‘Ik heb zoals je ziet het Eden Design Hotel geboekt. Vlak bij het station en in de wijk Wyck. 2x 2 personen, overnachting en ontbijt (en evt. parking) (van….t/m… 2 nachten; zijn gereserveerd). De rekening hoef je niet te betalen. die wordt naar mij rechtstreeks gestuurd. Kosten van vervoer (auto of trein) en verblijf (2×2 lunches en 2×2 diners met drankjes, museumbezoek etc.) kan je bij mij declareren.
Geniet er van.’
Vanuit de hoogte van onze organisatie daalde vandaag een tweetal neer. Een ‘open gesprek’ moest het worden. Over wat ons te wachten staat. De gevolgen van een nieuwe wet en nog belangrijker: de gevolgen voor de doelgroep. Zeer betrokken professionals die zich gepasseerd voelen in de ontwikkeling van hun het werkproces en zich zorgen maken over die doelgroep. Op zo’n moment geen luisterend oor vinden, is op zijn zachtst gezegd vervelend.
First Mamiya 645 Originally uploaded by Bouncing Light
Malle Pietje heeft alwéér een nieuwe camera gevonden. Een Mamiya m645. En hij doet het. Joepie! 🙂
Malle Pietje is weer blij.
First Mamiya m645 Meer lezen »
Bij de kringloopwinkel vond ik Malle Pietje twee camera’s voor € 2,50 per stuk. Een Olympus trip 35 (gemaakt april 1971) en een plastic Indo Impera. De laatste had nog een (volgeschoten) rolletje Isopan ISS in zich. Vanmiddag heb ik het ontwikkeld en opnames zijn mij een raadsel. Ik kan er helaas niet uit herleiden waar ze gemaakt zijn, wie er gefotografeerd zijn of wanneer. Ik gok een beetje op ergens jaren 70, waarschijnlijk hier in de buurt vanwege de rivier. Klik hier voor de foto’s.
Een retrosfeer hangt er rond een vakantie aan het Gardameer en in Venetië. De pola’s passen er goed bij.
Klik voor groter.
Op hun Myspace-pagina staan mijn foto’s. De nieuwe cd stond al een tijdje aangekondigd op hun site. Maar eindelijk lag ‘ie (x2) dan bij mij op de deurmat.
De kans dat ik een geschikte beenmerg- of stamceldonor ben voor iemand die geen familie is, is 1 op duizenden. Toen was ik niet de meest geschikte. Tijdens mijn weekje in Italië bleek ik opnieuw een potentiële kandidaat te zijn voor een transplantatie. Er is iemand ter wereld die geen (voor transplantatie geschikte) naaste familie heeft en zonder deze transplantatie doodgaat.
Vandaag werden 6 buizen bloed afgenomen. Of ik het ook ga worden is opnieuw de vraag. De kans is maar zó klein. En is het dan een voorrecht? Als je bedenkt dat ik ervoor onder narcose moet; moet worden opgenomen (1 dagje maar) in Leiden; ik er dagen tot weken last van kan hebben; ze van bepaalde medicijnen de lange termijn gevolgen nog niet goed weten… tja, da’s heftig. Maar ik zou er in het meest gunstige geval óók iemand mee kunnen redden. Dus op de vraag: “Weet je het zeker?”, kwam vandaag opnieuw een volmondig ‘Ja’.
Een weekje weg. Altijd fijn als dat weekje begint met het formatteren van de verkeerde harde schijf. Jaja, ik dacht dat ik ’t usb-stickje aanklikte (ff snel een op linux draaiend notebookje herinstalleren) maar nee, het was mijn externe –en-(natuurlijk) niet-gebackupte-vol-met-foto’s– harde schijf.
@#%$%!
Tot 10 geteld en de pc uitgezet en mezelf beloofd er de hele week niet aan te denken. Het weekje weg is nu 2 uur achter de rug en die geweldige recoverysoftware ziet gelukkig alle bestanden nog en draait nu op volle toeren. Maar ik juich nog niet voor ze weer helemaal op die ándere harde schijf staan…pfff.
Tja, eigenlijk is het wel zo, he? Koop een digitale camera, zet ‘m op dat groene knopje en schaf eventueel een goedkoop flitssetje aan. En noem jezelf dan fotograaf met een eigen studio en verkoop je dan ook als zodanig. Tis een vrij beroep, dus wat let je. Nog wat tips nodig? Kijk bij Thomas. Die weet er alles van.
😉
Dit postje ontstond door een toevallige samenloop van omstandigheden. 1. Een reactie van iemand [bitchmodus] die zich als fotograaf verkoopt, foto’s maakt die meer karikaturen zijn dan portretten en bovendien niet gehinderd wordt door enige vorm van creativiteit -echt waar, je zal er maar geld voor betaald hebben- én 2. de vondst van deze site in een link op Flickr. Gna. [/bitchmodus]
Tips voor de Prof Meer lezen »
Binnenkort vakantie. Veel tijd om in de zon te bakken had ze niet de afgelopen weken. En om de eerste de beste keer dat het wél kan, gelijk te verbranden leek haar ook niets. Ooit had ze een zonnehemel. Zo’n ding dat altijd teveel ruimte inneemt, niet goed in hoogte te verstellen is en vooral lekker is om een tukkie te doen. Maar bruinen…ho maar. Tenminste, niet bij Smarts.
Smarts heeft reebruine 🙂 ogen en niet zo’n heel blanke huid, dus zo spannend is het allemaal niet, maar toch. Een paar keertjes kunstmatige zon is toch wel lekker en beter dan dat vervel-gedoe (iehw…al die kriebel!). 3x zonnen moet volstaan voor een lekker ondergrondje. Dus…op naar de zonnebankenzaak. Na het invullen van een tiental vragen over huid, ogen en sproeten was het oordeel: 12 minuten onder de ‘middelbruiner’ . Jawel.
Een machine van waaruit niet alleen neonlicht Ambient Light scheen, maar waaruit ook muziek klonk (Radio 538 in 3D). Een korte instructie van de zonnebankzaak-dame en Smarts stond lag er alleen voor. Poedelnaakt ingeklemd tussen twee helften zonnebank. Even waande ze zich, vanwege het Ambient Light en de vele lampen om haar heen in een aflevering van Star Trek en sloeg de claustrofobie toe, totdat de ingeprogrammeerde zonnehemelstem haar gerust stelde. Na 12 minuten zonnen bleek Smarts gelukkig niet tot kreeft geworden. En dat kwam natuurlijk vooral door het Climatronic en Aqua Fresh & Aroma.
Kuch.
Jaja, het is me wat, die zonnebanken van tegenwoordig.