Van dag tot dag

Wortels en meer

Het zonnetje van de skivakantie zit nog op mijn gezicht, maar het vakantiegevoel is long gone. Mijn tijd gaat op aan werk, stamboomonderzoek, werken in de tuin en een nieuwe inrichting van de huiskamer. Gesjouw met spullen, wat kan een mens toch verzamelen! Alle boeken de huiskamer uit. Weggooien is nog lastig. Vooralsnog een aantal dozen met boeken die ik nog echt niet weg wil doen en een paar dozen met boeken die ik de afgelopen 5-10-15 jaar niet meer heb gelezen of ingekeken. Maar wat er mee te doen? Verkopen? Pff, alleen al de gedachte aan al dat werk (fotograferen, rubriceren, beschrijven, inpakken, verzenden), en voor welke prijs? De verzendkosten overstijgen vaak de prijs die je voor een willekeurig boek kunt vragen. Dus, nee, ik weet het nog even niet.

Wel lekker bezig en gelukkig gaat het goed. Mijn ribben spelen af en toe nog op van de val van de trap, maar verder heb ik er geen last meer van. Pinkpop zit er aan te komen. Voor het eerst van mijn leven ga ik naar Pinkpop. Ik ben eerder naar festivals geweest waaronder Torhout Werchter, maar Pinkpop nog niet eerder. We gaan kamperen. Dat wordt nog wat 🙂 Vroeger als kind kampeerden we eigenlijk alleen maar, dus het zit nog ergens in mijn systeem maar de laatste keer dat ik kampeerde moet ergens in ’89 of ’90 zijn geweest. Zal heus goed komen. En oja! Ik ga (eindelijk) naar een concert van de Foo Fighters! Zin in!

Wat die wortels betreft: ik heb de genealogie weer opgepakt. Elke keer een beetje, zo doen anderen het ook. Ik onderzoek via internet, maar ook echt in de archieven. Ik heb heel even geroken aan de site My Heritage. Maar nee, beetje eng daar. Je moet ervoor betalen en niet zo weinig ook. Vervolgens geven zij de informatie door die anderen gevonden hebben. Ja. da’s lekker. Zo kan ik het ook. Toen ik een proefabonnement afsloot om te kijken of het iets was, werd ik direct telefonisch benaderd. Big Brother was watching me. Gelijk maar alles info weggemikt, hou ik niet van. Ik ben nog wel pasgeleden in het archief van Den Bosch geweest. De Smitsen-tak eindigt namelijk daar. Via internet had ik een tijdschrift gevonden en opgevraagd bij het Bossche archief. Hierin stond iets over een huis dat ooit gekocht zou zijn door een voorouder. Helaas, dat tijdschrift was er niet, maar ik heb het uiteindelijk bij een winkel in antieke boeken gevonden. Een paar regeltjes relevante informatie, wel leuk.

En dan nog iets over het opzetten van een bedrijfje voor een dierbare. Die draalt en draalt en draalt over het opstarten van een eigen bedrijf. Ja, ik weet het: pas als iemand er zelf aan toe is, worden er stappen gezet. Toch wilde ik eens kijken of het me zou lukken zo’n bedrijfje op te zetten. Via een creatieve marktplaats op internet voor een paar centen een logo laten maken en voor € 0,49 per jaar een domein gevraagd met 3 pagina’s wordpresshosting. Website in elkaar geflanst, facebookprofiel aangemaakt en diegene de link naar de Kamer van Koophandel gezonden. Het bedrijfje kan zó starten. Maar de tijd is blijkbaar nog niet rijp, want de handschoen is nog niet opgepakt. Jammerjammer.

Mijn fotografie ligt -nog steeds- op zijn gat. Ik had mezelf voorgenomen er meer tijd in te steken, maar voorlopig komt er helemaal niets van. De cyanotypie heeft even de aandacht gekregen en eigenlijk moet ik met pinholefotografie aan de slag. Eerst rust in den reet. Dan komt het vanzelf.

 

Wortels en meer Meer lezen »

Tignes 2015

Er was een tijd dat ik 4x per jaar ging skien. Geen zomervakanties, alleen wintersport. Een eigen uitrusting, lid van de skivereniging, veel les gehad.  De laatste jaren minder. Het kost een berg geld en soms moeten er keuzes gemaakt worden. Dit jaar toch na lange tijd weer gekozen voor de sneeuw. Lekker in april. Veel mensen denken dat dat laat is, maar voor mij is het de beste keuze. Er is dan in Tignes nog voldoende goede sneeuw en vaak prachtig weer. Bovendien is het zo vlak voor het einde van het winterseizoen heerlijk rustig. Mijn hart heeft vandaag weer een sprongetje gemaakt. Ik was bijna vergeten hoe heerlijk het is om hier weer te zijn!

 

Tignes 2015 Meer lezen »

Geluisterd

De afgelopen drie weken heb ik noodgedwongen met mezelf gepraat en goed geluisterd. Ik heb gedacht aan allerlei zaken, maar vooral ook aan de dingen die ik echt leuk vind om te doen. Die passie ligt toch echt bij fotografie. Hoe digitaal ik ook ben, in de fotografie gaat het mij om de oude processen. ‘Slow Photography’ is een term die ik laatst tegen kwam en die term dekt inderdaad de lading voor mij.

Onlangs tikte ik een leuke camera op de kop: grootformaat, een pinhole-camera met een negatief-formaat van 4×5 inch. Leuk! Maar de volgende uitdagingen dienden zich aan: hoe ontwikkel ik zo’n negatief? Ik heb allerlei spullen voor het ontwikkelen van kleinbeeld en rolformaat, maar niet voor groot formaat. Daarnaast: hoe ga ik dat formaat scannen? Want mijn huidige scanner kan ook alleen maar die kleinere formaten aan. De camera ging de kast in, ongebruikt en de vlakfilm ging de koelkast in. Drie weken bezinnen deed het ‘m. Een adapter gevonden waarmee ik vlakfilm in mijn huidige tankje kan ontwikkelen en via eBay in Duitsland voor een leuk prijsje een tweedehands scanner die wel 4×5 aan kan. Zodra die er is, ga ik daar zeker mee aan de slag.

Tijdens die drie weken las ik ik ook over een ander nog ouder fotoproces: cyanotypie. Een prachtige techniek waarbij je niet eens een camera of een doka nodig hebt om toch een mooie afdruk te krijgen. Vroeger als meisje van een jaar of tien, speelde ik bij een vriendinnetje wiens vader ook aan fotografie deed. Hij had lichtgevoelig papier waarmee wij speelden. Met dat papier kon je ook al een fotogram maken en dat deden we graag. Cyanotypie is eigenlijk net zo. Je mengt wat chemicaliën tot een lichtgevoelige vloeistof en je smeert die (in een beetje donkere omgeving) op een papiertje en zodra dat droog is, leg je er een negatief en een (plexi)glasplaatje op. Dat leg je in de zon (of onder een andere UV-bron) en zodra je denkt dat het belichten klaar is, spoel je de afdruk in stromend kraanwater. Voilà! Een mooie blauwdruk is het resultaat. Daarna zou je de kleur nog kunnen aanpassen door de afdruk in andere baden te doen (waterstofperoxide, groene thee, water).

Tutuorial1

Als reminder heb ik de stappen van het maken van het digitale negatief voor cyanotypie in Photoshop op papier gezet. Een heel handig en informatief documentje. Als je er ook interesse in hebt, geef me dan een seintje, dan mail ik het naar je.

 

Geluisterd Meer lezen »

Wie niet horen wil, …vervolg

Zoals ik al schreef: van de trap gevallen. We zijn twee weken verder en het gaat steeds een beetje beter. Maar wat gebeurde er nou?

Zondag 1 maart. Heerlijk weer. Lekker naar Rotterdam geweest, naar de Markthal. Thuisgekomen gegeten en even omkleden. Het huis heeft twee woonlagen en twee vaste trappen met aan beide zijden van de trap armleuningen die ik eigenlijk altijd vasthoud. Verkleden doe ik op de bovenste, noem het de zolder. Ik doe iets gemakkelijk aan, trek sokken en sloffen aan en wil weer naar beneden. Zodra ik half op de eerste traptrede stap voel ik dat ik niet goed op de trede land. Mijn voet glijdt weg en daarmee raak ik alle houvast kwijt. Blijkbaar had ik alleen rechts de armleuning vast of misschien zelfs wel helemaal niet? Hoe dan ook: mijn benen schieten onder mijn lijf en ik land hard met mijn rug en ribben op een trede eronder.  Omdat ik nergens meer houvast heb, glij ik door en stuiter van de ene trede naar de ander, nog steeds op rug en ribben. Wel 9 treden,  gok ik.

Au.

Onderaan de trap voel ik zoveel pijn dat de adem me benomen wordt. Wederhelft komt geschrokken naar boven rennen en vraagt wat er gebeurd is. Ik kan er met horten en stoten net uitkrijgen dat ik van de trap ben gevallen en dat ik snel op bed moet gaan liggen omdat ik anders flauw ga vallen van de pijn. Hij helpt me naar bed en daar kan ik op adem komen. Op mijn rug is dan een flinke schaafwond te zien, maar eigenlijk niet meer dan dat.

Ik ga naar de woonkamer en neem preventief een paracetamol en een brufen in, want ik gok dat dit heel erg zeer gaat doen. Ik stuur een mail naar de collega’s met de mededeling dat ze er ernstig rekening mee moeten houden dat ik die maandag niet op het werk kom. Ik schrijf eronder dat ik er van uit ga dat ik er de dinsdag wel weer zal zijn.

Die nacht om 03:00 uur word ik wakker van de pijn. En ik moet plassen. Maar ik kom met geen mogelijkheid mijn bed uit. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ik kan niet draaien, ik kan niet omhoog komen, ik kan mijn benen niet naast het bed hangen. Ik neem opnieuw een paracetamol en een brufen in omdat ik denk dat als die een beetje ingewerkt zijn, ik het wel red naar het toilet. Een kwartier later probeer ik het opnieuw. Met hulp van wederhelft en heel voorzichtig en behoedzaam bewegen lukt het met om met veel moeite de badkamer te bereiken. Hij kan het niet aanzien. Op de opmerking van wederhelft dat hij een ambulance gaat bellen roep ik resoluut nee. Ja ik heb pijn, want ja, ik ben gevallen. Maar naar het ziekenhuis? Ben je gek geworden. Ik moet en zal het alleen doen. Ik denk namelijk dat ik niets gebroken heb, maar wel gekneusd. Ik moet ontspannen, dan zakt de pijn. De pest is dat het ontspannen voor geen meter lukt.

Wederhelft overtuigt mij in het bellen van de huisartsenpost. Nou ja, het was ik die de huisartsenpost moest bellen of hij de ambulance. Nou, dan is de keuze snel gemaakt. Huisartsenpost is zondagnacht een assistente. Die even vraagt of ik mijn tenen nog voel en wat voor medicatie ik al heb ingenomen. Op mijn opmerking dat ik niet kan ontspannen en misschien valium nodig heb, ging ze overleggen met een dokter. Uitkomst: paracetamol en brufen is heel goed, aan een spierontspanner kan ze me niet helpen. “Wij zijn er tot 8 uur als u ons nog nodig heeft”. En daar kan ik het mee doen.

Drie dagen later ben ik toch maar naar mijn eigen huisarts geweest. Die begreep niet dat de huisartsenpost zich er zo gemakkelijk van af had gemaakt. Dat hoort niet als je zo de trap af gestuiterd bent. De huid op mijn rug, mijn billen is mooi paars gekleurd. Ook blauwe plekken op been en ellebogen. De huisarts is vooral onder de indruk van de blauwe plekken op mijn rug/ribbenkast. Nee, er zijn geen foto’s gemaakt. En nee, ik geloof niet dat er iets gebroken is, hij ook niet. Ik heb nog nooit in mijn leven een bot gebroken, niemand in ons gezin. Ik ben gewoon van een sterk beendergeslacht. Maar er kan wellicht ergens een stukje afgeschoten zijn, er kan een bot geschaafd zijn. De blauwe plekken worden minder. Ik heb ook het eerste bezoek aan de fysio achter de rug. Hij denkt aan iets met het SI-gewricht als ik aanwijs waar die ene venijnige scherpe pijn zit. Geen idee hoe ik me dat moet voorstellen. Ik ken het van vrouwen die bekkeninstabiliteit hebben na zwangerschappen, maar tot die categorie vrouwen behoor ik niet.

Een enkele oefening kan ik doen, andere nog niet omdat die te zeer doen. Het slapen gaat voor geen meter omdat ik niet op mijn rug kan liggen of kan draaien in bed. Maar 4 keer 1,5 uur slapen is toch ook 6 uur op een nacht en dat voldoet wel even. Werken doe ik niet, dus er is niet heel veel om erg moe van  te worden op het moment. Mijn collega’s nemen mijn werk waar en dat is wel iets wat helemaal nieuw is voor mij. Ik ben zelden lang ziek. Meestal in het weekend of als ik vrij ben en soms neem ik er een vrije dag voor op. Nu al twee weken en ik gok dat het me volgende week ook nog niet gaat lukken als ik voel hoe moeilijk het bewegen nu nog is.

Ik was moe, ik vergat dingen en ik had een vervelend trillend ooglid. Tekenen dat ik (overver)moe(id) was? Maar ik luisterde zeer waarschijnlijk niet goed genoeg naar mijn lijf en dan komt daar toch dat moment met de hamer, of de kosmos die er een voetje voor steekt (letterlijk!). Dan knetter je van de trap af en moet je wel stilstaan. Want wie niet horen wil, moet maar voelen.

Wie niet horen wil, …vervolg Meer lezen »

Wie niet horen wil, moet maar voelen

Ok. Heel verhaal had ik hier getypt, heeft ‘ie het niet opgeslagen.

Kort maar krachtig: ik ben vorige week van de trap gevallen en heb me best zeer gedaan. Had ik maar op tijd moeten luisteren en toegeven aan mijn moeheid, Zo werkt het dus. Als ik tijd en zin heb en bij machte ben om langer te kunnen zitten dan ik nu kan, zal ik het nog eens op schrijven. Ik heb niks gebroken ofzo, gelukkig maar. Voor nu zullen jullie het dan toch maar even hiermee moeten doen. Wordt vervolgd.

Wie niet horen wil, moet maar voelen Meer lezen »

Veranderingen?

Schermafbeelding 2015-02-22 om 12.36.33

Ik zoek mijn ontspanning momenteel in het wandelen en het hardlopen. Dat gaat prima, Heerlijk om mee bezig te zijn. Het gaat met mijn knie nog steeds goed. Ik ben er blij mee. Ik probeer op tijd te gaan slapen. Op het werk heb ik het druk, maar echt niet zo dat ik het voor mijn gevoel niet aan kan. Natuurlijk spelen er dingen (overlijdensdag Pa, iets met een uitzending en iets met een startende onderneming). Maar ik heb niet het idee dat dat nu allemaal onoverkomelijke zaken zijn.

Maar ik stel vast dat ik toch nog steeds moe ben. En uiteraard probeer ik ook steeds bij mezelf te vinden waarom dat zo is. Waarom de huid van mijn gezicht onrustig is. Waarom mijn nagels niet meer groeien en zelfs afbreken. Waarom ik moeite heb mezelf te concentreren en waarom ik belangrijke zaken vergeet. Waarom mijn ooglid nog steeds trilt.

Soms trek ik een tarotkaart. Zo ook vandaag. Niet dat ik verstand van tarot heb, integendeel. Ik heb zelfs twee boekjes met uitleg van de kaarten, waarvan eentje ‘Tarot voor dummies’, haha! Daarnaast zoek ik vaak ook nog de uitleg van een kaart op Catharinaweb.

…”In een legging wijst de kaart gewoonlijk op een verandering in je leven, mogelijk een onverwachte verandering, mogelijk een diepgaande verandering, misschien zelfs een ommekeer, maar de essentie is verandering.”…

Geeft die tarotkaart antwoord op mijn waarom-vragen? Nee, natuurlijk niet. Ik krijg er zelfs heel veel meer vragen voor terug 😀

Veranderingen? Meer lezen »

Begrenzing

Het loutert, het laat me nadenken, het geeft me rust, maakt dat ik trots ben op mezelf, ik verleg mijn grenzen, het werkt relativerend en is meditatief. 

Schermafbeelding 2015-01-30 om 23.29.10

Het was 2010 en het was echt zo. Ik schreef er ook een paar keer over. Met de mp3’s van Start2Run kreeg ik het toen voor elkaar om  5, 10, 15 en zelfs 21,6 kilometer te rennen. Ook schreef ik over hoe gemakkelijk het ging en hoe ik mezelf moest tegen houden om niet te ver en te lang te gaan.

Ik heb blijkbaar ineens conditie en wilskracht genoeg om steeds die stap verder te zetten. Maar dat maakt ook dat ik vanmiddag les 4 tot en met 6 achter elkaar heb gelopen. Volgens het schema moet ik daar 5 dagen over doen. Beetje overdreven, niet?

In 2013 toen ik het hardlopen weer op wilde pakken na een tijdje niet gelopen te hebben, ging het niet meer. De belasting leverde een dikke knie op. Naar de fysio, hulp gevraagd en bij de dokter kwam de onverbiddelijke diagnose: artrose. Sjonge. Wat moet je daar nou mee als je net 29 (kuch ) bent? Overgestapt naar wandelen. Ook leuk, maar man, wat kost het een boel tijd. Eer je een paar kilometer gewandeld hebt, ben je een dag verder.

Dat hardlopen blijft maar trekken. Om redenen hierboven beschreven, maar ook omdat ik het in mijn uppie kan, het goed voor de lijn is, ik er niemand voor nodig heb, het me geen geld kost en ik er alles voor in huis heb. Maar die knie.

Na drie doorstarten blijkt er echter een nog veel hardnekkiger probleem te bestaan: ik zelf. Wat longinhoud betreft is hardlopen voor mij peanuts. Met je juiste benen zou ik zo weer 5 kilometer kunnen lopen, al op de eerste dag. Met die wetenschap is de beperking van een intervalschema van zoiets als: – 1′ –  2′ –  2′ –  2′ – 2′ –  2′ –  2′ –  1′–  1′ –  1′ (vetgedrukt is hardlopen, normaal is stevig doorwandelen) echt een ding voor mij. ‘Want ja, als je al een keer 21,9 kilometer hebt gelopen, dan ga je nu toch niet weer terug naar dit soort futiele loopjes?’

Ik moet mezelf begrenzen. Niet te hard van stapel gaan, niet te ver lopen en zeker niet te lang. Goed geconcentreerd zijn op hoe ik mijn voeten neerzet en hoe mijn knieschijf beweegt. Op geleide van de mogelijkheden van mijn knie lopen. Voelen hoe het gaat. En inhouden, vooral dat. Twee rondjes heb ik er nu op zitten. Conditioneel geen centje pijn, maar ook de spierpijn blijft uit. Geen vocht in mijn knie, dus so far so good. Tekenen dat ik goed bezig ben. Met de uitdaging om mezelf te begrenzen gaat het dus vooralsnog goed. Nu die andere uitdaging nog: de juiste sok aan de juiste voet 🙂

IMG_1751

Begrenzing Meer lezen »

En?

En? Wat zei je dokter?

Wat ik al verwachtte: stress en oververmoeidheid.

En wat ga je daar aan doen dan?

 

Tja. Even geen idee. Maar het gaat heus goedkomen 🙂

En? Meer lezen »

2015

Ja, zo zijn we alweer een eindje in 2015. Het was drukkig zo naar het eind van 2014. Dat hele gedoe rondom de kerst. Ik ben altijd maar weer blij dat het over is. Ook al is het al best een tijdje geleden, toch. Op sinterklaas kreeg Ma te horen dat de scan niet goed was. Met kerst was ze wel thuis in een bed bij het raam, maar aten we gebakken garnalen in de keuken omdat ze niet meer tegen luchtjes kon. De laatste kerst met Pa was eigenlijk net zo rot. Je weet allemaal wat er aan zit te komen, hoopt tegen beter weten in en je probeert er met z’n allen nog iets van te maken. En achteraf zie je hoe goedbedoeld, maar o zo geforceerd het allemaal was. Maar kortom, mij maak je niet meer blij met al die ‘feestdagen’. Gezellig samenzijn met dierbaren. Ons clubje is niet groot, met familie -op een enkeling na- geen contact meer en die mensen die ik nog om me heen heb, zijn me dierbaar. Daarmee proberen we er gelukkig altijd nog wat gezelligs van te maken.

Daarnaast stond het hele gebeuren dit keer in het teken van de uitzending van zuslief. Weer naar verre oorden waar ze hopelijk vooral mooie avonturen mag beleven en veel verhalen met een goede afloop kan vertellen als ze straks weer terug is. Alvast pakjes sturen. Vrienden mobiliseren om te vragen haar te steunen door ook een kaartje of een pakketje te sturen en die dat dan massaal NIET doen. Nou ja. Niet iedereen is even energiek en enthousiast als ik, zullen we maar denken.

Op de valreep van het nieuwe jaar toch nog wat financiële uitdagingen: nieuwe afzuigkap, nieuwe cv-ketel en een nieuwe wasmachine. Ik weet wel waarvoor ik werk 🙂 Over werk gesproken: dacht ik potver toch dat ik voor een periodiek in aanmerking kwam! Man, wat was ik blij. Ik al helemaal uitgerekend wat me dat iedere maand aan extra zou opleveren. Bleek Baas zich beziggehouden te hebben met het betere knip- en plakwerk. Had hij de tekst die voor een ander bedoeld was per abuis even meegenomen in mijn beoordelingsverslagje. Blij met een dooie mus. Geen periodiek dus. Kwalitatief Uitermate Teleurstellend. Ik denk dat ik mijn hele carrière jongste bediende zal blijven. Inmiddels al een aantal jaren in mijn functie en al vet ingehaald door jongere collega’s die onder betere financiële omstandigheden naar deze functie zijn gepromoveerd. Nu werk ik met een aantal collega’s die ook al jaren geleden als zoethouder de periodiek gekregen hebben. En nu dus houden. Op de vraag of dat eerlijk is, antwoordde mijn manager dat de keren dat hij een periodiek heeft uitgedeeld tijdens zijn jarenlange managersschap op één hand zijn te tellen. Daar ging mijn ijdele hoop. Even slikken en weer doorgaan.

Gelukkig is daar nog de inhoud van mijn werk. Ik heb de leukste baan binnen mijn hele organisatie, echt. Er wordt aan mijn stoelpoten gezaagd, ik weet het. Maar ik laat het niet zover komen dat ik dit werk niet meer kan doen. Niet op vrijwillige basis in ieder geval. Pas als ik er aan toe ben, ga ik iets anders doen 🙂 De coaching ligt even stil. Geen idee of ik er aan moet trekken, maar ik doe het maar even niet. Mijn tijd is schaars. Ik laat het maar even zo.

Alle gekkigheid rondom Charlie Hebdo heb ik natuurlijk ook meegekregen. Man, man, man. Ik heb even gedacht dat iedereen gek was geworden. Maar ik ben eruit: de rol van de media is verschrikkelijk. Nieuwsgaring van deze dagen is te erg. Kijkcijfers, scoops, sensatie en opklopperij. Een hele middag zonder commentaar live een achtervolging kunnen zien op televisie. Ik vind het niet kunnen. Laat die mensen gewoon hun werk doen. Charlie Hebdo-moe. Kan ik dat zeggen? Ja, dat kan ik zeggen want: vrijheid van meningsuiting. Hoedanook, ik vind het verschrikkelijk wat er is gebeurd, maar kijk eens om je heen: Boko Haram veegt hele dorpen van deze planeet, in India worden jonge meisjes misbruikt of opgehangen omdat ze in het openbaar plassen omdat er geen toiletten zijn. Wat kiest een mens toch graag waar hij zich wel en niet druk over maakt. Of bepaalt de media dat voor ons? Dat bedoel ik. Nieuwsgaring anno 2015.

En dan nu. Hier.

Ik ben gek geworden van verdwenen functies van mijn Magic Mouse. Heel mijn Mac afgezocht wat het kon zijn, bij Apple gekeken, diverse fora afgezocht. Niks gevonden. Dan maar de Mac geschoond, veel programma’s die ik toch niet gebruik eraf gemikt en voilà! Daar zijn de gestures weer. Geen idee wat het nu was, maar het werkt weer. Fijn!

Zojuist lekker gefröbeld in Pages. Een nieuwsbrief voor zuslief gemaakt. Het wel en wee van het thuisfront. Niks bijzonders, maar gewoon de dagelijkse beslommeringen. Fotootje hier en daar, gewoon lekker en leuk om mee bezig te zijn. Me ook weer afgevraagd waarom Apple in hemelsnaam gekozen heeft voor een nieuwe uitgeklede versie van Pages. Gelukkig heb ik naast de nieuwe programma’s ook nog steeds iWork ’09 op de Mac, zodat ik ook nog steeds de oude Pages kan gebruiken. De nieuwe heeft veel minder functionaliteit. Echt niks voor Apple vind ik persoonlijk.

En hoe nu verder? Morgen de 12de sterfdag van Ma. Eigenlijk neem ik altijd vrij op die dagen, maar dit keer zijn mijn collega’s me voor. Ik ben de enige en dus moet ik vooral daar op het werk zijn. Dikke kans wel dat ik niet de hele dag vol maak. En verder? Wachten tot zuslief weer heelhuids terug is. En, we hebben een vakantie in de planning: een weekje skiën in Tignes. Of er dan nog genoeg sneeuw ligt wordt spannend, want het is dan al bijna eind april. Gelukkig ligt het hoogste skigebied vrij hoog, maar we gaan het zien. Het zou mooi zijn als het ex-vakantievriendje van mijn vriendinnetje van lang geleden er is. Hij heeft het altijd druk met zakendoen in China, maar het zou leuk zijn om hem weer eens te zien.

En ohja, al twee weken last van trillende oogleden. Begon met beide ogen en sinds een week alleen mijn rechterooglid. Ik slik me het apezuur aan de magnesium, want dat schijnt te werken. Verder duidt het op vermoeidheid (joh!). Ik ga al met regelmaat vroeg naar mijn bed. Ik begin wel allejezusvroeg met werken (06:30 uur), dat doet natuurlijk ook geen goed. Maar pfff, ik hoop echt dat dat getril toch binnenkort een keer over is. Om gek van te worden!

Nou lezers (zijn die er nog wel?), ik weet dat het officieel niet meer mag, maar regels zijn vaak slechts indicatief. Ik wens jullie alsnog een spetterend 2015 met alle liefde, geluk, plezier en gezondheid die je maar wensen kan. Maak er wat van!

 

2015 Meer lezen »

Polen 2014

Met zuslief klein weekje op pad.

Zaterdag:  vertrek.

Zondag: aankomst in Lublin en direct door naar KL Lublin of ook wel Majdanek. Het is 14:30 uur en buiten is het 6 graden. we kunnen nog net voor sluitingstijd het kamp bezoeken. Het bezoekerscentrum is echter al gesloten. Eten doen we na het inchecken bij het Lolek Hostel bij een Ierse Pub: Fish & Chips. We eten voor net € 15,- samen. Voor een collega op zoek gegaan naar een Pools drankje. ‘Cordial’, maar niemand kent het.

Maandag: Majdanek is gesloten. Onderweg naar Treblinka rijden we door Lukow waar een standbeeld staat van Paus Johannes Paulus II. We maken een selfie met Wojtyla . Controle bij het fotograferen van kunst: ’terransky privatky!’ (ofzoiets). Aangekomen in Treblinka mochten we met de auto over het terrein. Behalve ons was er nog een bezoeker. Het voordeel van in dit seizoen de kampen bezoeken: er is bijna niemand. Kosten: 6 zl voor entree en parking. Het inhalen op de provinciale weg is link en er zijn ook niet voor niets zoveel grafmonumentjes langs de weg. Op de terugweg is het om 15:30 uur al donker. Het nadeel van aan de andere kant van dezelfde tijdzone zitten blijkbaar. Onderweg krijgt iemand voor ons een autopechie. Ik ben uitgestapt en heb de al wat oudere Pool naar de benzinepomp geduwd. We rijden in het donker en met regen terug naar het hostel. Was er al een lampje op het dashboard stuk; er is er nu nog eentje stuk. One left. Aangekomen bij het hostel blijkt een brillenschroefje uit mijn bril, gelukkig niet weg. Met veel moeite weer terug gekregen. Gegeten bij Insomnia. Het was goedkoop en heerlijk. Buiten is het koud: 5,5 graden. Pools drankje gekocht voor collega: Kolonialna, maar of het nu het goede drankje is, moet nog blijken. Poolse woorden die we steeds tegenkomen:

Zwolnij, Uwaga, Wejście, Koniec

Dinsdag: Boodschappen bij de Lidl. Een prima supermarkt, groot en veel verswaren. Vergeleken met de andere supermarkten hier heeft de Lidl de status van een Albert Heijn. We gaan op weg naar naar Belzec. Eerste golfbaan gespot, net buiten Lublin. De geur van bruinkool hangt regelmatig in de lucht. De kleur van huizen: okergeel en olijfgroen en ook hekken en geluidsschermen zijn in die kleuren. Waar komt die kleurstelling vandaan? Vandaag is het nog kouder: 3,5 graden. Zijn er bevers? We zien bomen met beverschade bij Ronsko. Belzec is indrukwekkend, hoewel er niets van het oorspronkelijke kamp over is. Terug in Lublin gaan we biologisch eten bij Zielony Talerzyk. Opnieuw heerlijk gegeten. Bij terugkomst in het hostel blijkt dit geannexeerd door mannen. Mer heeft op haar charmantst gevraagd om rust. Daar waren ze helaas niet erg van onder de indruk.

Woensdag: We zijn te vroeg wakker en in badkamer treffen we een te magere Pool in z’n onderbroek bij de wasbak. Ook goedemorgen! Dus gaan we ook maar vroeg op weg naar Sobibor. Sobibor lijkt aan het eind van de wereld. De laatste 25 km een brakke b-weg en de laatste 5 km zelfs onverhard. Bij Sobibor zijn ze bezig met archeologische opgravingen. We kunnen wel naar het stenenlaantje. Veel Nederlandse namen op de stenen. Geen gebouwen, barakken, crematorium of gaskamer. Er is niets fysieks over. Wel worden er fundamenten opgegraven.  Er is nog wel het stationnetje. Het is er erg koud, maar net boven nul. Er is niets om even koffie te drinken. Omdat we vroeg waren, gaan we ook weer vroeg weg. We bedenken dat we we wellicht ergens even naar Oekraïne kunnen oversteken. Leuk een selfie op Oekraïense bodem! Maar nee, er zit een rivier in de weg. We hebben aan de oever staan kijken bij Wlodawa. We zijn doorgereden naar Terespol, want op de navigatie leek het alsof het daar wel kon? Sjips, dat bleek de grens met Wit-Rusland te zijn. In meerdere opzichten was dat niet handig. Om Wit-Rusland in te gaan heeft men een visum nodig en bovendien is het op dit moment voor Nederlandse militairen verboden gebied. Teruggekomen in hostel hebben we thee gedronken in de keuken bij open haard beneden. Karol, de eigenaar, bood ons zijn excuses voor luidruchtige gasten van de avond ervoor. De onderbroekenman was er nog en nuttigde zijn avondeten bij ons in de keuken beneden, maar deed erg verlegen en zei verder niets. Aan Karol hebben we advies gevraagd voor het avondeten. Hij gaf de tip om bij Mandragora te gaan eten. We hebben zijn tip opgevolgd. Het bleek Joods eten en was bijzonder en erg lekker. Daarna hebben we nog wat gewandeld in de oude binnenstad en uitgebuikt. Op straat waren ineens meer dan eerder dronken mensen en bedelaars.

Donderdag: Opnieuw vroeg wakker. Ditmaal uitgebreid ontbijt bij Zielony Talerzyk. Pannenkoekjes met yoghurt en honing voor mij en gebakken eieren voor Mer. Het is geen lekker weer: het miezert en sneeuwt zelfs een beetje! Underground Lublin is helaas dicht. Dan maar naar het museum, de toren en ook de kapel. Langs het klooster en de kerken. Tussen de middag een broodje bij de Subway. Daarna nog een kerk, de RK-begraafplaats en op zoek naar Makowiec bij de piekarnia (bakkerij); gebak voor de thuisblijver. Voor het avondeten sushi en een taarttoetje gehaald en weer terug naar hostel. Besloten om in de avond nog weg te rijden. Sushi in hostel gegeten, thee gedronken, de verse appelsap van Karol betaald, auto ingeladen en weer weg!

Vrijdag: weer thuis.

Het was een bijzondere week weer.

compilatie1

Polen 2014 Meer lezen »

Scroll naar boven