Met de kleindochter van mijn buurvrouw had ik afgelopen woensdagmiddag een gesprek. Ze is 8 jaar en ik vind ‘r hartstikke wijs. Over haar oma die ziek was en zou gaan slapen, dat ze niet meer wakker zou worden en dood zou gaan. Over haar pappa die erg verdrietig was. Waarop ik zei dat ik dat heel goed kon begrijpen, want ieder mens heeft immers maar één moeder.
En ik dacht stiekem even aan die van mij. Om kwart voor zeven vanochtend was het tien jaar geleden dat ze stierf.
De scherpe kantjes gaan eraf, maar haar vergeten doe ik nooit. Een wijs iemand zei ooit:”Pas als je vergeten bent, ben je écht dood”.
En ja, zo is het.