Moet je je voorstellen dat je naar een ongelooflijk goed restaurant gaat. Zo goed dat je je afvraagt waarom je dat restaurant niet eerder hebt gevonden. Je eet er verrukkelijk en belooft jezelf er zeker vaker te komen. En als je dan de volgende keer gaat is die zaak weg. Zomeer ineens als sneeuw voor de zon verdwenen.
Of denk je in dat je helemaal in die favoriete soap bent. De producer maakt zijn belofte helemaal waar, de juiste setting, de juiste acteurs. Alles klopt! Deze serie mag voor altijd doorgaan, zo leuk vind je het. En na de derde aflevering stopt de serie. Geldgebrek ofzo. Lullig. En jammer.
Deze voorbeelden zijn een beetje een inleiding op wat me vandaag overkwam. Ik ben namelijk een ijsfreak. Oja joh? Ja! Ik ben te porren voor alle soorten ijs. Maar sommige soorten iets meer dan andere. Hazelnootschepijs bij de Italiaan bijvoorbeeld. Maar favoriet is Haagen Dasz, en dan de smaak Caramel Cone Explosion.
Vanmiddag.
Al lopende over de Lijnbaan verlekkerde ik mezelf met de gedachte dat de Haagen Dasz in de Koopgoot weer open was. Ze zijn de afgelopen twee (?) weken dicht geweest vanwege een verbouwing. ‘Ik-wil-een-ijs-je, ik-wil-een-ijs-je’ neuriede ik op het ritme van mijn voetstappen. Stoer bestelde ik een beker met wel drie scoops Caramel Cone Explosion. Zo’n zin had ik er in!
-muziek in mineur-
“Sorry, die heb ik niet”, zei ze.
“Oja”, dacht ik nog, “Dat geluk heb ik weer”.
En ineens werd ik me bewust van dat toontje in haar stem.
“Ehm, heb ik niet als in tijdelijk niet, of bedoelt u dat die niet meer komt?” vroeg ik met een soort van onzekere stem.
“Sorry, maar die komt niet meer. Hij wordt niet meer gemaakt. Tja, ik weet ook niet waarom”, zei ze verontschuldigend.
En toen wist ik het niet meer. Wat moest ik nu kiezen en wilde ik uberhaupt nog wel wat kiezen, want de formule Haagen Dasz = Caramel Cone Explosion (als in ‘is gelijk aan’) staat voor mij als een huis.
“Kan ik u iets anders laten proeven?”, vroeg ze me toch nog klantvriendelijk. En gaf me een lepeltje met ijs.
En na twee smaken geproefd te hebben, die ik helemaal niets vond, heb ik uiteindelijk besloten een poging te wagen mijn smaakje bij gok te benaderen. Ik combineerde twee smaken die mij logisch en combineerbaar leken. De combinatie bleek helaas geen succes.
*Zucht*
Einde Haagen Dasz. Met weemoed denk ik terug aan die lekkere (en dure!) ijsjes. En ergens moet ik ze dankbaar zijn dat zij mij behoeden voor geld-uitgeverij-aan-slechte-dingen. Maar dat ben ik niet.
‘Ik-wil-een-ijs-je, ik-wil-een-ijs-je’