“Horen jullie nog wel eens van die?”
“Nee.”
“En van die?”
“Ook niet”
“Huh, en van dié dan?”
“Van hen hebben we al héél lang niets meer gehoord”
“Hè, da’s oók raar, waarom niet?”
“We hebben ’t vaak geprobeerd; op visite, bellen enzo”
“Nou ja zeg, en nu helemaal niets meer??”
“Nope, sinds meer dan een jaar alweer”
“Maar zij zijn toch nog de enige familie die jullie hebben?”
“Euh, ja….”
De cursus van vandaag en gisteren vond plaats op een kantoor dat aan de tippelzone is gevestigd.
“Heb je dat bord gezien?”
“Welk bord?”
“Nou, dat van ‘begin tippelzone’?”
“Huh, is dat hiér?”
“Ja, gewoon hiér voor de deur!”
“Nou ja zeg…euh, ik ga vanmiddag buiten lunchen!”
😛
Heenweg:
Van Dordrecht naar Nieuwegein (welja joh, weer es wat anders): A15 – A27 – A2
Terugweg:
‘Simpel!’, zou je zeggen: ‘Precies het tegenovergestelde natuurlijk!’.
Not.
Ik vond mezelf ineens op de A12 richting Den Haag.
Euh…
Ik droom vaak. En vaak als ik niet in een keer doorslaap. Bij de tweede keer in slaap vallen is het meestal raak. Vaak zijn die dromen heftig. En met heftig bedoel ik dan dat ze vaak erg gekleurd zijn door emoties, door gevoel. En ze gaan niet weg uit mijn hoofd. Ik vergeet ze niet. Vanochtend ook zo. Ik werd wakker, maar besloot nog niet uit bed te gaan. Het was nog te vroeg. Ik viel weer in slaap.
Om ergens in een vreemde stad te belanden (was het Parijs?) met mijn ouders. Met allebei. -Ik geloof niet dat ik eerder een droom had waarin zij samen voorkwamen.- We moesten naar een station. Om een trein te halen, ik denk de Thalys of de TGV. In ieder geval een trein die niet ieder uur ging. Ik reisde met mijn vader, mijn moeder ging alleen. Of wellicht was ze zelfs al op dat station, dat gedeelte blijft een beetje wazig. Wat me wel duidelijk werd, was dat ze zich allebei erg vreemd afhankelijk van mij opstelden. Vreemd ja, want dat waren ze niet. Ze konden hun boontjes goed zelf doppen. Maar enfin, ik nam Pa op sleeptouw. Maar we konden niet zo snel, want dan kreeg hij last van de benauwdheid die ‘m op het laatst zo dwars zat. En uiteindelijk kwamen we daar op dat station, waar mijn moeder al op ons wachtte. Maar de trein niet; die reed vlak voor onze neus weg. En hetzelfde herhaalde zich bij de tweede trein. En ik voelde me verschrikkelijk schuldig voor dat missen van die treinen, want ik was immers verantwoordelijk.
Het was uiteindelijk dus niet lekker wakker worden. Wat moet een mens nou toch met die slaap-waak-avonturen? Is er een dromendokter in de zaal?
Lezen, teenslippers, bloesem, de kleur oranje.
Heerlijk dat zonnetje, laat de zomer maar komen!
Knielen op een bed violen – Jan Siebelink
“Dertig jaar schrijverschap heeft Jan Siebelink naar het moment gevoerd dat hij het verhaal over zijn vader letterlijk eens zou uitleggen. Verspreid over tal van boeken doken eerder al kardinale taferelen op uit het leven van de Velper bloemenkweker; als topoi, of staties op de kruisweg die de man moest afleggen. Schroom en angst weerhielden de zoon er tot dusver van de hele geschiedenis na te lopen. Vreest Jan Siebelink de toorn Gods, nu hij dit boek publiceert? Misschien is hij er niet geheel gerust op. Toch stelt hij zich niet als ironische, onbekeerde beterweter op. Hij betreurt zijn vaders fatale roeping, maar kan hem desondanks volgen. Dat is een prestatie. Daardoor, doordat de auteur het hoogst subtiele midden bewaart tussen afkeer, medeleven, onbegrip en respect, groeit deze reconstructie uit tot een monumentaal eerbetoon.” (Arjan Peters, 28 januari 2005)
Yep. Aan te bevelen.
Knielen op een bed violen Meer lezen »
Verse poedersneeuw, wintersportkleurtje, fondue savoyarde, pain au chocolat, “deux baguettes, s’il vous plait” (wat zou het geweldig zijn als de bakkers in Nederland òòk zo vroeg hun winkel open mogen doen), rendez vous met goede vrienden, skischoenen kapot, een cappucino voor (!) 4 euro, een ‘in memorie’ vanuit het Franse, hemelsblauwe luchten, even weg van alledag. Ze is nog niet helemaal terug, zwerft nog iets tussen daar en thuis. Foto’s volgen. Zodra SmaRtie weer met ‘r hoofd uit de wolken bergen is.
