2010

Umweltplakette

Jazeker: een ‘Umweltplakette’.

Je kunt namelijk zomaar ineens besluiten om een paar dagen naar Berlijn te gaan (met de auto) en er dan vervolgens geen erg in hebben dat je sinds 2008 (dûh…) zónder een ‘umweltplakette‘ ineens het risico op een bekeuring loopt als je die stad inrijdt. Ohw…okee dan. Vragen we die toch aan? Tuurlijk: dat kan via de reguliere weg tot tien werkdagen duren voor je die thuisgezonden krijgt. Fijn als je last minute vertrekt (not).

Zat maar één ding op: die plakette (lees: sticker) bij TÜV in Apeldoorn halen en hopen dat de voiture voldeed aan de norm. En dat doettie gelukkig. Hij is nu voorzien van een mooie groene sticker met het nummer 4 erop. Ik was het niet van plan (zojuist de Garmin-kaartjes vernieuwd), maar ik kan nu verdwalen tot in het centrum van Berlijn. De mevrouw van TÜV vertelde me overigens dat je -als toerist met een niet Duits kenteken- tot 2012 ook nog met een gele sticker de milieuzone van Berlijn in mag. Misschien wel handig voor wie het nog niet wist.

Kröller-Muller

Het verkrijgen van de sticker aldaar duurde uiteindelijk wel tien hele minuten. Wat nu te doen? Op de heenweg de afslag Otterlo gepasseerd en aangezien ik als klein meisje ooit erg onder de indruk was van de beeldentuin en de collectie moderne kunst van het Kröller-Muller museum, besloten daarheen te gaan. Het was nog steeds mooi. De collectie is super en de tuin geweldig. Japanners -op verzoek- gefotografeerd en een lekker stuk appeltaart van Dudok bij Monsieur Jacques. Een heerlijke vakantiedag.

Umweltplakette Meer lezen »

Vakantiegevoel

Natuurlijk, het weekje New York is nog maar net voorbij, maar toch. Op het werk is het ronduit rommelig en dat is werkelijk waar een understatement. Omdat ik mijn anonimiteit op dit blog toch enigszins probeer te bewaren, kan ik  niet al te veel de diepte ingaan. Ik probeer het verhaal toch te doen, want het gaat om het gevoel en niet om de details. En het schrijft zo lekker van me af.

Baas voert zaken uit die anderen (lees: politiek) verzinnen. Daar probeert baas enige invloed op uit te oefenen, maar dat lukt niet altijd. Baas boven baas (lees: politiek) heeft soms hele dure mensen in dienst die als beste weten hoe bepaalde zaken uitgevoerd moeten worden. En daarbij worden ze in het gekste geval in het geheel niet gehinderd door enige vakinhoudelijk kennis. Bij ons in de regio Rijnmond liep het proces lekker. De politiek was al eens langs geweest om te zien hoe we het deden en ook vanuit andere delen in het land wilden ze graag weten hoe wij het zo goed voor elkaar kregen. Simpel: fijne teams, goede samenwerking met derden, geweldige manager.

Daar waar mijn beroepsgroep (en anderen) al lang riep(en): “Nee! Niet doen!”, werd gewoon ingevoerd. Geïmplementeerd. Met implementatiemanagers daar, projectmanagers hier, huppeldeflupmanagers her en der.

Resultaat voor mij en mijn collega´s:

  • Het werk veranderde inhoudelijk drastisch.
  • De zittende manager vertrok.
  • Onze werkplek verdween.
  • We werden uit elkaar gehaald en we zijn overal in de regio geplaatst.
  • Wat bleef is de doelgroep, wat erbij komt zijn andere doelgroepen.

De OR moest er aan te pas komen om uit te spreken dat mijn collega’s en ik op die nieuwe werkplek, waar men gewend is aan flex-werkplekken, ook daadwerkelijk een werkplek zouden krijgen. Je weet wel: een bureau, een kast om je naslagwerken in op te bergen, maar ook een spreekkamer waar ik in alle rust met mensen kan spreken. Mijn oorspronkelijke werkplek is sinds half mei verdwenen. Ik heb nog geen nieuwe werkplek; forens nog steeds van het ene bureau naar het andere en mijn naslagwerken zitten in drie verhuisdozen. Onze zakelijke contacten zijn ons kwijt, ze kunnen ons niet meer bereiken. Kortom: de dienstverlening lijdt eronder. Als ik spreek voor dat specifieke stukje werk (de doelgroep waar ik voor werkte)  in de regio Rijnmond durf ik best te beweren dat een goedlopend proces gewoon finaal om zeep geholpen is.

En dat baart me zorgen, grote zorgen, juist omdat we van die politiek afhankelijk zijn. Niet om mijn baan, mijn baan is uniek en verbonden aan dit werk. Waar dit werk gaat, ga ik (naar alle waarschijnlijkheid) ook. Een paar partijen staan echter te trappelen om het proces in handen van andere mensen te leggen (die er zeker en vast een nog grotere puinhoop van gaan maken). Ik ben de afgelopen maanden regelmatig met buikpijn naar mijn werk gegaan. Heb me al meerdere malen serieus afgevraagd of Baas en ik wel bij elkaar moeten blijven. Het voelt niet lekker en dat heeft zijn invloed op alles wat ik doe: foto’s maak ik bijna niet, dit blog staat stil, ik heb geen zin in Twitter of Flickr. Het is alleen maar werk en de zorgen die het me baart.

Onrust dus. Waar een weekje New York me wel even kon afleiden, maar de zorgen op de eerste dag erna weer net zo hard terug waren. En in de aanloop naar deze vakantie zaken nog steeds niet geregeld waren en ik dus mét zorgen mijn tot nu toe enige collega afgelopen week in die puinhoop achterliet voor drie weken. Ik moet me bedwingen om niet steeds naar de voicemail op mijn werkmobiel te luisteren of in te loggen op de twee webmailaccounts.

Maar ik heb het nog niet gedaan. Ben nu lekker aan het klussen, dat helpt ook om de zinnen te verzetten. Klusjes die al lang liggen: rolgordijnen ophangen, overgordijnen wassen (oei, dat was hoognodig!), binnenwerk schilderen en zo liggen er nog een paar dingetjes. Èn ik heb gisteren een paar dagen Berlijn geboekt. Toch nog even weg. In het goedkoopste hotel dat ik kon vinden, op de Kurfurstendam. Energie uit leuke dingen verzamelen voor de ongetwijfeld rommelige periode die me op het werk nog te wachten staat.

Vakantiegevoel Meer lezen »

Bezigheden binnenshuis


(Klik op de afbeelding voor groter)

Even een NYC-boek in elkaar zetten is sneller geschreven dan gedaan. Maar het moet mooi worden en dus neem ik er m’n tijd voor. Films en polaroids scannen, uitzoeken, bewerken en matchen. En dan moet er óók nog een ‘kiekjes’-boek komen. Je weet wel, zo eentje met ‘Smartie op de Brooklyn Bridge’ en ‘Smartie voor het vrijheidsbeeld’. Maar wát een werk. Ben ik even blij dat ik niet aan bruidsreportages doe. ‘k Moet er niet aan denken.

😀

Bezigheden binnenshuis Meer lezen »

Van muziek en van toen

Eens in het jaar hebben we hier in het Dordtse, in ons eigen -kuch-  Central Park, het Wantijfestival. Altijd weer leuk om er te komen. Lekker met blote voeten in het gras. Iets te eten en te drinken op z’n tijd. Nieuw talent en oude bekenden; een reunie in het park. Wat fijn om bepaalde mensen weer te zien.

Heerlijk.

Van muziek en van toen Meer lezen »

Empire state of mind

En zo is het weer voorbij.

Het programma is zo goed als gedaan. Blaren onder de voeten van het lopen en toe aan drie weken luieren aan het strand, maar gezien hebben we het! Het was geweldig. De mensenmassa, de vriendelijkheid, de hippe wijken, de trendy winkeltjes, het New Yorkse accent, de skyline, de bruggen, de muziek, de pijn van 11 september, de yellowcabs. Gewoon teveel om op te noemen. Ik ga het ook allemaal niet opnoemen (sorry!), want ik kan het gewoon niet mooier maken dan dat het al in de boekjes staat. Mijn foto’s zullen volgen op het fotoblog en natuurlijk op Flickr.

Empire state of mind Meer lezen »

Programma

Dag 1 (zaterdag):
Acclimatiseren en rondneuzen in Chelsea

Dag 2 (zondag):
Vrijheidsbeeld
Ellis Island
Ground Zero
Wall Street

Dag 3 (maandag):
Guggenheim
Open bus Tour
Central Park
Jazz Club

Dag 4 (dinsdag):
Empire State Building
Flatiron Building
Madison Square
Grand Central Station
Times Square

Dag 5 (woensdag):
Metropolitan Museum en/of MoMa
Shoppen (Fifth Avenue/Macy’s etc.)
Lekker uit eten !


Dag 6 (donderdag):
Greenwich Village
United Nations
South Street Seaport
Brooklyn Bridge
Rondvaart

Dag 7 (vrijdag):
China Town
Little Italy
Saint Patrick’s Cathedral
Central Park
NY Yankees

Dag 8 (zaterdag):
Doen wat we nog willen doen
Laatste inkopen + Vertrekken


Ik ben bang dat ik ná mijn weekje New York hard toe ben aan nóg een weekje vakantie! 😀

Programma Meer lezen »

Links of rechts?

Bij het skaten, maar ook bij het hardlopen. Een vraagstuk waar ik al tijden mee tob. Aan welke kant van de weg begeef ik me als een voetpad ontbreekt? Skaters en hardlopers zijn voetgangers. En volgen dus de regels voor voetgangers:

RVV 1990 Artikel 2 : Plaats op de weg

  1. De regels van dit besluit betreffende voetgangers zijn mede van toepassing op bestuurders van een gehandicaptenvoertuig, indien zij van een voetpad of trottoir gebruik maken of van het ene naar het andere voetpad of trottoir oversteken.
  2. De regels van dit besluit betreffende voetgangers zijn voorts mede van toepassing op personen die te voet een motorfiets, bromfiets of fiets aan de hand meevoeren, alsmede op personen die zich verplaatsen met behulp van voorwerpen, niet zijnde voertuigen.
  3. De regels van dit besluit betreffende wagens zijn mede van toepassing op door voetgangers gevormde kolonnes, optochten en uitvaartstoeten voor zover deze de rijbaan volgen.

Rollerskaters, skeelers enz. volgen dus de regels van voetganger. Het kinderfietsje (gezien de definitie is het een voertuig) wordt gezien als een stuk speelgoed en volgt daarom de regels van voetgangers.

Personen, die een fiets, bromfiets of motorfiets met de hand meevoeren blijven de regels van voetgangers volgen.

RVV 1990 art. 4: Voetgangers

  1. Voetgangers gebruiken het trottoir of het voetpad.
  2. Zij gebruiken het fietspad of het fiets/bromfietspad indien trottoir en voetpad ontbreken.
  3. Zij gebruiken de berm of de uiterste zijde van de rijbaan, indien ook een fietspad of een fiets/bromfietspad ontbreekt.
  4. In afwijking van het eerste en het tweede lid gebruiken personen die zich verplaatsen met behulp van voorwerpen, niet zijnde voertuigen, het fietspad, het fiets/bromfietspad, het trottoir of het voetpad. Zij gebruiken de rijbaan indien een fietspad, een fiets/bromfietspad, een trottoir of een voetpad ontbreekt.

Er is dus niet meer bepaald, dat zij buiten de bebouwde kom de uiterst linkerzijde van de rijbaan bewandelen. Dit wordt ter beoordeling van de voetganger zelf gehouden.

Echter volgens de gedragscode van de skatebond:

…Indien voetpad, trottoir, (brom)fietspad en fietsstrook ontbreken dan mogen skaters de rijbaan gebruiken. Houd ook hier rechts. Blijf achter elkaar rijden. Houd tijdig je slag in. Vermijd drukke wegen…

Maar even over dat skaten:

Lekker op een niet zo zonnige, maar qua temperatuur lekkere zondagmiddag. Kilometertje of 30. Ergens na 25 kilometer, in the middle of nowhere, rijdt Smarts aan de linkerkant van de weg, Zuslief in haar slipstream. Heerlijk. Het asfalt is er goed. Komt een fietser aan: Kerel, alleen, veertiger (notabene!), moutainbike, foute broek en idem kapsel. Waar met ieder andere weggebruiker blikken van verstandhouding worden gewisseld over hoe elkaar te passeren, ligt op zijn gezicht maar één route: ramkoers.

Niet van plan om ook maar één centimeter te wijken voor Smarts en Zuslief dwingt hij hen tot óf een frontaal treffen óf de enige andere mogelijkheid: de berm in. Met een zeer onelegante duik komt Smarts met een vaart van zo’n 20 kilometer per uur voorover met uitgestrekte armen met haar gezicht in de berm terecht. Zuslief kan zich met moeite staande houden. En die hele stoere geweldige ‘kijk-mij-eens-een-vent-zijn’-kerel roept hen verwensingen na en fietst verd***e gewoon door! Al was ze met haar hoofd op een steen doodgevallen: het kon hem niet meer interesseren dan dat zij in zijn weg reden. Verhuftering op de recreatieve zondag. Zal die een stoer verhaal te vertellen hebben gehad toen ‘ie thuis kwam.

Resultaat: Smarts schrammen in het gezicht, een kinderknietje met veel bloed (yep, fout: kniebeschermers thuisgelaten) en haar veel te dure Ray Ban aan gort. Oh, en vooral een niet mis te verstane deuk in het vertrouwen in de manheid. ‘De man als redder’ is wat Smarts betreft van z’n voetstuk gevallen. Het duurt wel weer even voor ze daar overheen is.

Links of rechts? Meer lezen »

Scroll naar boven