Alle cd’s bezittend, kon ik dit concert niet aan mijn neus voorbij laten gaan: Zucchero Fornaciari in de Heineken Music Hall. Op tweede Pinksterdag, dus lekker te koppelen aan een dagje Amsterdam. Helaas liet het weer dat ‘koppelen’ niet toe: de regen kwam met bakken uit de hemel. Terug naar het Arena-gebied, want wellicht was de derde Pirates-film dan een optie? Rijen dik voor de Pathé aldaar, dus de film was geen alternatief. Uiteindelijk werd het van ellende de Villa Arena. We hebben meubels gezien en meubels en meubels en meubels en meubels. Ik kan voorlopig geen meubelboulevard meer zien! Maar affijn, over Zucchero en zijn concert:
Het was er druk, uitverkocht en SmaRts heeft écht geen claustrofobie, maar is wel een klein beetje niet zo groot, 1.64 mtr om precies te zijn. En da’s niet handig bij concerten. Op tijd en dicht bij de geluidsmensen geparkeerd hoopte ik, dat ik -als het concert zou beginnen- op het dranghek om hen heen kon zitten, en zodoende toch ook nog wat visueels van het gebeuren kon meekrijgen. Zo gezegd zo geprobeerd. De geluidsman had er met een “I don’t care”, geen bezwaar tegen. Maar de securitymannen van HMH (allen tegen de 2 meter lang) wel. Ik moest dus van dat hek af. Shit.
Maar… mijn held van de avond, de geluidsman, riep naar die kleerkast dat wij best wel bij hem mochten staan en dulde absoluut geen tegenstand van die Jerommeke. Ha! Geweldig! Mijn avond kon alleen dáárom al niet meer stuk. Ik heb het concert goed kunnen volgen zonder (no offense!) lange tenentrappende-‘oh sorry, ik had je niet gezien’- slungels voor mijn neus.
In de kantlijn tijdelijk een van de nummers van Zucchero’s laatste cd. Edit: hier is het origineel (A salty dog – Procol Harum) nog te bekijken. Wel aan te raden hoor, want het origineel was geweldig.