mijn moeder

Herinneringen

Een hele lieve collega zegt altijd: “Iets is altijd ergens goed voor.” Gelijk heeft ze. Je ziet het niet altijd direct, maar het doel van alles komt uiteindelijk in zicht. Dat familiegedoe nog niet hoor, maar de onrust die het in mij veroorzaakt, maakt dat ik weer ga graven in herinneringen. Gelukkig heb ik veel herinneringen hier op het blog vastgelegd.

Bovendien ligt daar nog steeds het project ‘Boek’. Een bestseller zal het niet worden, maar als ik de geschiedenis van ons gezin vanuit mijn perspectief kan beschrijven, zal ik gelukkig zijn.

Maar first things first. Omdat ik nogal ondersteboven was van hoe volwassenen met elkaar omgaan, wilde ik mijn laatste blog uitprinten en opsturen met de kerst. Waarom met de kerst? Geen idee, dat kwam zomaar in me op. Ik heb uiteindelijk niet gewacht tot de kerst. In overleg met zuslief heb ik het gewoon gedaan. Wat er ook van moge komen. Maar onder het mom van practice what you preach, vond ik dat ik in ieder geval feedback moest geven.

Moest? Ja. In elke opleiding die ik heb gedaan, kwam namelijk het Johari-venster ter sprake. Heel in het kort:

De vier kwadranten

Het Johari-venster heeft vier kwadranten:

  Bekend aan jezelf Onbekend aan jezelf
Bekend aan anderen Open Ruimte Blinde Vlek
Onbekend aan anderen Verborgen Gebied Onbekend gebied
  • De open ruimte is aan beiden bekend, hier kan over gecommuniceerd worden.
  • De blinde vlek is wel bekend aan anderen, maar niet aan jezelf. Voorbeelden hiervan zijn als iemand vaak een bepaald stopwoord gebruikt, of als iemand een slechte adem heeft.
  • Het verborgen gebied houden mensen bewust verborgen voor anderen.
  • Het onbekende gebied is zowel voor jezelf als voor anderen onbekend, en daarmee geen onderwerp van communicatie.

Gebruik van het Johari-venster

Het Johari-venster geeft zicht op waarover je communiceert en hoe je je aan anderen presenteert. In het algemeen is het in een vertrouwde relatie goed om de open ruimte zo groot mogelijk te maken. Dat kan op twee manieren:

  • door feedback te vragen van anderen verschuift ruimte van de blinde vlek naar de open ruimte, en
  • door open te communiceren verschuift ruimte van het verborgen gebied naar de open ruimte

Je hoeft echter niet alles blindelings te communiceren. Het kan handig zijn om bepaalde zaken (nog) niet te communiceren, bijvoorbeeld als het gaat om

  • vertrouwelijke informatie, waarbij je niet zeker bent of de ander dit voor zich kan houden,
  • zaken waarvan je inschat dat de ander er niet (goed) overweg mee kan, of
  • als het de ander niet aangaat, bijvoorbeeld het vrijgeven van seksuele geaardheid of geloof tijdens een sollicitatiegesprek.

Kortom: aan de hand van het Johari-venster kom je te weten welke eigenschappen van jou openbaar zijn en welke eigenschappen niet.

Dus ja, ik vond ik dat ik in ieder geval feedback moest geven. Ik heb het namelijk niet ontvangen en zoals je in het venster ziet, blijft communicatie dan altijd lastig. Om te voorkomen dat de ander in eenzelfde situatie komt, geef ik (graag) feedback.

schermafbeelding-2016-11-10-om-21-05-33Onverwacht resulteerde dit toch in een afspraak die nog plaats moet hebben. Fijn. Al was het maar omdat sommige informatie sinds 13 jaar een eigen leven is gaan leiden. Met die wetenschap in mijn achterhoofd ontstond een behoefte aan het bundelen van relevante informatie. Maatje A5, dubbel geprinte pagina’s en alle uit de categorie: herinneringen, mijn vader en mijn moeder. Het is een klein bundeltje van 34 pagina’s geworden. Op die pagina’s staan dierbare herinneringen, anekdotes, foto’s. Fijn om weer eens terug te lezen. Leuk om te bundelen als een soort eerbetoon aan mijn ouders. En bovenal: een leuke bezigheid op een druilerige zondag. Ik was weer van de straat.

Nu dat projectje af is, is het tijd om weer verder te gaan met ’t Boek. Ook dat wordt een mix van verhalen en foto’s en andere wetenswaardigheden. De vraag is alleen hoe uitgebreid ik het ga vast leggen. Al schrijvende komen er allerlei details naar boven drijven en ik weet niet of ik die allemaal ook op wil nemen in ‘het boek’.  Ik word bovendien ook absoluut niet gehinderd door enige kennis van professioneel schrijven, maar ik heb de hoop dat het ooit goed gaat komen. Ik heb er in ieder geval weer even zin in om verder te schrijven. En zoals mijn moeder zei: “Wie schrijft, die blijft!”

Herinneringen Meer lezen »

26 januari

foto kopie 3

Wanneer je verdrietig bent
blik dan opnieuw in je hart
en je zult zien dat je huilt
om wat je vreugde schonk

(Kahil Gibran)

26 januari Meer lezen »

Herfst 2015

Vandaag is het 18 oktober. De dag dat Ma 71 jaar geworden zou zijn. Onvoorstelbaar. Soms lijkt het dat ze ze er beiden nooit geweest zijn. Just a figment of my imagination. Ik schreef daarnet in Facebook: ‘Tijd: het lijkt soms een complot van de kosmos om je te doen denken dat sommige mensen niet dood, maar er nooit geweest zijn.’. Ik heb het maar weer weggehaald, want het was een gek hersenspinsel.

Vandaag is ook de dag dat ik weer eens een postje wilde maken en een leuke plugin zocht die schaduwen onder mijn foto’s kan aanbrengen. Die plugin vroeg echter om PHP5.4 terwijl mijn site nog op 5.3.3 draait. Eén livechat en 5 minuten later, is mijn site op een andere server geplaatst, kan ik de juiste php kiezen en betaal ik ook nog eens de helft minder. Ik had niet eens de tijd om een backup te maken en die bleek gelukkig ook niet nodig. Tja, zo gaat dat tegenwoordig. Die plugin kreeg ik overigens niet werkend, pfrt.

De laatste keer dat ik schreef, was ik net terug van Pinkpop. Wat is er in die tussentijd gebeurd? De vakantie natuurlijLimburgk. Die bestond uit een paar delen. Ik had vier weken vrijgenomen van het werk. Daar was ik best aan toe. Het werk is het werk en maakt soms dat ik niet op tijd vrij neem, omdat mijn agenda veel te snel vol loopt met zaken.  Dus heerlijk vier weken vrij, maar niet zoveel geld voor vakantie. Met zuslief daarom gepland om te kamperen in zuid-Limburg, op een boerencamping in Terziet. Het was er prachtig! We boften ook erg met het weer. Heerlijk gemeut met de tent, het gasstelletje, lekker gewandeld en aan de Radlers ‘wat-dan-ook-punt-nul’. Een boerencamping, een melkveebedrijf. Naast alle koeien en kalfjes ook nog eens geiten als directe buren. Vroeger als kind gingen we altijd mee met onze ouders kamperen. Dat gevoel was toch wel weer een beetje terug: de mensen op het veldje, het koken, het slapen in de tent (jee, wat is het koud ’s nachts!). Valkenburg, de kabelbaan, de grotten. Het was heerlijk.

Maar ik had nog een week kamperen in het vooruitzicht! Helaas kon zuslief niet mee, vanwege een zieke kat. Gelukkig gaat het inmiddels weer stukken beter met Jippie, maar het is nog niet helemaal over. Mijn tweede weekje kamperen wIMG_2210as in Duitsland met mijn betere helft. Kamperen voor hem is een uitdaging, dus ik moest er voor zorgen dat er zo weinig mogelijk dingen zouden misgaan. Ook in deze week hebben we gelukkig prima weer gehad. We zijn naar de Vulkaan-Eifel gegaan naar een ieniemienie dorpje dat Strotzbusch heet. Prachtig gelegen. Geweldige camping ook overigens, heel vrij, heel natuurlijk. De mogelijkheid om zelf je plekje uit te zoeken, zelf een kampvuurtje te maken voor je tent, vers gebakken broodjes in de ochtend en, als je dat wilt, mee-eten.

Het gebied rond de Moezel is prachtig. We zijn naar een Weingut geweest en hebben wijnen geproefd (en gekocht). De regio verkend, plaatsjes bezocht, kerkjes bekeken en genoten van het prachtige weer. Trier gezien (klein Rome) nooit geweten dat het daar zo ontzettend mooi is. Ons verbaasd over hoe toeristisch het er in die regio eigenlijk is. Maar niet op onze camping, dat was een oase van rust. Veldje, kabbelend beekje ernaast en ook weer koeien als achterburen. Kan wel zeggen dat die twee weken me heel erg goed hebben gedaan. Lekker buiten, lekker bezig.

Begin september mocht ik weer aan die arbeid die bijna geheel in het teken stond van een zeer gewaardeerde collega die met pensioen ging. Collega’s gevraagd om oude foto’s en anekdotes en -al zeg ik het zelf- daar is een heel mooi boek uit voort gekomen. Maar het kostte me ook best wel wat werk. Zeker één collega heeft me goed leren kennen toen ik zei dat ik geen concessies aan de kwaliteit wilde doen gezien de korte tijd (‘Ik doe het goed of ik doe het niet!’).

Dat gedoe met die foto’s, toen nog eens een fotowandeling met een facebook-clubje. het ging allemaal weer een beetje kriebelen. Ik heb de nieuwe pinholecamera eindelijk gebruikt. Vlakfilm gescoord, een mooie nieuwe wisseltent (werkt beter dan een wisselzak – meer ruimte). Lekker weer op mijn manier: een  beetje ge-utter, ultieme trage fotografie, maar o zo leuk om te doen. Het kost tijd, die moet ik er echt voor nemen. Maar ik zie het maar zo: als ik daarmee bezig ben, is er even geen ruimte voor iets anders en ben ik lekker in het nu bezig.

En van het een komt het ander. Ik heb ook de moed gevonden om eindelijk die mega-over-de-datum fotorolletjes in te draaien. Een rolletje Agfa uit 1945. Ook zelf ontwikkeld en wat is het dan toch leuk als er ook gewoon beeld op staat! Ja, erg leuk om er weer mee bezig te zijn. Wat periode betreft niet echt handig (donkere dagen voor de winter), maar voor pinhole maakt dat eigenlijk niet zo heel veel uit. Dat zijn over het algemeen toch opnames met langere sluitertijden.

Wat zeker nog vermeldenswaard is: IK GA NAAR GLASTONBURY!

Ja echt. Al jaren sta ik geregistreerd, maar ik heb nooit het lef gehad om een kaartje te kopen. Sinds Pinkpop ben ik wel wat stoerder. En nu blijkt: met onszelfde drie van Pinkpop gaan we naar Glastonbury. Op een zondag om 10 u ’s morgens zat ik te zenuwen voor computer, tablet en telefoon om kaartjes te kopen. Even leek het alsof het niet ging lukken, maar ineens was ik er door. Whooohooo! Moet je voorstellen dat er in 32 minuten 120.000 kaartjes verkocht werden en wij hadden ze! Line-up: nog geen idee, dat is nog niet bekend. Maar we zien wel. Opnieuw kamperen, een festival dat vijf dagen duurt, goed gezelschap. Het kan alleen maar geweldig worden!

Het werd weer een heel verhaal. Dat krijg je ervan als je maar een paar keer per jaar schrijft, maar ach. Het is zoals het is. Nu heb ik tenminste steeds genoeg te schrijven 🙂

Laterrrrrr!

Herfst 2015 Meer lezen »

Gedicht van de week

Geen idee wanneer het in de krant stond. Ze was er van onder de indruk en bewaarde het vanaf dat moment in haar portemonnee.

Ik ben beetje bij beetje bezig met het digitaliseren van het verleden en daar hoorde dit kleine vodje papier ook bij. Als ik het nu lees, weet ik precies waarom mijn moeder er zo van onder de indruk was.
foto

Gedicht van de week Meer lezen »

Lang leve internet

Ooit ben ik eens begonnen met het schrijven van de gebeurtenissen rondom het ziekzijn en overlijden van ma. Da’s een heel klein documentje geworden omdat ik het niet gelijk heb opgepakt en ik een hoop details ben vergeten. Toch bestaat het document nog op mijn harde schijf, wie weet ooit pak ik het weer op? Vandaag zag ik het en heb ik het geëxporteerd naar iAuthor. Een programma op de Mac waarmee je gemakkelijk een boek schrijft en redigeert.

boek

Dat oorspronkelijke documentje stond in een map waarin ook de verzamelde gegevens over mijn ‘opa’ staan. De man die volgens zijn tweede vrouw ineens niet de vader van mijn moeder zou zijn en ons flabbergasted achterliet, terwijl ik net twee tickets Brits Columbia (ja, inderdaad: Canada) voor mij en mijn zusje had aangeschaft van mijn eerste echte salaris. Ik heb eerder geschreven over hoe lastig het soms is als een gedeelte van je roots niet toetsbaar is.

Het was lang geleden dat ik zijn naam gegoogled heb, maar ineens was daar de behoefte om te kijken wie er nog met die naam daar te vinden is. Wat schetst mijn verbazing: ik vond een nieuw adres, in een retirement-residence. Ik was nog even onzeker of hij het wel zou zijn. Maar er staan zelfs foto’s van hem op de promosite van het bejaardentehuis waarop hij te zien is met een naambordje op met zijn koosnaam erop. Kan niet missen, hij is het. Hij ziet er goed uit en het lijkt erop dat hij het daar goed heeft. Ik hoop dat zijn gezondheid nog goed is, hij is nu 92 jaar.  En of hij nu wel of niet onze opa is, het is jammer dat mijn moeder dit niet kan meemaken.  Ik zou haar zo graag willen vertellen wat ik vandaag ontdekt heb en dat ik hem op foto’s tegenkwam en haar de  foto’s laten zien.

CO

Jullie weten inmiddels wel hoe ik in elkaar steek, dus ik heb direct mijn tekstverwerkingsprogramma geopend en ben een brief gaan schrijven. In het Nederlands en in het Engels, ik weet niet welke taal op dit moment zijn voorkeur heeft. Ik heb er wat foto’s van hem in geplakt, van mijn moeder en oma en ik heb mijn woorden zorgvuldig gekozen. Hij is immers 92, wat gedaan is is gedaan en kan niet meer teruggedraaid worden. Mijn oma (zijn eerste vrouw)  leeft niet meer en mijn moeder (waarschijnlijk zijn eerste kind) ook niet meer. Via deze weg kan ik hem in ieder geval laten weten dat zij overleden zijn, dan het ons goed gaat, dat ik hoop dat het hem en zijn familie ook goed gaat en wie weet, in het gunstigste geval reageert er iemand terug? Hij is gepost, ik wacht af.

Als extra heb ik een mail gestuurd naar de host van het retirement-residence met het verzoek mijn bericht aan hem door te geven, omdat mijn brief er even over zal duren daar te komen. Een bijzonder verzoek, dat realiseer ik me terdege. Maar hij is al 92 en iedere dag telt, dus ik hoop maar dat hij erop ingaat en ik hoop nog meer op een reactie vanuit de andere kant van die grote plas.

Lang leve internet Meer lezen »

10 jaar – een jubileum

Met de kleindochter van mijn buurvrouw had ik afgelopen woensdagmiddag een gesprek. Ze is 8 jaar en ik vind ‘r hartstikke wijs. Over haar oma die ziek was en zou gaan slapen, dat ze niet meer wakker zou worden en dood zou gaan. Over haar pappa die erg verdrietig was. Waarop ik zei dat ik dat heel goed kon begrijpen, want ieder mens heeft immers maar één moeder.

En ik dacht stiekem even aan die van mij. Om kwart voor zeven vanochtend was het tien jaar geleden dat ze stierf.
De scherpe kantjes gaan eraf, maar haar vergeten doe ik nooit. Een wijs iemand zei ooit:”Pas als je vergeten bent, ben je écht dood”.

En ja, zo is het.

10 jaar – een jubileum Meer lezen »

Time flies

Alsof het niks is.

Zomaar 9 jaar verder. Al 9 jaar zónder jou. 26 januari 2003 zag ik je voor het laatst in leven. Ik weet dat we hebben afgesproken dat je me een seintje zou geven als er meer was tussen hemel en aarde, voor zover ik in een hemel zou geloven. Dat seintje kwam er niet en dus nam ik automatisch aan dat er dan ook maar niets is. Als je dood bent, ben je dood en houdt alles op.

Ik zie je nog steeds in mijn dromen. Niet meer zo heel frequent, maar soms zomaar ineens ben je er weer. Fijne ontmoetingen. ‘Zie je wel dat ze je seintjes geeft’, zeggen mijn medecursisten in de opleiding die ik nu volg, ‘maar je moet ze wél zien natuurlijk!’.

Time flies Meer lezen »

3 jaar

Vraag van één van de docenten: “Ga op zoek naar een foto van toen je een kind van 3 jaar was”.  Nou, dat is nog niet zo’n gemakkelijke opgave. Veel van mijn jeugd is vastgelegd op dia en op viewmaster-schijfjes en niet op foto. Daarbij komt dat ik vlak voor mijn derde verjaardag een zusje kreeg, maar haar kort daarna ook weer verloor. Een bijzonder jaar dus, niet op z’n minst voor mijn ouders. Mijn onmiskenbaar derde verjaardag kon ik terugvinden op de viewmasterschijfjes. Maar daarna is het foto- en dia-archief rommelig. Grote kans dat er gewoon niet veel foto’s zijn gemaakt in die voor mijn ouders verdrietige tijd; ze hadden wel iets anders aan hun hoofd. Klein beetje (understatement) jammer dat ze er niet meer zijn om het na te vragen. 

Ook kwam ik een dia met mijn geboortetegel tegen. Op die tegel staat precies hoe laat ik geboren ben. Met die geboortetijd kan ik (en jullie ook, als je de tijd weet) mijn (je) ascendant berekenen. Ik zeg altijd dat ik me niet anders voor wil doen dan hoe ik werkelijk ben en dat lukt me over het algemeen prima. Wat leuk is, is dat dit nu ook bevestigd wordt: zowel mijn sterrenbeeld als mijn ascendant zijn weegschaal. Op en top weegschaal dus, van binnen én van buiten. Maar dat terzijde.

Hier is er ook nog een van de maand juli daarop, iets meer dan een jaar na het overlijden van mijn zusje.  Smarts op schoot bij haar vader. De familie (van vaders kant) is op vakantie in Blanes. Mijn nieuwe Zuslief zou pas over een jaar geboren worden en mijn ouders mochten hier even op adem komen.

3 jaar Meer lezen »

Scroll naar boven