december 2012 - Smarts Blogt

Ruwe tekening van mijn droom.

We zaten met drie ergens in het gras. M1, M2 en ik. Het was mooi weer, de zon scheen en het gras was knalgroen. Ergens gingen we op een moment uit elkaar met de belofte dat we elkaar op een bepaald moment zouden treffen. Geen idee wanneer M1 en M2 weg zijn gegaan, maar ik zie dat de plaid die in het gras lag, nat was geworden. We hadden ‘m blijkbaar voor een gedeelte in een grote plas gelegd zonder daar erg in te hebben. Het volgende moment word ik door iemand ergens heen gebracht. Ook weer geen idee waar ik ben. Het voelt Amerikaans. Het is inmiddels ook donker geworden en er is storm op komst. Ik stap uit (wat het ook geweest is waar ik door gebracht ben..?) en sta alleen op een soort van houten pier die aan zeewater grenst. Ver aan de overkant zie ik gebouwen. Het is erg donker en de golven worden steeds hoger.

Vanaf het hout van de pier kan ik in een transparante glazen (of plexiglas?) buis/tunnel stappen. Het is de bedoeling dat ik daardoorheen loop. Het is een vreemde gewaarwording. De golven slaan tegen de zijkant van de glazen wand. Hier en daar zitten aan de zijkanten openingen met miniglijbaantjes. Mensen kunnen erdoor naar buiten glijden, maar je kan er niet door terug naar binnen. In een van de openingen zie ik de hand van iemand en ik vraag me af wat iemand met dit weer in het water doet. Buiten wordt het steeds zwarter en onstuimiger.

Ineens realiseer ik me dat ik had afgesproken met M1 en M2, maar ik ben niet waar zij zijn en ik heb ook geen idee waar ik dan wel moet zijn of waar zij zijn? Ik heb geen adres of iets, maar ook geen mobiel, dus ik Kan M1 niet bellen. Wat kan ik doen, waar moet ik heen en hoe vinden we elkaar weer?

….

En wakker.

..?..

Toen schreef ik dat hij me zei dat ik al sinds 1976 bij hem kwam. Ik heb geen idee meer waarom mijn moeder destijds van tandarts wisselde, maar ik weet nog wel dat hij net met zijn praktijk begon en nieuwe patiënten zocht. Mijn puberjaren zaten vol fluorbehandelingen en desondanks toch gaatjes. Ach, bang was ik niet voor de tandarts en ook niet voor zijn behandelingen. Na het vertrek van een tandartsassistente kreeg ik ooit van hen de vraag of ik geïnteresseerd was in een baan bij hen. Maar ik had al een goede baan, dus ik bedankte. Er kwam een nieuwe fijne assistente.

Het was een kleine praktijk aan huis. Dat het klein was, bleek wel toen ik een keer naar een vervangende tandarts moest. In een superhippe moderne kikkergroen-met-witte praktijk waar wel drie of vier tandartsen hun werkplek hadden. Dat de praktijk van mijn tandarts klein was maakte wel dat over en weer alles werd meegemaakt. Het ziekbed en overlijden van onze ouders, de geboorte van hun kleinkinderen, het ouder worden van de tandarts. En je komt elkaar nog es tegen bij de supermarkt of tijdens een wandeling in het park. Zo wist ik van de tia die hij had ondergaan. Ook van de evenwichtsstoornissen die hem parten gingen spelen. Vooral die ene keer dat zijn gezicht beplakt was met een pleister en voorzien van donkerpaarse bloeduitstortingen, was ik aardig onder de indruk. De laatste keer in de supermarkt vertelde zijn vrouw dat het zo vervelend was dat er maar geen oorzaak gevonden werd. Van evenwicht was bijna geen sprake meer. Maar zolang hij op zijn spreekkamerstoel kon blijven zitten en niet hoefde op te staan voor bijvoorbeeld een röntgenfoto, ging het nog wel. De praktijk stond open voor overname, maar er bleek maar weinig animo.

Mijn halfjaarlijkse controle was bijna weer daar. Maar toen was er gisteren ineens die brief. Hij houdt per direct op met zijn werkzaamheden vanwege een sleutelbeenbreuk. We zijn erg welkom bij twee collegiale praktijken in de buurt. Toch weer gevallen. En een sleutelbeenbreuk op de verkeerde plek wordt niet verder behandeld. Die moet je uitzitten. Nog steeds is er niemand die de (te) kleine praktijk wil overnemen. Voor hen het teken dat het eind van de praktijk daar is. Voor mij een eind aan 36 jaar (!) ‘mijn tandarts’. Vandaag heb ik voor het eerst bij ze aan de voordeur aangebeld in plaats van achterom naar de praktijk te lopen. Om twee goede flessen wijn en een grote bos bloemen bij ze af te geven, want 36 jaar is toch best een hele tijd.

Eén van de collegiale praktijken is de superhippe moderne kikkergroen-met-witte praktijk waar ik destijds ook prima geholpen ben. Maandag maar eens even naar ze bellen om te vragen of ze mij als patiënt willen hebben.

Archief -december 2012

Zwart en onstuimig

36 jaar