Vandaag heb ik een rotdag. Slecht naar mijn zin, onrustig, dingen kwijt. Eigenlijk al een paar dagen. Ik slaap ’s nachts niet lekker, droom veel. ‘Vrouw eigen’ zou je zeggen.
Ik heb een scannertje dat negatieven kan scannen. Niks bijzonders, gewoon één voor één, dus een heel groot plezier is het niet. Maar nu ben ik de negatieven kwijt van de laatste vakantie met Pa. Daar staat ie leuk op en ik wil eens kijken wat ik er van kan maken. Dus ik zoek en ik zoek. Hier een doos, daar een doos en ondertussen vraag ik me af wat ik toch met al die herinneringen moet doen: de mappen van de thuiszorg, hun administratie, oude portemonnees. En een bundeltje in oude kranten gewikkeld, (Oh ja, de linten van het overlijden van Mariëlle) en hup, ik zoek verder. Volgende doos. Bovenop ligt de rouwkaart van Mariëlle.
Ik ben er zelf als kind nooit mee bezig geweest. Ik had een zusje, en er was er nog een geweest, maar die was dood. En zo leefde ik mijn leven. Toen ik dingen wat meer ging begrijpen werd ik me bewust van ‘die dagen’. Van haar verjaardag, de periode rondom haar overlijden. Vooral Ma was dan altijd een beetje aangeslagen en anders dan anders. En daarnet vond ik de rouwkaart. Me nooit bewust geweest van haar overlijdensdatum bekijk ik de kaart nieuwsgierig. 29 mei 1970. En tegelijkertijd realiseer ik me dat dat precies vandaag 35 jaar geleden is.
Nee, ik geloof niet in één God. Ik noem mezelf altijd atheïst of heiden. Ik geloof wel dat er iets is. Vandaag was er iemand op tv die noemde zichzelf ietsist. Nou, dat ben ik dus ook. Ik geloof dat er iets is, maar ik weet alleen niet wat. En dat iets zorgde er vandaag voor dat ik geconfronteerd werd met haar.