2013

Loopwedstrijd

Loopwedstrijd in New York, met een groep. We krijgen aanwijzingen op papier, maar het wordt al schemerig, dus ik kan het niet zo goed lezen en daar baal ik van. We moeten een parcours rennen, dat gaat door de stad, maar ook over weilanden waar veel water op ligt en die onderbroken worden door slootjes. Het lijkt van niet maar toch vriest het. We gaan van start en bij het eerste slootje blijk ik licht genoeg om al glijdend (slidend) naar de overkant te kunnen. Onder de andere deelnemers zijn collega’s, maar ook M. is er bij.

Op een bepaald moment stoppen we bij een of ander cafe, want daar moeten we wat te eten en drinken krijgen. Daar aangekomen blijkt dat er maar beperkt stoelen zijn en die zijn allemaal al bezet. Ook kan de uitbaatster mij niet van eten voorzien, want de magnetron kon maar zoveel maaltijden tegelijk aan en dus moet ik maar wachten. Ik vind het heel oneerlijk. Iedereen zat aan een goed gevulde tafel te eten en ik krijg niets. Ik ben teleurgesteld en word boos en loop weg naar buiten via de achterdeur. Ik hoor haar achter me aan komen en ik roep nog hoe jammer ik het vind dat ze voor mij niets heeft. Ineens realiseer ik me dat we Engels spreken. “I’ll file a complaint!”, roep ik nog, Ze is er niet van onder de indruk en roept dat ik er maar mee moet leven en loopt van me weg.

Ik ren verder en het valt me op dat er meerdere auto’s over de stoep rijden zonder licht, terwijl het midden in de nacht is. Een van die auto’s scheert rakelings langs me heen. Ik maak een gebaar en zie nog net dat er een oudere dame achter het stuur zit. De auto speert voorbij en komt diagonaal aan de overkant van de brede straat tot stilstand tegen een hek. Ik zie een deur open gaan en er springt iemand uit die wegrent. Dan ineens blijken er ook veel politieagenten in burger te zijn. Ze willen gaan surveilleren in de binnenstad en gaan een kijkje nemen bij de auto. Ik loop met ze mee. De auto blijkt gekaapt, er zitten mannen in die gewond zijn geraakt door de klap tegen het hek. Op de plek waar ik de oudere vrouw zag, zit nu een kaper.

Ik moet doorlopen, de wedstrijd is immers nog niet gedaan. De agenten waarschuwen me, het is niet veilig in de met blauwe neon verlichte binnenstad, maar ik moet door.

Loopwedstrijd Meer lezen »

Vroege voorouders

foto

Ik denk dat het gewoon  begon met het tienjarig overlijdensjubileum van mijn moeder, het gekke familiefeestje op die dag, het adres van mijn opa in Canada en opnieuw die vragen die er al zolang zijn. Internet is al lange tijd een grote vriend van mij. Ik vind er veel informatie en ik weet er over het algemeen mijn weg te vinden. En zo kwam het dat ik ging digitaliseren en vervolgens ging spitten. Zowel op internet als in de doos met spullen die al 3 generaties meegaat. Al die bewaarde rouwbrieven, al die oude foto’s. Het onderzoek dat mijn ouders al eens startten, maar nooit hebben afgemaakt. Dat boek dat iemand uit een andere tak van de familie eens schreef en dat terugging naar de 15e/16e eeuw.

foto-1

Aan het sorteren en rubriceren geslagen. Twee mappen met gescande zaken en een kladblok. Vervolgens blijkt er software voor te zijn. Dat gedownload en aan de slag. Digitale archieven, andere stambomen, oude registers en websites vol historie. En zoeken maar! Binnen een dag zat ik met een tak van de familie al in 1600. En wist ik dat mijn vader, zijn vader, zijn vader en verder allemaal metselaar waren, nee: meester metselaar zelfs!

foto-3

Tja, en zo gaat dat. Dan ineens regel je toestemming voor het gemeentearchief en duik je in historische documenten, politie dagrapporten, de geschiedenis van de stad, immigranten in de familie, doop-, trouw- en begraafboeken (wat werd en wordt er veel geregistreerd!) en microfiches. Soms loopt het spoor vast. Een tak van de familie komt uit Duitsland: Rheinland-Pfalz (te weten Dinslaken). Hier in Nederland bekend als Kuiters maar daar vast met een andere naam weggegaan. Alleen al in het archief van Dordrecht heet hij Pieter Kuiter, Kuyter of Kuijter. Zijn vrouw Catharina, Catrina, Catarijn, Catrijna, Catarina van der Heijden, Heijde, Heiden, Heide.

Dus. Zo kwam het. Ben ik ineens verzeild geraakt in genealogisch onderzoek naar verre voorouders. Ik vind het geweldig. 😀

BewarenBewaren

Vroege voorouders Meer lezen »

Ascendant

Al eerder dacht ik te weten wat mijn ascendant was. Ik had mijn geboortetijd (dacht ik dus) afgelezen van een foto van mijn geboortetegel. Geen idee waar de tegel zelf is gebleven. Hoedanook. Met die tijd op die dag zou de weegschaal ook mijn ascendant zijn. Niets is minder waar. Uit mijn geboorteakte blijkt een andere tijd. En als ik daarmee ga rekenen kom ik op de ascendant van schorpioen. Hoewel confronterend in sommige opzichten, past die me als een paar warme pantoffels in de winter. Op diverse plekken op het www kun je je geboortehoroscoop laten maken. Ik heb er zomaar even wat uitgepikt, alsof ik mezelf zie 😀

Het lijkt wel of je instinctief andere mensen begrijpt en ook weet waarom mensen zich gedragen op de manier zoals ze zich gedragen. Omdat je niet veroordelend bent en je een goed inlevingsvermogen hebt, is het makkelijk voor de mensen in je omgeving je alles te vertellen. Omdat je zo objectief bent, ben je in staat om alle kanten van een zaak te zien zonder enig vooroordeel. Je zou er goed aan doen als je probeert om het goede in de mensen om je heen te zien in plaats van dat je een lijst maakt waar je hun fouten op bijhoudt.Je kent maar zelden momenten van twijfel. Je blijft niet lang hangen in ondernemingen die niet lukken. Je bent een optimist en je ziet mislukkingen als essentiele stappen op weg naar succes. Er is niets dat je meer ergert dan onbelangrijk gekibbel en banale en kleingeestige vooroordelen. Je denkt in het groot en je hebt geen tijd voor mensen die cliches gebruiken en roddelen. Je bent geboren in een periode met een onderliggende stroom van diepgewortelde gewoontes, waarbinnen spiritueel bewustzijn het voornaamste is. Je bent geboren in een periode met een onderliggende stroom van rusteloosheid en een extreme behoefte aan vrijheid die alles overheerst. Je bent zeer intolerant als het gaat om beperkingen op je recht om je eigen weg te volgen.

Weet jij je geboorteplaats en -tijd en wil je ook je geboortehoroscoop bekijken, dat kun je (onder andere) hier doen.

Ascendant Meer lezen »

Gedicht van de week

Geen idee wanneer het in de krant stond. Ze was er van onder de indruk en bewaarde het vanaf dat moment in haar portemonnee.

Ik ben beetje bij beetje bezig met het digitaliseren van het verleden en daar hoorde dit kleine vodje papier ook bij. Als ik het nu lees, weet ik precies waarom mijn moeder er zo van onder de indruk was.
foto

Gedicht van de week Meer lezen »

15-02-2004

Nog even en dan is het weer 15 februari.
9 jaar na 2004.

Op de foto: Me & My Dad, ergens in augustus 2003 in Portugal, vlak voor de chemo.

Van die koestermomentjes.

foto-4

15-02-2004 Meer lezen »

Lang leve internet

Ooit ben ik eens begonnen met het schrijven van de gebeurtenissen rondom het ziekzijn en overlijden van ma. Da’s een heel klein documentje geworden omdat ik het niet gelijk heb opgepakt en ik een hoop details ben vergeten. Toch bestaat het document nog op mijn harde schijf, wie weet ooit pak ik het weer op? Vandaag zag ik het en heb ik het geëxporteerd naar iAuthor. Een programma op de Mac waarmee je gemakkelijk een boek schrijft en redigeert.

boek

Dat oorspronkelijke documentje stond in een map waarin ook de verzamelde gegevens over mijn ‘opa’ staan. De man die volgens zijn tweede vrouw ineens niet de vader van mijn moeder zou zijn en ons flabbergasted achterliet, terwijl ik net twee tickets Brits Columbia (ja, inderdaad: Canada) voor mij en mijn zusje had aangeschaft van mijn eerste echte salaris. Ik heb eerder geschreven over hoe lastig het soms is als een gedeelte van je roots niet toetsbaar is.

Het was lang geleden dat ik zijn naam gegoogled heb, maar ineens was daar de behoefte om te kijken wie er nog met die naam daar te vinden is. Wat schetst mijn verbazing: ik vond een nieuw adres, in een retirement-residence. Ik was nog even onzeker of hij het wel zou zijn. Maar er staan zelfs foto’s van hem op de promosite van het bejaardentehuis waarop hij te zien is met een naambordje op met zijn koosnaam erop. Kan niet missen, hij is het. Hij ziet er goed uit en het lijkt erop dat hij het daar goed heeft. Ik hoop dat zijn gezondheid nog goed is, hij is nu 92 jaar.  En of hij nu wel of niet onze opa is, het is jammer dat mijn moeder dit niet kan meemaken.  Ik zou haar zo graag willen vertellen wat ik vandaag ontdekt heb en dat ik hem op foto’s tegenkwam en haar de  foto’s laten zien.

CO

Jullie weten inmiddels wel hoe ik in elkaar steek, dus ik heb direct mijn tekstverwerkingsprogramma geopend en ben een brief gaan schrijven. In het Nederlands en in het Engels, ik weet niet welke taal op dit moment zijn voorkeur heeft. Ik heb er wat foto’s van hem in geplakt, van mijn moeder en oma en ik heb mijn woorden zorgvuldig gekozen. Hij is immers 92, wat gedaan is is gedaan en kan niet meer teruggedraaid worden. Mijn oma (zijn eerste vrouw)  leeft niet meer en mijn moeder (waarschijnlijk zijn eerste kind) ook niet meer. Via deze weg kan ik hem in ieder geval laten weten dat zij overleden zijn, dan het ons goed gaat, dat ik hoop dat het hem en zijn familie ook goed gaat en wie weet, in het gunstigste geval reageert er iemand terug? Hij is gepost, ik wacht af.

Als extra heb ik een mail gestuurd naar de host van het retirement-residence met het verzoek mijn bericht aan hem door te geven, omdat mijn brief er even over zal duren daar te komen. Een bijzonder verzoek, dat realiseer ik me terdege. Maar hij is al 92 en iedere dag telt, dus ik hoop maar dat hij erop ingaat en ik hoop nog meer op een reactie vanuit de andere kant van die grote plas.

Lang leve internet Meer lezen »

10 jaar – een jubileum

Met de kleindochter van mijn buurvrouw had ik afgelopen woensdagmiddag een gesprek. Ze is 8 jaar en ik vind ‘r hartstikke wijs. Over haar oma die ziek was en zou gaan slapen, dat ze niet meer wakker zou worden en dood zou gaan. Over haar pappa die erg verdrietig was. Waarop ik zei dat ik dat heel goed kon begrijpen, want ieder mens heeft immers maar één moeder.

En ik dacht stiekem even aan die van mij. Om kwart voor zeven vanochtend was het tien jaar geleden dat ze stierf.
De scherpe kantjes gaan eraf, maar haar vergeten doe ik nooit. Een wijs iemand zei ooit:”Pas als je vergeten bent, ben je écht dood”.

En ja, zo is het.

10 jaar – een jubileum Meer lezen »

Een verse witte roos

Ik schreef al eerder over haar. Mijn Buuffie. Sinds een jaar of 14 wonen we in elkaars buurt. Niet naast elkaar, maar dicht bij elkaar. Ik kom nog uit een tijd waarin de hele straat buurvrouw en buurman genoemd werden. Ze is dus gewoon mijn buurvrouw. Ook al woont ze formeel schuin achter ons. Ze hebben weinig aansluiting met de rest van de buurt. Het accordeert gewoon niet, waar zij vandaan komen verschilt blijkbaar teveel met waar de anderen vandaan komen. Al 14 jaar niet.

Ik heb geen last van rangen en standen. Erger nog, ik ben er wars van. In z’n blote kont ziet ieder mens er uiteindelijk hetzelfde uit en daarvan heb ik er genoeg gezien toen ik nog verpleegkundige was en er zelfs nog een ‘klasse’-afdeling bestond. De aanvullend verzekerden kregen daar roomboter in plaats van margarine op hun brood. En maximaal een tweepersoonskamer in plaats van met z’n achten op een zaaltje.

Het contact met hen werd ingegeven door de buurman. “Wat zijn dat voor bloemen in jullie heg?” “Passiebloemen”, antwoordde ik. “Oh”, grapte hij, “vandaar dat ik ze niet ken. Passie kennen wij al lang niet meer!” Daarna kwam er kater Karel. Karel kwam bij ons aanlopen en vertrok na enige tijd naar hen. Bij hen was het blijkbaar beter. Toen was er de hond die niet wilde luisteren en steeds ontsnapte. Als niets meer hielp, belden ze bij mij aan en als een wonder: als ik ‘m riep, kwam hij wel naar mij toe.

Toen ineens het bericht dat de hond weg moest. Ze was ziek en te moe om nog met hem uit te gaan: longkanker en geopereerd, bestralingen en chemo volgden. Het ging, afgezien van wat complicaties, weer een tijdje goed tot het volgende nare bericht: uitzaaiingen in het hoofd met alle problemen die daarbij horen. Met enige regelmaat ging ik even bij hen langs, vragen hoe het nou ging. Even een bosje rozen brengen. En altijd zei ze: ik kom gauw een bakkie bij je doen zodra het weer gaat.

De afgelopen maanden reden ambulances en auto’s van de dokterspost af en aan. Toch weer tumoren in de longen en de lever die opspeelde. Op tweede kerstdag ging ze opnieuw het ziekenhuis in. Elke week ga ik even bij haar aan. De eerste keer met een klein vaasje met een roos en ik ververs ‘m iedere week. Gewoon, één roos. Vorige week zei ze, zo ziek als ze was: “Ik zeg toch steeds dat ik een bakkie bij je kom doen, maar dat zeg ik niet meer hoor. Ik geloof niet dat het er op korte termijn van gaat komen, dus ik zeg het maar niet meer”.

Vanmiddag stond ineens haar kleindochter van 8 jaar voor m’n raam. Ze wist blijkbaar waar ik woonde (net zo verbaasd was ik vorige week dat die kleine dame mijn naam kende). Met twee vriendjes, ze waren aan het sleeën. Dat het niet goed ging met oma, dat ze haar in slaap gingen brengen. Dat ze dan wel dood zou gaan. Maar dat ik nog wel langs mocht komen. Vandaag dan, want anders zou ze slapen. En dat oma had gezegd dat ze begraven wilde worden. En dat haar pappa erg verdrietig is. En dat opa voorlopig bij oma in het ziekenhuis zou blijven.

Met een nieuwe verse roos ging ik vanavond naar het ziekenhuis. Zuslief was de vorige keer al mee en nu ook. Op de afdeling werden we direct naar de familiekamer gedirigeerd. Buuf ging aan de morfine en de dormicum en moest in alle rust in slaap vallen. Op naar het eind. Er was verbazing alom dat ik er was. Ze waren namelijk al de hele dag in het ziekenhuis en toen het besluit genomen was om Buuf te laten slapen wilden ze mij informeren, maar wisten alleen m’n huisnummer en voornaam. Bij 1850 wilden ze daarmee niet ons telefoonnummer geven. Een andere oplossing om mij te waarschuwen konden ze zo gauw niet bedenken. Kleindochter had het gesprek met 1850 meegekregen en was ’s middags spontaan, zonder dat iemand het wist, mij komen waarschuwen. Haar pappa en mamma werden, toen wij binnenstapten en ik vertelde dat ik was geïnformeerd door hun dochter,  ineens geconfronteerd met de volwassenheid van dat kleine meisje, die mij op een kinderlijk simpele manier wel wist te bereiken en te informeren. Ontroerend.

Toen Buuf diep in slaap was, zijn we heel zacht haar kamer ingelopen. Ik heb een nieuwe verse roos op haar nachtkastje gezet. Het was een witte dit keer. Buuf’s ademhaling was diep en onregelmatig, slangen in haar lijf en rode blossen op haar wangen van de koorts. Ik denk dat dit de laatste roos was die ik op haar ziekenhuisnachtkastje heb gezet.

Dag Buuffie, ik denk aan je terwijl jij met het laatste stukje van je reis bezig bent.

Een verse witte roos Meer lezen »

Scroll naar boven