november 2012

Oorsprong der dingen

Vastgesteld: ik zou zo mijn hele huis verbouwen voor een ander als ik ‘m daarmee kan helpen.

Buuf kan niet meer anders dan in de huiskamer slapen. De buurman heeft vandaag een eenpersoonslogeerbed in de huiskamer gezet, want naar boven lopen gaat niet meer. Hij is in de volle overtuiging dat het maar van tijdelijke aard is: ‘Beetje aansterken, misschien nog een operatie en dan kan ze nog heel wat jaartjes mee!’.

Enfin, het bed in de huiskamer. Een hele verbouwing. Balen, en dat ze beneden moet slapen zegt eigenlijk wel iets over hoe niet goed het met ‘r gaat, ook al kiest de buurman ervoor om het niet te (willen) zien. Met onze ouders hebben we precies dezelfde gang van zaken meegemaakt en beiden hebben, nadat ze beneden zijn gaan slapen, hun eigen bed nimmer meer gezien. Maar hoop doet leven en ik hoop van harte met de buurman mee dat het in hun geval anders is.  Op het matras ligt nog geen hoeslaken, want hij kan alleen maar tweepeersoons hoeslakens vinden.  Ik heb ze gewoon thuis in de kast liggen, voor ons eigen logeerbed. Ik loop naar buiten en kom terug met twee hoeslakens. Een voor nu en een als verschoning zolang ze die van hen nog niet hebben gevonden.

Buuf werd vanmidddag thuisgebracht vanuit het ziekenhuis door de taxibus. Ondersteund door man en zwager stapt ze de taxi uit en haar huis in. Recht op het huiskamerbed af, want ze is keikapot. Ze gaat op het voeteneind zitten en zakt zo (!) door de lattenbodem. Dat kun je er dan net nog bijhebben. PPfff. Buurman in paniek: ‘Ik ga zo wel even naar de Leen Bakker, want daar heb ik ‘m gehaald, maar ik heb de bon niet meer en ik heb contant betaald, en, en, en…’.

En wat doe ik? Ik loop opnieuw hun huis uit, trek de lattenbodem onder ons logeerbed vandaan en loop weer terug.  ‘Hier’ en met een knipoog: ‘En als je de rest van het bed ook nog moet hebben, moet je maar een gil geven’.

Bij een legitieme hulpvraag gaat bij mij alles opzij. Alles om de ander te helpen. Spontaan, de ander hoeft er niet om te vragen. Ik denk mee, zoek naar oplossingen en vind ze ook eigenlijk altijd. Al moet mijn eigen leven, huishouden, whatever, ervoor wijken. Altijd al zo geweest en inmiddels heb ik zelfs geleerd er niets meer voor terug te verwachten omdat dat negen van de tien keer een teleurstelling oplevert.

Waar zou dat nou toch vandaan komen?

Oorsprong der dingen Meer lezen »

Socio

Die cliënte die in een psychose onvrijwillig op een gesloten afdeling is opgenomen en denkt dat ik enige ben die ze kan vertrouwen en mij maar blijft sms-en. Een sms-je terug over grenzen bewaken ‘did the trick’. Ik heb medelijden met haar, ik wil haar met heel mijn hart helpen, maar ik ben niet de juiste persoon. Ik ben immers geen hulpverlener en mijn grenzen zijn rekbaar, maar er zit ook zeker een eind aan. Donderdag een reünie met oud collega’s en pensionados. Op vrijdag een avondje paella (jummie). Zaterdag een supergeweldige high-tea tijdens een reünie met de cursisten van de coachingopleiding en zojuist een feestje in Delft om te vieren dat een collega 50 jaar geworden is. Vastgesteld dat ik absoluut geen kroegtijger was en het ook zeker nooit zal worden (wat een takkeherrie met zoveel mensen in zo’n klein bruin café!).

 

 

 

 

 

 

Al met al een druk weekend vol met mensen. En dat brengt me op een opleidingskeus. Voor februari moet ik mijn manager vertellen of en welke opleiding ik graag wil doen. Superdankbaar voor de mogelijkheid die ik krijg, wil ik serieus na gaan denken over een volgende stap. Ik wil die kans met beide handen aangrijpen. Dus ik verzin me suf over de mogelijkheden die ik heb en wat die volgende stap moet zijn. Al eerder was ik bezig met het recept van wat ik wil worden als ik later groot ben. Hier had ik er toen over geschreven. Ik heb wel eens ergens gelezen: het beste dat je worden kunt, is je zelf. Het is fijn dat je aan het eind van je leven kunt bevestigen dat je vooral jezelf geworden bent. Tot die tijd (ik hoop dat ik nog even mag blijven) blijf ik ambitieus op zoek naar mezelf. En daarmee steeds op zoek naar ontwikkeling, dat zit in ieder geval in me, leergierig als ik ben. Ik heb iets gevonden dat me aanspreekt: een master Humanistiek aan de Universiteit voor Humanistiek. Alles wat daarin behandeld wordt, heeft mijn interesse. Probleem is wel dat de opleiding voltijds is en niet deeltijds. Misschien kan ik baas zover krijgen dat hij een opleiding (gedeeltelijk) vergoedt, maar een sabbatical van minimaal drie jaar zit er vast niet in…

Socio Meer lezen »

Coaching

En voor de honderdste keer ben ik bezig met die coaching. Ga ik er nu wel of niet wat mee doen. Waar zit nou mijn kracht. In het coachen toch? Of eigenlijk in het luisteren op zijn minst. Maar ben je dan wel coach? Welk beroep heeft iemand die goed en oordeelloos kan luisteren? Iemand die veiligheid en ruimte biedt voor een gesprek? Alles wat je kwijt wil, gaat bij mij in een doosje en ik stop het weg. Ergens waar niemand bij kan. iemand die samen met jou reflecteert. Die de dingen onthoudt die je zegt en ze later, op het juiste moment aan je teruggeeft, zodat je het vanuit een ander perspectief kan zien.

Al twee domeinen geregistreerd. Een about.me pagina aangemaakt en sinds deze week een nieuwe gratis pagina bij wix.com in aanbouw. Vandaag schreef een dierbare vriend: ‘Je bescheidenheid moet je gelijk weggooien, want daar heeft niemand iets aan’. In het laatste gesprek dat ik had met mijn manager, gaf hij mij de naam van iemand die mij kon helpen de volgende stap te zetten. Een coach. Voor als ik dat misschien wilde. Voor februari aanstaande moet ik immers een opleidingswens hebben uitgesproken (joepie!), maar dat betekent wel dat ik een richting moet gaan bepalen. Op een andere site las ik vandaag toevallig ook: ‘Als je coach wilt worden, begin dan met de eerste stap: neem een coach’.

Tsja.

Coaching Meer lezen »

Scroll naar boven