‘Het is allemaal zo veel..’ zegt ze, “Naar de psycholoog, naar mindfulnesstraining en dan ook nog gesprekken met jou..”. Ik kan helemaal begrijpen dat ze het ook echt teveel vindt. Want zo voel ik het ook. En toch gaat ze praten. En praten. En praten.
Na anderhalf uur vraag ik haar hoe ze het nu vond en of ze er mee door wil gaan of misschien toch niet. Ze zegt dat ze verwonderd is over hoe gemakkelijk het praten toch ging. Dat ze merkte dat, hoe pratend over het één, ook het ander naar boven kwam. Dat ze dat wel fijn vond.
Ze wilde tóch een nieuwe afspraak, maar hoe moest dat nou, nu er van die coachvraag niets terecht gekomen was? Ik stelde voor om die even te laten voor wat het is en mezelf even als ‘overloopbakje’ of ‘praatpaal’ in te zetten. Haar beweging zit waarschijnlijk in het praten.
Dat vond ze een prima idee en zo zal het dus zijn.