2008

Wifi

Het is super om weer in Parijs te zijn. De metrolijnen, de drukte, het leven en al die dingen die te zien zijn. En de tijd die het allemaal kost niet te vergeten. Van tien tot tien onderweg en nog steeds tijd te kort. Centre Pompidou is gedaan, maar kostte wel een hele dag. Eiffeltoren in het donker ook, Arc de Triomphe en de Avenue des Champs-Élysées in kerstsfeer. Pere Lachaise ook gezien. Wat een overgewaardeerde desillusie is dat graf van Jim Morrison, zeg! Troosteloze bedoening, maar ja, wat kun je anders verwachten op een begraafplaats 😉

Gratis internet overal in Parijs. Daar kunnen de Nederlanders nog eens wat van opsteken. Nee, bij ons moet overal aan verdiend worden. Het contrast met andere landen is pijnlijk duidelijk bij dit soort aangelegenheden Als je maar iets hebt dat wifi kan oppakken, kun je aan de slag. Zoals ik nu: bij de MacDonalds bij La Defense.
Het regent nu buiten en het was tijd voor een bak koffie. Dus even hier naar binnen en contact zoeken met het www. Hi! ;-D

Wifi Meer lezen »

Paris

Parijs here I come, zeer binnenkort. Vanavond een hotel geboekt, jiehaaa! Zuslief heeft al toegezegd op de katten te passen. Ik neem een stokbrood voor haar mee terug als dank; zo van: “My sister went to Paris and all she brought me was a lousy flûte…!” 🙂

Tijdens mijn vorige trip naar Parijs miste ik Centre Pompidou, Pere Lachaise, Versailles en Musée d’Orsay, dus die staan zeker op het verlanglijstje. En verder? Ach we zien wel.

 

Paris Meer lezen »

Als je later…

Heerlijk anderhalve week vrij. Parijs in het vooruitzicht maakt het helemaal goed. Ik zit nog midden in mijn inwerkperiode, maar toch. Even er tussenuit is heerlijk, terwijl ik het reuze naar mijn zin heb op mijn nieuwe werkplek. Ik moest wel even wennen aan de mensen, aan de cliënten, het soort problematiek en de oplossingen die ervoor gevonden worden. Jonge mensen en over het geheel genomen gemotiveerde mensen. Die tegen zaken aanlopen, beperkingen van allerlei aard ervaren. Wat kunnen ze en wat willen ze? In een netwerk van allerlei instanties proberen we ze stuk voor stuk een plekje op de arbeidsmarkt te geven en daar waar werken het Ècht niet mogelijk is, in ieder geval een zinvolle dagbesteding. Want arbeidsmarktparticipatie voor iedereen (vrouwen, ouderen, mensen met een beperking) staat hier in Nederland hoog op de agenda.

Ik schreef al eerder dat ik me vaak afvraag wat mensen motiveert en beweegt. Wat is de drive om te doen wat je doet? In een aantal gevallen is het duidelijk, maar in een aantal gevallen ook niet. Keuzes worden gemaakt en bewust of onbewust raak je van dat oorspronkelijke pad af. Ik riep als klein meisje dat ik dokter wilde worden. Ik werk nu nauw samen met artsen en met mensen die ziek zijn/waren. Heel ver weg van de oorsprong ligt het niet, maar dat is niet bij iedereen zo. Sommige mensen wilden vroeger iets heel anders doen dan dat ze nu doen en soms liggen ze daardoor met zichzelf (of hun werkgever) in conflict. Zou een mens zoveel gelukkiger zijn als hij datgene doet dat dicht bij ‘m ligt? Waarin ‘ie de dingen kan doen waar hij goed in is? Het zo heel graag willen, staat dat dan ook gelijk aan kunnen?

En jij? Wat wil jij doen als je later groot bent?

Als je later… Meer lezen »

Als je later…

Heerlijk anderhalve week vrij. Parijs in het vooruitzicht maakt het helemaal goed. Ik zit nog midden in mijn inwerkperiode, maar toch. Even er tussenuit is heerlijk, terwijl ik het reuze naar mijn zin heb op mijn nieuwe werkplek. Ik moest wel even wennen aan de mensen, aan de cliënten, het soort problematiek én de oplossingen die ervoor gevonden worden. Jonge mensen en over het geheel genomen gemotiveerde mensen. Die tegen zaken aanlopen, beperkingen van allerlei aard ervaren. Wat kunnen ze en wat willen ze? In een netwerk van allerlei instanties proberen we ze stuk voor stuk een plekje op de arbeidsmarkt te geven en daar waar werken het écht niet mogelijk is, in ieder geval een zinvolle dagbesteding. Want arbeidsmarktparticipatie voor iedereen (vrouwen, ouderen, mensen met een beperking) staat hier in Nederland hoog op de agenda.

Ik schreef al eerder dat ik me vaak afvraag wat mensen motiveert en beweegt. Wat is de drive om te doen wat je doet? In een aantal gevallen is het duidelijk, maar in een aantal gevallen ook niet. Keuzes worden gemaakt en bewust of onbewust raak je van dat oorspronkelijke pad af. Ik riep als klein meisje dat ik dokter wilde worden. Ik werk nu nauw samen met artsen en met mensen die ziek zijn/waren. Heel ver weg van de oorsprong ligt het niet, maar dat is niet bij iedereen zo. Sommige mensen wilden vroeger iets heel anders doen dan dat ze nu doen en soms liggen ze daardoor met zichzelf (of hun werkgever) in conflict. Zou een mens zoveel gelukkiger zijn als hij datgene doet dat dicht bij ‘m ligt? Waarin ‘ie de dingen kan doen waar hij goed in is? Het zo héél graag willen, staat dat dan ook gelijk aan kunnen?

En jij? Wat wil jij doen als je later groot bent?

Als je later… Meer lezen »

Erwin Olaf in Donner II

Erwin OlafInspiratie, erotiek, humor, realisme, schoonheid, emotie, flirt. Erwin Olaf in Donner. Nog even snel een espressootje op de derde en hup naar de kelder, het theater in. Druk maar niet (!) vol. Aad was er ook. Keurig op tijd kwam Erwin daar, met een slideshow van zijn foto’s. Én het excuus voor degenen die al eerder bij een lezing waren geweest, want het zou een herhaling zijn. Hij heeft, zegt hij zelf, namelijk steeds maar één presentatie die aangevuld wordt met actualiteiten. De lezing duurde zeker een half uur langer dan het geplande uur. Anderhalf uur tekst is lastig over te brengen in geschreven woord, maar ik zal het belangrijkste proberen aan te stippen.

Erwin Olaf in vogelvlucht. Van de school voor de journalistiek tot aan Studio Erwin Olaf, van die enkele buitenfoto’s tot de keus voor studiofotografie, van ‘zijn’ gallery in New York en de opdrachten voor de New York Times. De foto’s en de series waarover ik hieronder schrijf, vind je terug op de site van Erwin Olaf.

Zoals ik al schreef: ik was benieuwd waar hij zijn inspiratie vandaan haalt. Nou, dat is nog niet zo gemakkelijk te zeggen. Het varieert van: andere fotografen tot een radioprogramma ‘Paard en Man’ voor zijn serie Chessmen. Met de supermodellen die ‘in’ werden, heeft hij bij Mind of Their Own een tegenbeeld laten zien. Fashion Victims: over die jongen die hij tegenkwam op een feestje -hij had een lekker lijf, maar wel een lelijke kop en omdat ik net iets leuks bij Boss had gekocht en daar een mooie rode tas bij kreeg….

Maar ook het feit dat hij inmiddels bekend was om zijn donkere sombere foto’s en een tegengeluid wilde maken met zijn serie Royal Blood. Geen zwart op zwart, maar wit op wit. Iets in zijn eigen werk inspireert hem dus vaak weer tot de volgende stap. De serie Rain begon aanvankelijk met de titel Happy, maar na een hele dag schieten lukte het maar niet om ‘dát’ gevoel te krijgen. In een moment van bezinning bij een testopname komt dan nét die ene foto. En alles is goed. Het gevoel is er, dit moet het worden en de titel verandert -samen met de emotie van de modellen- naar Rain.

Wat ik heel bijzonder vond, is dat de omgeving waarin hij zijn modellen fotografeert, niet echt bestaat. Het is een gecreëerde omgeving. In de studio wordt het hele interieur gebouwd. Bij de laatste series (Hope, Fall, Rain, Grief) liggen de jaren vijftig-zestig aan de basis; het (Jacky) Kennedy-tijdperk en dat is goed aan de kleding, kleurstelling en de meubels te zien. Oh en ja: Olaf gebruikt ook Photoshop (voor wie dat misschien nog niet in de gaten had). Of eigenlijk gebruikt hij dat niet zelf. Hij heeft daar mensen voor. Mensen die -naar zijn zeggen- aan de haal gaan met zijn foto’s. Door deze samenwerking worden zijn foto’s tot wat ze zijn. Hij noemt het uiteindelijke resultaat nadrukkelijk géén compromis, want hij blijft degene die uiteindelijk bepaalt. Hij vindt het fijn om als hoofd aan de top van ‘zijn’ piramide te staan.

Volgen jullie nog? Het is wel een lap tekst, he? Nog heel even. Want ik wil nog even kwijt wat ik vooral zo geweldig vind aan Erwin Olaf als fotograaf: het respect en de waardering die hij uitspreekt voor zijn modellen. Een aantal malen noemt hij een foto dierbaar, juist vanwege het model dat er voor poseerde. De mevrouw van 89 in de serie Mature, die ondersteund moest worden door twee assistentes, anders viel ze om en hij daarom maar koos voor de golfclub als hulpmiddel. Over model Ria, die ervoor zorgde dat Erwin Olaf jarenlang bekend stond als de man die dikke vrouwen fotografeerde. Op de een of andere manier maakt de interactie tussen fotograaf Olaf en zijn model (zoals ongetwijfeld bij zovele grote fotografen) net dat verschil.

Erwin Olaf in Donner II Meer lezen »

Hergebruik

Krantoffels, billbirdhouses, zeiljassen en een schrijfknijper.

Zomaar wat artikelen die slim ontworpen zijn door specialisten die zich toeleggen op het hergebruik of recycling van materialen, beelden of concepten. Als je in Rotterdam bent, loop dan eens bij Studio Hergebruik naar binnen. De meeste producten zijn niet alleen functioneel, maar ook nog eens érg leuk!

Coolsingel 53
3012 AA Rotterdam

Hergebruik Meer lezen »

Erwin Olaf in Donner

Barbara, 2007 by Erwin Olaf

Dé gelegenheid om nu eens van hém persoonlijk te horen wat hem inspireert en misschien wel hóe ‘ie ’t doet. Op 1 november 2008 om 11:00 uur geeft Erwin Olaf een lezing in Donner in Rotterdam. Als je erbij wilt zijn, moet je wel reserveren. Een voorproefje op zijn geweldige foto’s vind je op zijn site en vergeet ook de expo in het Fotomuseum Den Haag niet.

Erwin Olaf in Donner Meer lezen »

64

18 oktober 1944 geboren. Het rekensommetje naar nu geeft 64 als uitkomst.
Onvoorstelbaar en onmogelijk in alle opzichten, en toch een feit.

64 Meer lezen »

Doka-dingen

Eerste rolDie doka ligt hier nog steeds in dozen. Het inrichten van een ruimte als doka houdt me gewoon tegen. Gedoe met ramen lichtdicht maken. Zorgen dat er in die ruimte toch het liefst stromend water is…nu nog even niet. Maar de wens om in ieder geval zelf eens mijn zwartwitfilmpjes te ontwikkelen groeide wel steeds. Het ontwikkeltankje zat al bij de doka. Alles wat ik nog nodig had, was een wisselzak en de vloeistoffen.

De stoute schoenen aan gedaan en de ‘chemie’ aangeschaft. Me ingelezen in hoe te handelen, Youtube filmpjes bekeken over het laden van een 120film (ik kan écht niet meer zonder internet!), een doos mooie (!) paarse rubber handschoenen via zus geregeld en (hopelijk) de juiste hoeveelheden verdunning gevonden bij de betreffende vloeistoffen.

Vanochtend was er perfect voor. Met een gisteren voor test volgeschoten filmpje aan de slag. Op het gemak, briefje erbij en zie daar uiteindelijk: een ontwikkeld filmpje. Geen snot, niet alleen maar zwart, geen doorgelopen beelden. Nee, gewoon negatieven! Van opnieuw een camera waarvan het maar de vraag is of ‘ie ook zaken scherp op de foto zet, maar ach. Tis maar om te kijken of het me zou lukken. Het lijkt erop van wel. De film hangt nu te drogen. Ik kan niet wachten om ‘m te scannen 🙂

Doka-dingen Meer lezen »

Scroll naar boven