december 2010

Groot verdriet

In de advertentie stond destijds: kleine mini-luipaardjes. We wilden er één, maar we gingen uiteindelijk met haar én haar zus weg. Een klein kapitaal aan katten, maar oh wat waren we blij met ze. Wild zat in hun aard en het hele huis werd getest op speel- en sloopbaarheid. Ze was de liefste van de twee, de kleinste en misschien ook wel de mooiste. En inmiddels 12 jaar.


30 december 2010

Vanmiddag werd ze ineens instabiel met haar achterkant. Vreemd gesleep alsof ze zeebenen had. ‘Dat is niet goed!’ Als een gek hebben we de reismand tevoorschijn gehaald en haar naar het dierenziekenhuis hier 500 meter vandaan gebracht. “Heeft u een afspraak? Nee? Geen probleem, ik zoek direct een vrije dierenarts”. In de wachtkamer leverde Eva nog hevig protest: tegen het reismandje, tegen de andere aanwezigen in de wachtkamer en ook tegen het feit dat ze haar pootjes niet meer kon gebruiken. Ik voelde dat haar teentjes langzaam kouder werden dan de rest van haar lijfje.  Ze was snel aan de beurt, maar kreeg de fatale diagnose hypertrofische cardiomyopathie . “Een prop die de aorta blokkeert ter hoogte van de splitsing. Haar achterkant krijgt geen bloed meer, het is afgesloten. En ze zal ontzettend veel pijn hebben en krijgen. Eigenlijk kunnen we er niets tegen doen, behalve….in laten slapen.”

Niet meer met dat pootje in mijn gezicht.

Niet meer dat gesleep met sokken als prooi.

Niet meer vechten met haar zusje.

Niet meer wegkruipen onder het dekbed.

Niet meer Eva.

Ik ben verdrietig.



Groot verdriet Meer lezen »

Nieuw!

Joepie! Een nieuwe pc!


En dan:

Oh nee hè, dan moet ik die oude pc leeghalen…

Een paar jaar data waarin ik -zoals gebruikelijk- veel te veel vasthield. Maar een nieuwe pc langer dan één dag in de doos laten kán ik gewoon niet. En dus externe harde schijven als tijdelijke parkeerruimte voor het hoogstnoodzakelijke en huppekee: overzetten die boel. En voilá: een nieuw begin. Met de belofte aan mezelf dat ik dit keer écht regelmatig zal opruimen. Dat gaat vast goedkomen (not :D).

Nieuw! Meer lezen »

Hart op de tong

Smartie moest maar in gesprek met een coach. Bezorgdheid, betrokkenheid, hart op de tong en kritisch zijn wordt vertaald in weerstand en onwil om te veranderen. Denk ik. Want waarom zou ik anders naar een coach moeten. In eerste instantie reageerde ik boos. Maar om niet te voldoen aan de verwachting (die van weerstand), besloot ik een afspraak met de coach te maken en er iets positiefs voor mezelf uit te halen. Leg ik de lat te hoog, ‘zorg’ ik teveel in mijn dienstverlening, zijn de dingen die ik in mijn dienstverlening belangrijk vind achterhaald of te betuttelend? Ben ik vastgeroest in oude patronen? Zit ik wel op juiste plek? Is het niet tijd om te verkassen?

Zomaar wat vragen waar een coach uiteindelijk toch ook bij kan helpen. Dus hup, vooruit met de geit. Het werd een intensief gesprek waarin ik me aan de belofte hield gewoon mezelf te blijven. Dat kost me namelijk de minste moeite – in alle situaties overigens. Kwetsbaar, maar open en eerlijk. Geen verborgen agenda, what you see is what you get.’  Hoedanook: wordt vervolgd. In de hoop dat de coach professioneel en integer is, sterk ik me in ieder geval aan zijn opmerking aan het eind van het gesprek: “Ik ga eerst eens contact opnemen met je manager waaróm je in vredesnaam hierheen gestuurd bent.”

😉

Misschien komt er deze dagen nóg een postje, maar mocht dat niet het geval zijn, dan wens ik een ieder alvast héle fijne feestdagen, een geweldige jaarwisseling en het beste voor het nieuwe jaar!

Hart op de tong Meer lezen »

Scroll naar boven