“Ik miste je op het werk vandaag”.
Dat was gisteren, 7 april. Maandag vond ik dat het kon, want hoewel ik op woensdag al mijn vaste vrije dag heb, moest het dinsdag dan ook maar. Want 7 april is de verjaardag van mijn vader. Op de één of andere manier bieden de sterf- en verjaardagen van mijn ouders dé gelegenheid om stil te staan in de hectiek van het leven. En extra aan ze te denken. En me een voorstelling te maken van hoe zijn verjaardag zou zijn gegaan – de laatste verjaardag vóór zijn 70ste. Hoe zou hun leven er uit hebben gezien? Inmiddels allebei gestopt met werken en genietend van hun (kleine) pensioentje? Lekker weg met de caravan?
Als ik het zo schrijf belachelijk onvoorstelbaar gewoon. Want ik kan me er geen voorstelling van maken. Hoe hard ik het ook probeer. Wat uiteindelijk altijd boven komt drijven is hun ziekbed. Dat heeft blijvende groeven in mijn geheugen gekrast. Ik zou er hele dagen over kunnen vertellen. Maar dat doe ik niet. Hoedanook. Het is inmiddels 8 april. Z’n 69ste verjaardag is alweer over. Op naar de 70.
Wel mooi, dat je zo’n dag niet ongemerkt voorbij laat gaan.
mooi dat je er altijd aan blijf denken, denk ook dikwijls ze, zijn nooit uit mijn gedachte,
Zolang ze in je hart leven, zullen ze altijd bij je zijn.
Fijn .. zo’n moment van stilstaan.