druk maar niet (!) vol. Aad was er ook. Keurig op tijd kwam Erwin daar, met een slideshow van zijn foto’s. Én het excuus voor degenen die al eerder bij een lezing waren geweest, want het zou een herhaling zijn. Hij heeft, zegt hij zelf, namelijk steeds maar één presentatie die aangevuld wordt met actualiteiten. De lezing duurde zeker een half uur langer dan het geplande uur. Anderhalf uur tekst is lastig over te brengen in geschreven woord, maar ik zal het belangrijkste proberen aan te stippen.

Erwin Olaf in vogelvlucht. Van de school voor de journalistiek tot aan Studio Erwin Olaf, van die enkele buitenfoto’s tot de keus voor studiofotografie, van ‘zijn’ gallery in New York en de opdrachten voor de New York Times. De foto’s en de series waarover ik hieronder schrijf, vind je terug op de site van Erwin Olaf.

Zoals ik al schreef: ik was benieuwd waar hij zijn inspiratie vandaan haalt. Nou, dat is nog niet zo gemakkelijk te zeggen. Het varieert van: andere fotografen tot een radioprogramma ‘Paard en Man’ voor zijn serie Chessmen. Met de supermodellen die ‘in’ werden, heeft hij bij Mind of Their Own een tegenbeeld laten zien. Fashion Victims: over die jongen die hij tegenkwam op een feestje -hij had een lekker lijf, maar wel een lelijke kop en omdat ik net iets leuks bij Boss had gekocht en daar een mooie rode tas bij kreeg….

Maar ook het feit dat hij inmiddels bekend was om zijn donkere sombere foto’s en een tegengeluid wilde maken met zijn serie Royal Blood. Geen zwart op zwart, maar wit op wit. Iets in zijn eigen werk inspireert hem dus vaak weer tot de volgende stap. De serie Rain begon aanvankelijk met de titel Happy, maar na een hele dag schieten lukte het maar niet om ‘dát’ gevoel te krijgen. In een moment van bezinning bij een testopname komt dan nét die ene foto. En alles is goed. Het gevoel is er, dit moet het worden en de titel verandert -samen met de emotie van de modellen- naar Rain.

Wat ik heel bijzonder vond, is dat de omgeving waarin hij zijn modellen fotografeert, niet echt bestaat. Het is een gecreëerde omgeving. In de studio wordt het hele interieur gebouwd. Bij de laatste series (Hope, Fall, Rain, Grief) liggen de jaren vijftig-zestig aan de basis; het (Jacky) Kennedy-tijdperk en dat is goed aan de kleding, kleurstelling en de meubels te zien. Oh en ja: Olaf gebruikt ook Photoshop (voor wie dat misschien nog niet in de gaten had). Of eigenlijk gebruikt hij dat niet zelf. Hij heeft daar mensen voor. Mensen die -naar zijn zeggen- aan de haal gaan met zijn foto’s. Door deze samenwerking worden zijn foto’s tot wat ze zijn. Hij noemt het uiteindelijke resultaat nadrukkelijk géén compromis, want hij blijft degene die uiteindelijk bepaalt. Hij vindt het fijn om als hoofd aan de top van ‘zijn’ piramide te staan.

Volgen jullie nog? Het is wel een lap tekst, he? Nog heel even. Want ik wil nog even kwijt wat ik vooral zo geweldig vind aan Erwin Olaf als fotograaf: het respect en de waardering die hij uitspreekt voor zijn modellen. Een aantal malen noemt hij een foto dierbaar, juist vanwege het model dat er voor poseerde. De mevrouw van 89 in de serie Mature, die ondersteund moest worden door twee assistentes, anders viel ze om en hij daarom maar koos voor de golfclub als hulpmiddel. Over model Ria, die ervoor zorgde dat Erwin Olaf jarenlang bekend stond als de man die dikke vrouwen fotografeerde. Op de een of andere manier maakt de interactie tussen fotograaf Olaf en zijn model (zoals ongetwijfeld bij zovele grote fotografen) net dat verschil.

Erwin Olaf in Donner II Meer lezen »

Scroll naar boven