2010

Groot verdriet

In de advertentie stond destijds: kleine mini-luipaardjes. We wilden er één, maar we gingen uiteindelijk met haar én haar zus weg. Een klein kapitaal aan katten, maar oh wat waren we blij met ze. Wild zat in hun aard en het hele huis werd getest op speel- en sloopbaarheid. Ze was de liefste van de twee, de kleinste en misschien ook wel de mooiste. En inmiddels 12 jaar.


30 december 2010

Vanmiddag werd ze ineens instabiel met haar achterkant. Vreemd gesleep alsof ze zeebenen had. ‘Dat is niet goed!’ Als een gek hebben we de reismand tevoorschijn gehaald en haar naar het dierenziekenhuis hier 500 meter vandaan gebracht. “Heeft u een afspraak? Nee? Geen probleem, ik zoek direct een vrije dierenarts”. In de wachtkamer leverde Eva nog hevig protest: tegen het reismandje, tegen de andere aanwezigen in de wachtkamer en ook tegen het feit dat ze haar pootjes niet meer kon gebruiken. Ik voelde dat haar teentjes langzaam kouder werden dan de rest van haar lijfje.  Ze was snel aan de beurt, maar kreeg de fatale diagnose hypertrofische cardiomyopathie . “Een prop die de aorta blokkeert ter hoogte van de splitsing. Haar achterkant krijgt geen bloed meer, het is afgesloten. En ze zal ontzettend veel pijn hebben en krijgen. Eigenlijk kunnen we er niets tegen doen, behalve….in laten slapen.”

Niet meer met dat pootje in mijn gezicht.

Niet meer dat gesleep met sokken als prooi.

Niet meer vechten met haar zusje.

Niet meer wegkruipen onder het dekbed.

Niet meer Eva.

Ik ben verdrietig.



Groot verdriet Meer lezen »

Nieuw!

Joepie! Een nieuwe pc!


En dan:

Oh nee hè, dan moet ik die oude pc leeghalen…

Een paar jaar data waarin ik -zoals gebruikelijk- veel te veel vasthield. Maar een nieuwe pc langer dan één dag in de doos laten kán ik gewoon niet. En dus externe harde schijven als tijdelijke parkeerruimte voor het hoogstnoodzakelijke en huppekee: overzetten die boel. En voilá: een nieuw begin. Met de belofte aan mezelf dat ik dit keer écht regelmatig zal opruimen. Dat gaat vast goedkomen (not :D).

Nieuw! Meer lezen »

Hart op de tong

Smartie moest maar in gesprek met een coach. Bezorgdheid, betrokkenheid, hart op de tong en kritisch zijn wordt vertaald in weerstand en onwil om te veranderen. Denk ik. Want waarom zou ik anders naar een coach moeten. In eerste instantie reageerde ik boos. Maar om niet te voldoen aan de verwachting (die van weerstand), besloot ik een afspraak met de coach te maken en er iets positiefs voor mezelf uit te halen. Leg ik de lat te hoog, ‘zorg’ ik teveel in mijn dienstverlening, zijn de dingen die ik in mijn dienstverlening belangrijk vind achterhaald of te betuttelend? Ben ik vastgeroest in oude patronen? Zit ik wel op juiste plek? Is het niet tijd om te verkassen?

Zomaar wat vragen waar een coach uiteindelijk toch ook bij kan helpen. Dus hup, vooruit met de geit. Het werd een intensief gesprek waarin ik me aan de belofte hield gewoon mezelf te blijven. Dat kost me namelijk de minste moeite – in alle situaties overigens. Kwetsbaar, maar open en eerlijk. Geen verborgen agenda, what you see is what you get.’  Hoedanook: wordt vervolgd. In de hoop dat de coach professioneel en integer is, sterk ik me in ieder geval aan zijn opmerking aan het eind van het gesprek: “Ik ga eerst eens contact opnemen met je manager waaróm je in vredesnaam hierheen gestuurd bent.”

😉

Misschien komt er deze dagen nóg een postje, maar mocht dat niet het geval zijn, dan wens ik een ieder alvast héle fijne feestdagen, een geweldige jaarwisseling en het beste voor het nieuwe jaar!

Hart op de tong Meer lezen »

Glas

‘In de tijdelijke presentatie in de glazen kassen in de museumtuin zijn vier grote glaspanelen te zien die afkomstig zijn uit een gebouw van het UWV. De panelen zijn in reliëf gezandstraald naar een ontwerp van de kunstenaar Willem Leonard Wagemans (1906-1993). Op ieder paneel zijn beroepsgroepen te zien die in de veertiger en vijftiger jaren van de vorige eeuw voorkwamen in Nederland.’

Een tip van een oplettende collega (dank M.!) leverde mij een dagje glas op. Een bijzondere dag. Niet in het minst vanwege de conservator die de rondleiding gaf. Geanimeerd en vol passie vertelde ze over glas, de fabriek en over het museum. En over het bezoek van de koningin en het beeldje Fuck Fragrance (want leg dát maar eens uit aan Hare Majesteit!).

(Klik voor groter)

De glasblazerij was een belevenis op zich. Mooi om te zien hoe glas met de hand gemaakt wordt. Onvoorstelbaar hoe een doffe witte korrel tot helder glas wordt onder invloed van (veel) hitte. Bij het afkoelen blijkt het glas niet goed op spanning als de vaas met een enorme knal uit elkaar springt. “Soms gaat het wel eens niét goed’, zegt de mevrouw die de demonstratie van commentaar voorziet.

(Klik voor groter)

Al met al leuk, leuk, leuk! En je kunt er ook nog een workshop volgen. Ietwat aan de prijs, maar je maakt wél je eigen objecten. Zal ik?

Glas Meer lezen »

18-10

De grapjes die ik altijd maak dat ik niet ouder word dan 29 jaar zijn natuurlijk  grapjes en inmiddels kan ik die leeftijd al wel opschroeven. Naar 32 ofzo en niet meer natuurlijk!

🙂

Vandaag zou zij 66 jaar zijn geworden. Zij blijft echter wél voor altijd 58. De dromen over haar worden schaarser en schaarser. Des te meer reden om bij die speciale dagen stil te staan.

18-10 Meer lezen »

5 uur

Een boekje over de doelgroep (leerlingen van een praktijkschool) vormde de aanleiding. Of nee, eigenlijk niet. Het feit dat alles overhoop ging natuurlijk! Hoedanook. Hoog bezoek daalde van de top van onze organisatie (hierarchisch gezien waanzinnig hoog) op uitnodiging naar beneden; naar de werkvloer. Een select gezelschap informeel in gesprek over het wel (iets) en (vooral veel) wee in het werk. We startten 15 uur en om 20 uur werden we door de beveiliging het gebouw uitgezet. Dat was woensdag. Vandaag realiseerde ik me pas dat we dus 5 – ja vijf!- uur lang met elkaar in gesprek waren. Ik hoop toch van harte dat die investering op mijn vrije dag ’t waard was.

5 uur Meer lezen »

Foto van een droom

De opdracht in het vorige postje was: ‘Maak een foto van een droom’. Mijn werk maakt dat ik meer dan ooit het gevoel krijg dat er méér is en dat ik daar iets mee moet doen voor het te laat is. Maar wat te doen?

Het volgen van een opleiding aan de fotoacademie is een droom, maar écht buiten mijn bereik. Zelfs in termijnen zijn de kosten bijna niet te doen. € 15.000,- tot € 28.000,- voor die opleiding gaat mij boven mijn pet. Eigenlijk zijn de afstudeerrichtingen niet mijn richtingen (mooi excuus toch?). Mocht het schip met dubbeltjes euro’s ooit nog binnenvaren, dan is het overigens wel de eerste opleiding waarvoor ik me zal inschrijven.

Zojuist heb ik me aangemeld voor een cursus ‘Fotografie in de kunst’: “In deze cursus bekijken we voorbeelden van fotografen en kunstenaars die het medium fotografie als kunstuiting gebruiken.” De cursus duurt zeven weken en kost nog niet één procent van de prijs voor een opleiding aan de fotoacademie (en nee, vergelijken is inderdaad onzin). Of het iets is? Geen idee. De cursussen bij ToBe staan goed aangeschreven en ik zal het zien. Sowieso leuk om weer es wat te leren in het artistieke gebeuren 😀

Canon T90 met verlopen Kodak Color Gold 200 ISO

Foto van een droom Meer lezen »

Datsun-droom

Ik had mijn knalrode Datsun DC10 (? – nee, inderdaad, die bestond niet) geparkeerd naast de andere auto’s. Bij terugkomst zag ik tot mijn schrik en boosheid dat het rechterportier verdwenen was. Gewoon eruit gehaald. En niet alleen van mijn Datsun, maar van alle auto’s ontbrak het rechterportier. Dat feit accepterend bedacht ik me dat het dan gelukkig was dat er nog wel een hordeur (?!) in zat, dan zou ik namelijk niet al te veel last hebben van de regen die viel.

In de categorie: bizarre dromen (een categorie die nog niet bestaat, maar die er misschien wel moet komen).

Datsun-droom Meer lezen »

Onzichtbaar

Eindelijk tijd om even wat te schrijven over Berlijn. We gingen er dus zomaar een paar daagjes tussenuit. Mit das Auto -voorzien van milieuzonesticker– en de Garmin op weg. Aldaar aangekomen lekker weer; veel zon en hier en daar een buitje. Een degelijk hotel, zo goed als aan de Kurfurstendamm en een metrocard die ons overal bracht.  Berlijn is groot en er zijn veel highlights. Een aantal dingen al eerder gezien, maar voor zuslief was het allemaal nieuw. We hebben onszelf getrakteerd op een busrondrit door de stad, een rondvaart over de Spree, het museum bij Checkpoint Charlie, een wandeling langs de restanten van de muur en, en, en nou ja, zoveel.

Hoogtepunt van de trip was toch wel die restaurantreservering bij ‘Unsichtbar‘ getrakteerd door zuslief (nogmaals dank!). ‘Unsichtbar’ is eten in het donker. Het idee erachter is dat als je zicht niet meer werkt,  je andere zintuigen ineens van zich laten spreken. Bovendien is het een superwerkplek voor mensen met een visuele beperking.

Je moet je voorstellen dat we nog in het licht onze bestelling hebben doorgegeven, opgehaald werden door Markus, een visueel beperkte jongeman, die ons de rest van de avond zou bedienen. Hij leidde ons vervolgens naar een donkere ruimte, waar wij ons diner nuttigden.  Het was namelijk echt donker. Zo donker dat we niet één enkel streepje of stipje licht konden ontwaren, zelfs niet na twee uur.  Het eten was uitstekend, de bediening perfect. In het begin was het zoeken naar de dingen op ons bord en prikten we regelmatig met onze vork mis. We konden bovendien slechts af gaan op het geluid om ons heen, de geuren, de aanrakingen en de smaken van de gerechten die we voorgeschoteld kregen. Lang verhaal kort, een aanrader! En oh, voor als het nog niet duidelijk was, zo donker was het er:

Onzichtbaar Meer lezen »

Scroll naar boven