december 2011

3 jaar

Vraag van één van de docenten: “Ga op zoek naar een foto van toen je een kind van 3 jaar was”.  Nou, dat is nog niet zo’n gemakkelijke opgave. Veel van mijn jeugd is vastgelegd op dia en op viewmaster-schijfjes en niet op foto. Daarbij komt dat ik vlak voor mijn derde verjaardag een zusje kreeg, maar haar kort daarna ook weer verloor. Een bijzonder jaar dus, niet op z’n minst voor mijn ouders. Mijn onmiskenbaar derde verjaardag kon ik terugvinden op de viewmasterschijfjes. Maar daarna is het foto- en dia-archief rommelig. Grote kans dat er gewoon niet veel foto’s zijn gemaakt in die voor mijn ouders verdrietige tijd; ze hadden wel iets anders aan hun hoofd. Klein beetje (understatement) jammer dat ze er niet meer zijn om het na te vragen. 

Ook kwam ik een dia met mijn geboortetegel tegen. Op die tegel staat precies hoe laat ik geboren ben. Met die geboortetijd kan ik (en jullie ook, als je de tijd weet) mijn (je) ascendant berekenen. Ik zeg altijd dat ik me niet anders voor wil doen dan hoe ik werkelijk ben en dat lukt me over het algemeen prima. Wat leuk is, is dat dit nu ook bevestigd wordt: zowel mijn sterrenbeeld als mijn ascendant zijn weegschaal. Op en top weegschaal dus, van binnen én van buiten. Maar dat terzijde.

Hier is er ook nog een van de maand juli daarop, iets meer dan een jaar na het overlijden van mijn zusje.  Smarts op schoot bij haar vader. De familie (van vaders kant) is op vakantie in Blanes. Mijn nieuwe Zuslief zou pas over een jaar geboren worden en mijn ouders mochten hier even op adem komen.

3 jaar Meer lezen »

What’s in a name?

In de opleiding die ik momenteel volg, val ik van het ene wonder in het andere. Intuïtieve coaching.  Ik heb inmiddels geleerd dat ik bewust moet zíjn en maar gewoon dingen moeten laten gebeuren. Er gebeuren namelijk dingen met mensen die ik niet voor mogelijk hield. Mijn overtuiging dat een mens tot méér in staat is dan wat aan de oppervlakte lijkt, wordt echt wel bevestigd.

Het tweede studieblok werd ons de vraag gesteld: “Wie ben ik, als mijn naam mij slechts rest?” Da’s een diepe en daar wist ik pas na lang denken een antwoord op. Tijdens het afgelopen studieblok kwam de vraag terug en ook sommige antwoorden daarop. En wat blijkt: voor de meeste mensen is een naam veel meer dan slechts een naam. Het heeft een diepere betekenis en drukt een stempel op het ‘zijn‘. Ik heb werkelijk geen idee wat mijn naam met mij doet. En daarbij heb ik één roepnaam en drie ‘vernoem-namen’ (ik ben niet gedoopt, dus doopnamen zijn het eigenlijk niet).

Tijdens de cursusdagen verwonder ik me constant over dingen en herken ik zaken vanuit een tijd die ik al lang vergeten ben, van toen ik kind was. Meestal fijne dingen. Mijn jeugd was streng, maar verder redelijk onbezorgd. De ontdekkingen die mijn medecursisten doen over hun naam, triggert (nu pas) bij mij ook een verhaal. Over mijn namen.

Mijn roepnaam is Marty, maar ik ben daarnaast vernoemd naar de vrouwen in de familie: Martina, de moeder van mijn vader; Sara, de moeder van mijn moeder en mijn derde naam wist mijn vader bij de aangifte niet meer. Dat had natuurlijk één van de namen van mijn moeder moeten zijn: Catalina. Maar in plaats daarvan heeft mijn vader mij bij de Burgerlijke Stand aangegeven als Christina.  Een verhaal waarvan ik weet dat het er is, maar er verder  nimmer betekenis aan gaf. En nog steeds eigenlijk niet, maar het zou later zomaar een essentieel puzzelstukje in mijn levensverhaal kunnen zijn.

What’s in a name? Meer lezen »

Droom van vannacht

We zijn met het hele gezin in Parijs. Pa, Ma, M., M. en ik. We lopen op straat en moeten ergens naartoe, geen idee waar. Onderweg worden we afgeleid doordat in een zijstraat van het Kuhrhaus (?) een presentatie gaande is. Een mooi uitgedoste mevrouw met een bijzondere hoed van witte- en melkchocolade laat zien wat ze allemaal kan met (vloeibare) chocolade.

Ineens herinner ik me dat we de metro moeten halen. Terwijl de rest nog blijft toekijken, zeg ik dat ik de metro alvast zal halen, want dat kan blijkbaar in mijn droom. Ik roep de metro door op een knopje te drukken zoals bij een lift. Eigenlijk lijkt de deur waarvoor ik sta ook een lift, van roestvrijstaal. Ik druk op de knop en sneller dan verwacht is de metro er en de deuren gaan open. Onder in de metro/liftcabine is een kleine opening. Dina (onze kleine slanke kat), glipt er door en ik zie haar al lopend over de rails van de metro uit zicht gaan en ik raak in paniek. Jippie, de kat van Zuslief, is een stuk flinker en past niet door het gat en en blijft bij mij binnen. Al snel maakt Dina’s verdwijning plaats voor nóg een keer lichte paniek, want de rest van ons gezin is nog niet gearriveerd als de metrodeur dichtgaat en de metro vertrekt. Terwijl de cabine in horizontale en licht golvende bewegingen een meter of twintig in de lucht vertrekt en ik uitkijk over het landschap, word ik wakker.

Dina ligt niet aan het voeteneind en dat hele kleine beetje paniekgevoel maakt dat het eerste wat ik doe als ik uit bed stap is: zoeken naar haar. Ze is beneden en zit van haar brokjes te eten.

Droom van vannacht Meer lezen »

Shats Hatsu

Het voelt alsof we ter plekke besluiten om uit nieuwsgierigheid een kijkje te nemen; M., zuslief en ik. Zuslief en ik mogen eerst. We lopen een Japans-groene (bestaat die kleur?) ruimte met donkergroene accenten in.

Het heet ‘Shats Hatsu’ of iets dergelijks.  Een blonde dame komt zuslief en mij halen, M. blijft achter. We worden geleid naar wasbakken waar heerlijke geurende bruinkleurige kristallen in liggen. Zuslief moet voor de hogere wasbak gaan staan, ik voor de lagere. Logisch, want ik ben ook de kleinste. Dan moet ik naar boven, met een jongeman mee. Zuslief blijft bij de dame bij de wasbakken. Ik moet via de trap. Die is van glimmend gelakt lichtkleurig hout en voorzien van een willekeurige vlakverdeling in verschillende donkerdere kleuren.

Ik mag niet op  bepaalde donkere gedeelten lopen. “Want dat is ‘nen'” , zegt de jongeman en ik krijg de opdracht daar niet op te gaan staan. Ik doe mijn best, maar verlies toch aan het eind mijn focus en sta in een vakje ‘nen’. Niet echt iets aan de hand, maar er waren nog meer en andere soorten donkere kleuren en ik stap blijkbaar gewoon drie keer onbewust in een ‘nen’-vlak en niet in iets anders. Het voelt als een teken waarvan ik de betekenis nog niet weet.

Boven aangekomen zit er nog een andere, oudere meneer die mij hier lachend op aanspreekt: “Je hebt iets met ‘nen’, he? Oh en overigens, ik heb je werkgever gebeld en ik vond het een beetje raar dat ze niet meteen konden vertellen vanaf wanneer je daar in dienst bent.”

Ik begrijp niet waarom die man dat van mijn werkgever wilde weten en verwonderd word ik wakker.

Shats Hatsu Meer lezen »

Delegeren

20111201-184444.jpg

Mijn collega’s zeggen dat ik meer moet delegeren. Maar als ik ’t dan eens doe, heeft iedereen wel een reden om die dingen nu even niet te doen…

…zucht 🙂

 

Delegeren Meer lezen »

Scroll naar boven