7 jaar

Ik kwam vandaag mijn bed uit met een hele pijnlijke nek. Koutje gepakt? Whatever. Ik had er graag in willen blijven liggen. En niet alleen daarom. Het is vandaag namelijk weer die dag. Alweer 7 jaar geleden dat ze overleed. Onvoorstelbaar. Op de één of andere manier geeft het me rust om op die dag thuis te zijn en lekker te fröbelen, maar mijn werk laat het eigenlijk niet toe. Het is te druk, er ligt te veel. En hoewel onlosmakelijk met elkaar verbonden via mij, wil ik haar niet delen met mijn werk. Eens kijken wat de dag brengt, misschien wel de mogelijkheid om na een halve dag mijn biezen te pakken en weg te wezen.

3 gedachten over “7 jaar”

  1. Hoe cliche wellicht maar; sterkte. Want hoe je ’t ook wendt )(dt?)of keert; na al die jaren worden we ‘een beetje familie’. En leven we dus mee..

    Of klinkt dat raar?

  2. Heb er ook weer aan gedacht,is altijd met iets dat ik de datum niet vergeet,zit nu zelf ook met de problemen, woensdag moeten we weer, en nu maar hopen dat het helpt, groetjes

  3. Heb er ook weer aan gedacht,is altijd met iets dat ik de datum niet vergeet,zit nu zelf ook met de problemen, woensdag moeten we weer, en nu maar hopen dat het helpt, groetjes

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven