State of mind
En over state of mind gesproken.
Om me heen storten een aantal dierbaren in diepe mentale en fysieke ravijnen.
….Haalt diep adem….
Kom maar op.
Ik kan het wel hebben.
augustus 2004
Kedeng kedeng
Het geroezemoes. Het is warm. Mijn hoofd rustend in mijn hand. En ik doezel weg. Ik zou zo in slaap kunnen vallen als ik dat wil. Ik doe het niet, ik vecht tegen de slaap, want ik wil niet slapen. Want stel je voor dat ik ga snurken. Dat overkomt mensen soms. Of dat ik per ongeluk mijn hoofd neervlij op de schouders van mijn onbekende buurman, nog erger! En ook dát overkomt mensen. En daar moet ik eigenlijk altijd een beetje om lachen. Ik wrijf weer in mijn ogen. Ik pak opnieuw mijn boek en huppekee: dat monotone geluid, heerlijk en ik drijf er op weg. Dit keer laat ik me meedrijven. Ik vind het goed. Niet naar iets of iemand, ook geen diepe slaap, maar dit keer naar een state of mind. Rust. Om me heen maak ik mijn eigen stilte. Heerlijk na een dag druk gedoe. Het treinritje duurt maar 12 minuutjes, maar o wat kan het af en toe lekker zijn!
Tegoed
Short for “I owe you.”
Often refers to a document that indicates what one person owes another.
In dit geval mijn tegoed.
Zoals debiteuren crediteuren.
Doe maar in ieder geval een kopje koffie.
>-)
GNA!
(Slechts om een meelezer te plagen! Een ‘pestpostje’ dus 😉 )
I.O.U.
Boekenwurm
”Ik heb nog nooit een schoft of een heilige gezien. De dingen zijn nooit helemaal zwart of helemaal wit, alles is grijs. Mensen en hun zielen ook” Met deze uitspraak van een van de subpersonages is niet alleen de titel, maar ook de kern verklaard van de roman Grijze zielen van de Franse auteur Philippe Claudel (1962). (Bron)
Ik ben weer aan het lezen. Heerlijk!
Hoop
Voor iedereen.
Voor een aantal vrienden in het bijzonder.
Pandora, zij die door allen met geschenken begiftigd is, is in de Griekse mythologie de naam van de eerste vrouw, die door Hephaistos werd gevormd uit water en aarde. Zij werd door Zeus aan de stervelingen gezonden om onheil over hen te brengen, nadat Prometheus vuur uit de hemel gestolen had, met het doel om de mensen uit hun ongelukkige toestand te verlossen. Zij was bekoorlijk schoon.
Alle goden hadden haar goede gaven geschonken. Zeus gaf haar een doos, waarin alle ongelukken waren opgesloten, zodat deze haar, indien de doos gesloten bleef, niet treffen konden. Hij liet haar daarop door Hermes brengen tot Epimetheus, de domme broer van Prometheus, die haar niettegenstaande de waarschuwingen van zijn broer tot zijn vrouw nam. Toen de door Zeus geschonken doos uit nieuwsgierigheid geopend werd, kwamen daaruit allerlei rampen, ziekten en zorgen te voorschijn, die zich over de aarde verspreidden. Alleen de hoop was nog in de doos, toen Pandora haar weer sloot. Vandaar dat onder de hevigste rampen die de mensen op aarde teisteren de hoop hun nog altijd bijblijft.
Bron tekst: Wikipedia
Foto: Hier ergens
Pivot
Je stapt over op Pivot!
Pivot is het stukje software dat mijn blog mogelijk maakt. Templates (sjablonen), die helemaal aangepast kunnen worden, maken je eigen plekje op internet.
Hij en zij gaan zeer waarschijnlijk toch ook de overstap maken. Hij is er aan eigenlijk wel aan toe (toch?) en zij noodgedwongen vanwege het feit dat bblog bij haar ineens kapot ging (major bummer). Pivot is niet zaligmakend en er is vast veel meer en wellicht betere software, maar mij bevalt het tot nu toe uitstekend. Ik wens hen in ieder geval veel succes met bouwen en ik ga er uiteraard regelmatig kijken.
Pivot is leuk, maar niet gemakkelijk. Ik stoei er nog iedere dag mee. Zoals vandaag. Nu heb ik een leukigheidje uitgeprobeerd waarbij je niet ineens mijn tekst te zien krijgt, maar pas in een venstertje. Ik weet niet of ik er veel gebruik van zal maken, maar ach, dan heb ik het in ieder geval uitgeprobeerd.
En ineens weet je het:
Er was eens…
Ken je die educatieve tekenfilmserie nog? “Er was eens… ‘
(Geïllustreerd door Albert Barille)
Daar kwamen altijd twee gemeneriken in voor.
En steeds als ik George Bush jr. zie,
moet ik aan een van de twee denken.
Deze dus:
Juiste persoon juiste plaats
Het meisje van de Zeeman. Daar heb ik iets mee. Ik heb sowieso iets met die winkel. Wat een puinhoop en wat goedkoop, maar wat een leuke kleine kadootjes voor neefjes en nichtjes (of onderbroeken ofzo, gna). Precies voor die kids die nog blij zijn met een niemendalletje, vooral omdat ze een kadootje krijgen en je aan ze gedacht hebt.
Ik begon dit schrijfsel niet om reclame te maken, maar vanwege een jongedame die in die winkel werkt. Tempo Traag. Hoe lang de rij klanten ook is, ze raakt niet in de stress. Nooit. Stoicijns slaat ze bedragen aan op de kassa, zegt wat er afgerekend moet worden, hoort de ruilsmoezen aan en geeft geen krimp. ‘Rustig aan dan breekt het lijntje niet’, dat moet haar levensmotto zijn. Vol bewondering sta ik in de rij te wachten en te observeren.
En zo observerend, nemen mijn gedachten een loopje. Ik weet dat er een hoop mensen niet tevreden zijn met het werk dat ze doen. Vaak bezitten mensen kwaliteiten die ze in hun dagelijkse werk niet kunnen benutten. Jammer is dat, zowel voor hen als voor de werkgever. Hoe vaak zitten mensen niet in het verkeerde beroep. En dus vroeg ik me af hoe de wereld er uit zou zien als we allemaal eens switchen van baan. Je verzint wat je leuk vindt en waar je goed in bent. En dat ga je dan doen.
Op wat kleine details (okee, understatement) na -wat doen we bijvoorbeeld met superverantwoordelijke banen als arts en rechter?- ben ik er zo nieuwsgierig naar of dat dingen dan beter/anders/gemotiveerder/tevredener/vul-zelf-maar-in gaan.
*zucht*
Ik denk nog even verder.
Juiste persoon juiste plaats Meer lezen »
Dumping Jack Flash
Gedumpt worden is nooit leuk. Tenzij.
Ik ineens op het WWW een foto van mezelf terugvind.
Mijn fotoblog als onderwerp voor een log notabene.
Met een aardige opsteker over mooie z/w foto’s van Nederlandse bodem.
Ai, mijn teenslippers worden te klein. Ik ga er naast lopen!
Nee hoor, alle gekheid op een stokje.
Gewoon leuk. Ik voel me gevleid, maar verder vooral hobbyist.
Handtekening iemand?
🙂
Dumping Jack Flash Meer lezen »
Kippiekippiekip
Wat een weertje. Van skaten is het niet meer gekomen. Het nuttige met aangename combinerend kwam ik vandaag slechts tot fietsen. Maar dat was ook prettig. Met de fiets kom je nog sneller en net zo gemakkelijk op leuke of bijzondere plekken. Ik besloot bewust om van het pad te raken en wegen te befietsen waar ik anders niet kom. Erger nog: waar ik nog nooit geweest ben. Dit eiland is echt niet heel groot en vandaag bleek maar weer eens dat het groter is dan ik dacht: er zijn hier straten waarvan de naam me niet eens iets zegt!
In ieder geval een stukje havengebied gefietst. Havens vind ik altijd leuk. Aangezien ik in een vorig leven visser ben geweest (?) en het water mijn grote liefde is, voel ik me daar altijd lekker. Zelfs bij industriele havens. Veel en altijd bedrijvigheid, stoere mannen en grote machines. En hoe bizar is het dan als ik ineens een hele groep kippen tegenkom. Als ik van mijn fiets afstap komen ze op me af, incluis kuikens. Ze krijgen vast te eten van iemand. Vreemd hoor, hoe komen die beesten nou toch daar? Welke idioot dumpt nou toch kippen? Als je er van af wil, breng je ze toch naar de slager?
NB:
SmaRts’ ouders hadden, toen SmaRts een jaar of acht was, kippen. En op een dag werden de kippen geslacht, want ‘we hadden ze uiteindelijk om ze op te eten’. Toen de kippen klaargemaakt en al op het bord lagen en wij doorkregen dat het onze kippen waren, begonnen SmaRts en haar zusje te roepen dat het zo zielig was. Een enorm schuldgevoel voor mijn ouders als gevolg. We kregen uiteindelijk allen geen hap meer door ons keel en de kippetjes werden zo weggekieperd.
Tja…