februari 2006

…”Tijdens de praktische training wordt getraind op ontsnappingen en overleven in moeilijke omstandigheden. Onderdeel van het programma is een overlevingstocht in Duitsland waarbij men een week alleen in de bossen wordt gedropt zonder eten en drinken. Doel is om op eigen kracht te overleven en terug te keren naar het basiskamp.”…

Ik heb een stoere zus. Niet zomaar stoer, nee écht stoer. Ze werkt bij defensie. De luchtmacht welteverstaan. Als verpleegkundige. Maar omdat verpleegkundigen bij de luchtmacht ook in oorlogssituaties terechtkomen, moet ze leren hoe ze kan overleven, hoe ze zich ongezien kan verplaatsen, hoe ze uit handen van de vijand kan blijven en ervaren hoe het is om krijgsgevangene te zijn. Als je je bedenkt dat ze tijdens de afgelopen week wel helemaal één forelletje en een aardappel kreeg, haar vuurtje aan moest zien te houden en haar thee van dennenaalden moest maken, dan kun je je wellicht enigszins voorstellen hoe zwaar dat is. De eerste twee weken zijn achter de rug, één in de bossen van Gilze en één in de bossen van Duitsland. En het is nog niet klaar. Volgende week opnieuw Duitsland in om haar weg terug te vinden zonder gezien te worden om dan uiteindelijk tóch opgepakt te worden. En dan zullen ze proberen haar mentaal te breken. En het enige wat ze mag zeggen is naam, rang en registratienummer. Zwaar dus. Maar ze doet het toch maar. En ik ben trots op d’r.