februari 2013

Gedicht van de week

Geen idee wanneer het in de krant stond. Ze was er van onder de indruk en bewaarde het vanaf dat moment in haar portemonnee.

Ik ben beetje bij beetje bezig met het digitaliseren van het verleden en daar hoorde dit kleine vodje papier ook bij. Als ik het nu lees, weet ik precies waarom mijn moeder er zo van onder de indruk was.
foto

Gedicht van de week Meer lezen »

15-02-2004

Nog even en dan is het weer 15 februari.
9 jaar na 2004.

Op de foto: Me & My Dad, ergens in augustus 2003 in Portugal, vlak voor de chemo.

Van die koestermomentjes.

foto-4

15-02-2004 Meer lezen »

Lang leve internet

Ooit ben ik eens begonnen met het schrijven van de gebeurtenissen rondom het ziekzijn en overlijden van ma. Da’s een heel klein documentje geworden omdat ik het niet gelijk heb opgepakt en ik een hoop details ben vergeten. Toch bestaat het document nog op mijn harde schijf, wie weet ooit pak ik het weer op? Vandaag zag ik het en heb ik het geëxporteerd naar iAuthor. Een programma op de Mac waarmee je gemakkelijk een boek schrijft en redigeert.

boek

Dat oorspronkelijke documentje stond in een map waarin ook de verzamelde gegevens over mijn ‘opa’ staan. De man die volgens zijn tweede vrouw ineens niet de vader van mijn moeder zou zijn en ons flabbergasted achterliet, terwijl ik net twee tickets Brits Columbia (ja, inderdaad: Canada) voor mij en mijn zusje had aangeschaft van mijn eerste echte salaris. Ik heb eerder geschreven over hoe lastig het soms is als een gedeelte van je roots niet toetsbaar is.

Het was lang geleden dat ik zijn naam gegoogled heb, maar ineens was daar de behoefte om te kijken wie er nog met die naam daar te vinden is. Wat schetst mijn verbazing: ik vond een nieuw adres, in een retirement-residence. Ik was nog even onzeker of hij het wel zou zijn. Maar er staan zelfs foto’s van hem op de promosite van het bejaardentehuis waarop hij te zien is met een naambordje op met zijn koosnaam erop. Kan niet missen, hij is het. Hij ziet er goed uit en het lijkt erop dat hij het daar goed heeft. Ik hoop dat zijn gezondheid nog goed is, hij is nu 92 jaar.  En of hij nu wel of niet onze opa is, het is jammer dat mijn moeder dit niet kan meemaken.  Ik zou haar zo graag willen vertellen wat ik vandaag ontdekt heb en dat ik hem op foto’s tegenkwam en haar de  foto’s laten zien.

CO

Jullie weten inmiddels wel hoe ik in elkaar steek, dus ik heb direct mijn tekstverwerkingsprogramma geopend en ben een brief gaan schrijven. In het Nederlands en in het Engels, ik weet niet welke taal op dit moment zijn voorkeur heeft. Ik heb er wat foto’s van hem in geplakt, van mijn moeder en oma en ik heb mijn woorden zorgvuldig gekozen. Hij is immers 92, wat gedaan is is gedaan en kan niet meer teruggedraaid worden. Mijn oma (zijn eerste vrouw)  leeft niet meer en mijn moeder (waarschijnlijk zijn eerste kind) ook niet meer. Via deze weg kan ik hem in ieder geval laten weten dat zij overleden zijn, dan het ons goed gaat, dat ik hoop dat het hem en zijn familie ook goed gaat en wie weet, in het gunstigste geval reageert er iemand terug? Hij is gepost, ik wacht af.

Als extra heb ik een mail gestuurd naar de host van het retirement-residence met het verzoek mijn bericht aan hem door te geven, omdat mijn brief er even over zal duren daar te komen. Een bijzonder verzoek, dat realiseer ik me terdege. Maar hij is al 92 en iedere dag telt, dus ik hoop maar dat hij erop ingaat en ik hoop nog meer op een reactie vanuit de andere kant van die grote plas.

Lang leve internet Meer lezen »

Scroll naar boven