Bij de bloemenboer, waar ik altijd losse bloemen koop omdat ik er niet meer dan drie in een vaas wil, stond een hele krat gladiolen. Lekker lang en rood; precies goed. Gecombineerd met twee andere langstelige bloemen, perfect voor in mijn vaas. Dat er bij stond dat drie bossen x-euro waren, daar stoorde ik me niet aan. Eén tak was immers voldoende.
Op zoek naar iets wat erbij kon, kwam de tuincentrum-mevrouw naar me toe. “Eéntje kan niet. U moet drie bossen kopen, kijk maar naar het bordje.” Beduusd probeerde ik: “Maar…ik heb maar één tak nodig en geen drie bossen. Ik koop de bloemen hier altijd los.” “Nee”, zei ze “Kijk maar naar het bordje, dat kan niet!”
Vanuit de catacomben van het hiernamaals hoor ik mijn moeder roepen: “Kan niet staat niet in ons woordenboek!” Heel even aarzelde ik en wilde ik de dame in kwestie nog overtuigen, maar bedacht me op tijd dat dát me nog meer energie zou kosten. Nijdig propte ik de gladiool terug in de krat en liep de winkel uit. Het zal wel even duren voor ik er weer kom.