februari 2006

Dat Dittrich vandaag aftrad kwam niet als een verrassing. Balen voor hem, maar ja, zo gaat dat. Als je A zegt moet je namelijk ook B zeggen, want anders kom je niet meer geloofwaardig over.

Soortgelijk maar van een andere orde is de massahysterie rondom ‘de’ spotprenten. Ik begrijp niet waarom en ik begrijp ook niet hoe het kan dat tienduizenden mannen (ja, mannen! Ik zag namelijk geen vrouwen op straat op het stukje van het journaal) tegelijk de straat op gaan. Ligt zo’n stad dan niet direct plat? Moet er niet gewerkt worden? Praktisch ingesteld tiep als ik ben, begrijp ik er weer helemaal niks van. Ze roepen dat Europa respect moet hebben voor hun profeet, maar hoe zat dat nou bijvoorbeeld in Afghanistan met hun respect voor vrouwen? Jaja, de pot verwijt de ketel. Het zal mijn nuchterheid wel zijn, maar ‘het geloof’, onwillekeurig welk geloof, blijft voor mij een onbegrip.

Nijdig ben ik inmiddels wel. Want terwijl ik aan mijn avondeten zit, bedenk ik dat het de Amerikanen wel even lekker uitkomt dat nu ineens alle aandacht op Europa gericht is. Zijn zij even geen doelwit. En wat schetst mijn verbazing als ik daarnet de site van de NOS open: “De Britse en de Amerikaanse regering veroordelen de publicaties.” Gatverredamme. Matennaaiers.