2012

Zwart en onstuimig

Ruwe tekening van mijn droom.

We zaten met drie ergens in het gras. M1, M2 en ik. Het was mooi weer, de zon scheen en het gras was knalgroen. Ergens gingen we op een moment uit elkaar met de belofte dat we elkaar op een bepaald moment zouden treffen. Geen idee wanneer M1 en M2 weg zijn gegaan, maar ik zie dat de plaid die in het gras lag, nat was geworden. We hadden ‘m blijkbaar voor een gedeelte in een grote plas gelegd zonder daar erg in te hebben. Het volgende moment word ik door iemand ergens heen gebracht. Ook weer geen idee waar ik ben. Het voelt Amerikaans. Het is inmiddels ook donker geworden en er is storm op komst. Ik stap uit (wat het ook geweest is waar ik door gebracht ben..?) en sta alleen op een soort van houten pier die aan zeewater grenst. Ver aan de overkant zie ik gebouwen. Het is erg donker en de golven worden steeds hoger.

Vanaf het hout van de pier kan ik in een transparante glazen (of plexiglas?) buis/tunnel stappen. Het is de bedoeling dat ik daardoorheen loop. Het is een vreemde gewaarwording. De golven slaan tegen de zijkant van de glazen wand. Hier en daar zitten aan de zijkanten openingen met miniglijbaantjes. Mensen kunnen erdoor naar buiten glijden, maar je kan er niet door terug naar binnen. In een van de openingen zie ik de hand van iemand en ik vraag me af wat iemand met dit weer in het water doet. Buiten wordt het steeds zwarter en onstuimiger.

Ineens realiseer ik me dat ik had afgesproken met M1 en M2, maar ik ben niet waar zij zijn en ik heb ook geen idee waar ik dan wel moet zijn of waar zij zijn? Ik heb geen adres of iets, maar ook geen mobiel, dus ik Kan M1 niet bellen. Wat kan ik doen, waar moet ik heen en hoe vinden we elkaar weer?

….

En wakker.

..?..

Zwart en onstuimig Meer lezen »

36 jaar

Toen schreef ik dat hij me zei dat ik al sinds 1976 bij hem kwam. Ik heb geen idee meer waarom mijn moeder destijds van tandarts wisselde, maar ik weet nog wel dat hij net met zijn praktijk begon en nieuwe patiënten zocht. Mijn puberjaren zaten vol fluorbehandelingen en desondanks toch gaatjes. Ach, bang was ik niet voor de tandarts en ook niet voor zijn behandelingen. Na het vertrek van een tandartsassistente kreeg ik ooit van hen de vraag of ik geïnteresseerd was in een baan bij hen. Maar ik had al een goede baan, dus ik bedankte. Er kwam een nieuwe fijne assistente.

Het was een kleine praktijk aan huis. Dat het klein was, bleek wel toen ik een keer naar een vervangende tandarts moest. In een superhippe moderne kikkergroen-met-witte praktijk waar wel drie of vier tandartsen hun werkplek hadden. Dat de praktijk van mijn tandarts klein was maakte wel dat over en weer alles werd meegemaakt. Het ziekbed en overlijden van onze ouders, de geboorte van hun kleinkinderen, het ouder worden van de tandarts. En je komt elkaar nog es tegen bij de supermarkt of tijdens een wandeling in het park. Zo wist ik van de tia die hij had ondergaan. Ook van de evenwichtsstoornissen die hem parten gingen spelen. Vooral die ene keer dat zijn gezicht beplakt was met een pleister en voorzien van donkerpaarse bloeduitstortingen, was ik aardig onder de indruk. De laatste keer in de supermarkt vertelde zijn vrouw dat het zo vervelend was dat er maar geen oorzaak gevonden werd. Van evenwicht was bijna geen sprake meer. Maar zolang hij op zijn spreekkamerstoel kon blijven zitten en niet hoefde op te staan voor bijvoorbeeld een röntgenfoto, ging het nog wel. De praktijk stond open voor overname, maar er bleek maar weinig animo.

Mijn halfjaarlijkse controle was bijna weer daar. Maar toen was er gisteren ineens die brief. Hij houdt per direct op met zijn werkzaamheden vanwege een sleutelbeenbreuk. We zijn erg welkom bij twee collegiale praktijken in de buurt. Toch weer gevallen. En een sleutelbeenbreuk op de verkeerde plek wordt niet verder behandeld. Die moet je uitzitten. Nog steeds is er niemand die de (te) kleine praktijk wil overnemen. Voor hen het teken dat het eind van de praktijk daar is. Voor mij een eind aan 36 jaar (!)  ‘mijn tandarts’. Vandaag heb ik voor het eerst bij ze aan de voordeur aangebeld in plaats van achterom naar de praktijk te lopen. Om twee goede flessen wijn en een grote bos bloemen bij ze af te geven, want 36 jaar is toch best een hele tijd.

Eén van de collegiale praktijken is de superhippe moderne kikkergroen-met-witte praktijk waar ik destijds ook prima geholpen ben. Maandag maar eens even naar ze bellen om te vragen of ze mij als patiënt willen hebben.

36 jaar Meer lezen »

Oorsprong der dingen

Vastgesteld: ik zou zo mijn hele huis verbouwen voor een ander als ik ‘m daarmee kan helpen.

Buuf kan niet meer anders dan in de huiskamer slapen. De buurman heeft vandaag een eenpersoonslogeerbed in de huiskamer gezet, want naar boven lopen gaat niet meer. Hij is in de volle overtuiging dat het maar van tijdelijke aard is: ‘Beetje aansterken, misschien nog een operatie en dan kan ze nog heel wat jaartjes mee!’.

Enfin, het bed in de huiskamer. Een hele verbouwing. Balen, en dat ze beneden moet slapen zegt eigenlijk wel iets over hoe niet goed het met ‘r gaat, ook al kiest de buurman ervoor om het niet te (willen) zien. Met onze ouders hebben we precies dezelfde gang van zaken meegemaakt en beiden hebben, nadat ze beneden zijn gaan slapen, hun eigen bed nimmer meer gezien. Maar hoop doet leven en ik hoop van harte met de buurman mee dat het in hun geval anders is.  Op het matras ligt nog geen hoeslaken, want hij kan alleen maar tweepeersoons hoeslakens vinden.  Ik heb ze gewoon thuis in de kast liggen, voor ons eigen logeerbed. Ik loop naar buiten en kom terug met twee hoeslakens. Een voor nu en een als verschoning zolang ze die van hen nog niet hebben gevonden.

Buuf werd vanmidddag thuisgebracht vanuit het ziekenhuis door de taxibus. Ondersteund door man en zwager stapt ze de taxi uit en haar huis in. Recht op het huiskamerbed af, want ze is keikapot. Ze gaat op het voeteneind zitten en zakt zo (!) door de lattenbodem. Dat kun je er dan net nog bijhebben. PPfff. Buurman in paniek: ‘Ik ga zo wel even naar de Leen Bakker, want daar heb ik ‘m gehaald, maar ik heb de bon niet meer en ik heb contant betaald, en, en, en…’.

En wat doe ik? Ik loop opnieuw hun huis uit, trek de lattenbodem onder ons logeerbed vandaan en loop weer terug.  ‘Hier’ en met een knipoog: ‘En als je de rest van het bed ook nog moet hebben, moet je maar een gil geven’.

Bij een legitieme hulpvraag gaat bij mij alles opzij. Alles om de ander te helpen. Spontaan, de ander hoeft er niet om te vragen. Ik denk mee, zoek naar oplossingen en vind ze ook eigenlijk altijd. Al moet mijn eigen leven, huishouden, whatever, ervoor wijken. Altijd al zo geweest en inmiddels heb ik zelfs geleerd er niets meer voor terug te verwachten omdat dat negen van de tien keer een teleurstelling oplevert.

Waar zou dat nou toch vandaan komen?

Oorsprong der dingen Meer lezen »

Socio

Die cliënte die in een psychose onvrijwillig op een gesloten afdeling is opgenomen en denkt dat ik enige ben die ze kan vertrouwen en mij maar blijft sms-en. Een sms-je terug over grenzen bewaken ‘did the trick’. Ik heb medelijden met haar, ik wil haar met heel mijn hart helpen, maar ik ben niet de juiste persoon. Ik ben immers geen hulpverlener en mijn grenzen zijn rekbaar, maar er zit ook zeker een eind aan. Donderdag een reünie met oud collega’s en pensionados. Op vrijdag een avondje paella (jummie). Zaterdag een supergeweldige high-tea tijdens een reünie met de cursisten van de coachingopleiding en zojuist een feestje in Delft om te vieren dat een collega 50 jaar geworden is. Vastgesteld dat ik absoluut geen kroegtijger was en het ook zeker nooit zal worden (wat een takkeherrie met zoveel mensen in zo’n klein bruin café!).

 

 

 

 

 

 

Al met al een druk weekend vol met mensen. En dat brengt me op een opleidingskeus. Voor februari moet ik mijn manager vertellen of en welke opleiding ik graag wil doen. Superdankbaar voor de mogelijkheid die ik krijg, wil ik serieus na gaan denken over een volgende stap. Ik wil die kans met beide handen aangrijpen. Dus ik verzin me suf over de mogelijkheden die ik heb en wat die volgende stap moet zijn. Al eerder was ik bezig met het recept van wat ik wil worden als ik later groot ben. Hier had ik er toen over geschreven. Ik heb wel eens ergens gelezen: het beste dat je worden kunt, is je zelf. Het is fijn dat je aan het eind van je leven kunt bevestigen dat je vooral jezelf geworden bent. Tot die tijd (ik hoop dat ik nog even mag blijven) blijf ik ambitieus op zoek naar mezelf. En daarmee steeds op zoek naar ontwikkeling, dat zit in ieder geval in me, leergierig als ik ben. Ik heb iets gevonden dat me aanspreekt: een master Humanistiek aan de Universiteit voor Humanistiek. Alles wat daarin behandeld wordt, heeft mijn interesse. Probleem is wel dat de opleiding voltijds is en niet deeltijds. Misschien kan ik baas zover krijgen dat hij een opleiding (gedeeltelijk) vergoedt, maar een sabbatical van minimaal drie jaar zit er vast niet in…

Socio Meer lezen »

Coaching

En voor de honderdste keer ben ik bezig met die coaching. Ga ik er nu wel of niet wat mee doen. Waar zit nou mijn kracht. In het coachen toch? Of eigenlijk in het luisteren op zijn minst. Maar ben je dan wel coach? Welk beroep heeft iemand die goed en oordeelloos kan luisteren? Iemand die veiligheid en ruimte biedt voor een gesprek? Alles wat je kwijt wil, gaat bij mij in een doosje en ik stop het weg. Ergens waar niemand bij kan. iemand die samen met jou reflecteert. Die de dingen onthoudt die je zegt en ze later, op het juiste moment aan je teruggeeft, zodat je het vanuit een ander perspectief kan zien.

Al twee domeinen geregistreerd. Een about.me pagina aangemaakt en sinds deze week een nieuwe gratis pagina bij wix.com in aanbouw. Vandaag schreef een dierbare vriend: ‘Je bescheidenheid moet je gelijk weggooien, want daar heeft niemand iets aan’. In het laatste gesprek dat ik had met mijn manager, gaf hij mij de naam van iemand die mij kon helpen de volgende stap te zetten. Een coach. Voor als ik dat misschien wilde. Voor februari aanstaande moet ik immers een opleidingswens hebben uitgesproken (joepie!), maar dat betekent wel dat ik een richting moet gaan bepalen. Op een andere site las ik vandaag toevallig ook: ‘Als je coach wilt worden, begin dan met de eerste stap: neem een coach’.

Tsja.

Coaching Meer lezen »

Te vroeg wakker

Een vaag bekende stem roept me vanaf straat: “Marty!”

*plop*

In één keer ben ik klaarwakker mét een onbestemd gevoel. Daarnaast ook herkenning, want ik heb dit vaker gehad. Dus tegen beter weten in mijn bed uit gegaan en uit alle ramen naar buiten gekeken. Nee, inderdaad, niks te zien.

Hmpf. Zit ik weer. Op zaterdagochtend om half zes.
Alles en iedereen nog in diepe slaap. Bakkie thee maar dan en zo nog even een uurtje slaap proberen te pikken.

Te vroeg wakker Meer lezen »

Certificering

Baas stelt het als eis om bij de organisatie te mogen werken. Mijn vorige certificaat was drie jaar geldig en verloopt in februari 2013. Zaak om alles als een jekko op orde te krijgen en ik geloof dat het gelukt is. Het is namelijk vooral een papieren tijger die daarnaast pretendeert ook nog iets met competentieontwikkeling te maken te hebben, want professional. Lang verhaal kort: competenties zijn ontwikkeld, vastgelegd, criteriumgericht interview achter de rug, de zaak gescand en alles digitaal ingeleverd.

Now we wait.

Certificering Meer lezen »

Functioneringsgesprek

Of is het nu een beoordelingsgesprek? Geen idee eigenlijk. Wat ik wel weet is dat het opnieuw met iemand is die al zeker één maand mijn manager is. Of ik dus zelf maar even een A4 wilde maken als input met daarin een overzicht van mijn prestaties in 2012. Tuurlijk. *adem in – adem uit*

Edit:

Ik heb alles kunnen zeggen wat ik wilde zeggen en ben prima bezig met mijn competentieontwikkeling. Wist ik natuurlijk zelf ook wel, maar bevestiging is altijd fijn. Daarnaast is het maar weer afwachten. Ik heb geloof ik in de afgelopen 2,5 jaar zo’n zes managers gehad. Eerst maar eens kijken of dit een blijvertje is.

Functioneringsgesprek Meer lezen »

Herfst 2012

Vandaag zijn we heerlijk het bos in gegaan en we hebben 12 kilometer over landgoed Lievensberg gestruind. De temperatuur was heerlijk, we hadden een klein beetje regen, maar in dicht bos merk je daar helemaal niets van. Heel even hadden we lichte paniek, omdat we niet goed onthouden hadden waar we de auto hadden geparkeerd, hahaha! Maar het is helemaal goed gekomen! Het is er erg mooi en nu zeker aan te raden: het stikt er van de paddenstoelen.

Herfst 2012 Meer lezen »

Serendipity

Serendipity.

Dat is de naam van de nieuwe jas die over dit blog hangt. Het importeren van de berichten uit het  oude blog is gereed. De reacties konden niet mee, dat is jammer, want sommige berichten werden hele gesprekken, maar goed. Het is zoals het is. Wat belangrijk voor mij is, is dat de berichten zijn overgekomen en gepubliceerd. Die berichten laten zien waar ik op dat moment mee bezig was. Want het blog bestaat alweer sinds 2004. Het is geboren net voor het overlijden van onze vader, net iets meer dan een jaar na onze moeder. Ik kon van me afschrijven en dat is goed te zien aan de hoeveelheid berichten in 2004: beduidend meer dan in de andere jaren.

Enfin. Alle berichten staan op nu allemaal hier op deze plek. Alle linkjes in de berichten zullen niet allemaal meer werken of verwijzen naar webplekken die niet meer bestaan. Tijdens het importeren heb ik daar zoveel mogelijk rekening mee gehouden, maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik aan het eind wat minder zorgvuldig werd. Al met al weer een karwei waarmee ik mezelf beloond heb met een nieuw thema voor dit blog. Mijn kleuren, mijn rust: wit, grijs en zwart en een fliepsje kleur. Alle functionalteiten van dit thema moet ik nog gaan ontdekken. Dus werkt er iets niet zoals je zou verwachten, schroom niet en laat het me vooral weten.

Serendipity Meer lezen »

Scroll naar boven