Dromen

Droom III

We leerden zeilen, op een vreemdsoortig type zeilboot. De ‘boot’ bestond slechts uit een onregelmatig gevormd verticaal opstaand vierkant frame en geen zeil. Doordat we de zijkanten heen en weer manoeuvreerden, bewogen we door het glasheldere azuurblauwe tropische water. Naar de overkant van de lagune, naar het eiland. Daar zouden we pauzeren. Op het strand aangekomen, liepen we naar het badhuis. De dieren, waaronder olifanten, gingen net in bad.

Onze vlinders konden nog niet zwemmen; het zou hun eerste ervaring zijn. We werden door die mevrouw dan ook naar de zijkanten gedirigeerd, want in de buurt van de grote dieren zou het gevaarlijk kunnen zijn. We gingen de witte trappen af, steeds dieper het water in. En we lieten onze vlinders los in het water. Ze spreidden hun vleugels, die tegelijkertijd in lengte verdubbelden. Ze gebruikten hun vleugels als een soort zwemvlies om onder water mee af te zetten. De ene met knaloranje in de vleugels en de ander met felgeel. Wat een sierlijk gezicht! We hebben ze uit het water gehaald en buiten gekomen vlogen ze direct tegen de gevel van het badhuis om in de zon hun vleugels te drogen. Ik probeerde een foto te maken met mijn nieuwe cameraatje, maar iemand stond in de weg. Een tweede keer lukte het wel.

En oja, ik moest ook nog twee oogpotloden kopen; een witte en een gele. Maar dat kan ook wel weer een andere droom geweest zijn. Mocht ik nog twijfels hebben over het al dan niet in kleur dromen: ik droom zéker weten in kleur. Nu nog weten of het allemaal een betekenis heeft…

Droom III Meer lezen »

Zondagochtend

Marty!!

Slechts één keer en luid en duidelijk.
En ik was direct klaarwakker.
Ik schoot mijn bed uit en keek door het raam: niemand.
Ik ging de trap af naar beneden en keek opnieuw door de ramen: weer niemand.
Zes uur vanochtend. De hele wereld lag nog op één oor.

Zondagochtend Meer lezen »

Dromen

Ik droom vaak. En vaak als ik niet in een keer doorslaap. Bij de tweede keer in slaap vallen is het meestal raak. Vaak zijn die dromen heftig. En met heftig bedoel ik dan dat ze vaak erg gekleurd zijn door emoties, door gevoel. En ze gaan niet weg uit mijn hoofd. Ik vergeet ze niet. Vanochtend ook zo. Ik werd wakker, maar besloot nog niet uit bed te gaan. Het was nog te vroeg. Ik viel weer in slaap.

Om ergens in een vreemde stad te belanden (was het Parijs?) met mijn ouders. Met allebei. -Ik geloof niet dat ik eerder een droom had waarin zij samen voorkwamen.- We moesten naar een station. Om een trein te halen, ik denk de Thalys of de TGV. In ieder geval een trein die niet ieder uur ging. Ik reisde met mijn vader, mijn moeder ging alleen. Of wellicht was ze zelfs al op dat station, dat gedeelte blijft een beetje wazig. Wat me wel duidelijk werd, was dat ze zich allebei erg vreemd afhankelijk van mij opstelden. Vreemd ja, want dat waren ze niet. Ze konden hun boontjes goed zelf doppen. Maar enfin, ik nam Pa op sleeptouw. Maar we konden niet zo snel, want dan kreeg hij last van de benauwdheid die ‘m op het laatst zo dwars zat. En uiteindelijk kwamen we daar op dat station, waar mijn moeder al op ons wachtte. Maar de trein niet; die reed vlak voor onze neus weg. En hetzelfde herhaalde zich bij de tweede trein. En ik voelde me verschrikkelijk schuldig voor dat missen van die treinen, want ik was immers verantwoordelijk.

Het was uiteindelijk dus niet lekker wakker worden. Wat moet een mens nou toch met die slaap-waak-avonturen? Is er een dromendokter in de zaal?

Dromen Meer lezen »

Candid Camera

Ik kijk op het scherm naar een foto. Er ligt een lijf in bad, maar ik zie net het gezicht niet. Het lijf is dus soort van anoniem en kan iedereen zijn. Op de een of andere manier kijk ik vanuit een liggende positie. Lig ik in bed? Ook ik ben te zien voor wie de juiste apparatuur (cam?) heeft. Maar ik kijk slechts naar een foto en niet naar bewegend beeld. Dat betekent dat de ander ook geen bewegend beeld kan ontvangen.

Ik staar een hele tijd naar die foto en laat het beeld op me inwerken. Tot ik me ineens bewust wordt van iets dat niet klopt. Zag ik nou een beweging in die foto? Ik concentreer me en ja, ik zie beweging en mijn hart slaat drie keer over. Ik voel me betrapt. Het lijf van de foto stapt dan ineens uit bad en uit de foto en ik realiseer me dat niet ik alleen de hele tijd naar dat lijf heb liggen kijken, maar dat lijf dus ook naar mij…

(Wat een bizarre logica bestaat er toch in dromen…)

Candid Camera Meer lezen »

2-Akter-droom

We moesten er een eind heen rijden. En er eenmaal aangekomen een parkeerplekje zien te vinden. En betalen, want er liepen veel parkeerwachters te controleren. Het was een mooie dag, de zon scheen. En het water leek kalm. Het was een groot water, had een beetje weg van het IJsselmeer, maar zo heette het niet. Het heette de Wuijster. De auto ergens op een dijk gezet en we (ik?) liepen langs het water. Het volgende moment lig ik in het water, dat nog steeds heel kalm leek. Maar bizar genoeg zorgde ÈÈn zwemslag ervoor dat het water mij (ons?) zo’n driehonderd meter van de kust sloeg. Beetje paniek en terugzwemmen dus. Vlak langs de kust dreef een touw met boeien. Vasthouden dus was het devies. Dat lukte mij, maar jou niet. Ik schreeuwde naar je dat je je moest vasthouden, maar dat ging maar net. Ik wilde naar je toe zwemmen om je te helpen, maar dat lukte me niet, ik moest me vast blijven houden aan het touw. Ik riep dat je dat touw om je heen moest slaan, maar elke keer als je dat probeerde pakte het water je op en smeet je een eind uit de kust. Ik raakte wanhopig en wist niet meer wat ik moest doen om je te helpen….

Zonder geluid te maken klimmen we langs de lemen gevel naar boven. Via het raam klimmen we naar binnen. Ik heb het idee dat we ergens in het noorden van Zuid-Amerika zijn. Ik was hier schijnbaar al eerder geweest en na mijn ontdekking wil ik je deelgenoot maken van wat ik te weten ben gekomen. Ik zeg je stil te zijn, want ik wil de vrouw des huizes niet laten schrikken. Het interieur is een beetje oubollig en de kleur geel overheerst, maar dat kan ook het zonlicht zijn. Ze is niet alleen, er is nog meer familie in het huis. Ze merkt onze aanwezigheid en luidruchtig en hartelijk worden we welkom geheten. We worden vol trots voorgesteld aan een blonde dame van middelbare leeftijd. Zij stelt zich voor als SmaRts. En dat is heel bijzonder. Want ik heb bijna geen familie meer, laat staan familie die ook nog eens SmaRts heet…

Yep, SmaRtie droomt wel vaker en wel vaker zo gedetailleerd. Maar wat moet een mens toch met al deze (on)kennis? Het voelt als het bewegen tussen twee werelden. Het is niet echt, maar het is ook niet onecht.

Bestaat er een water dat de Wuijster heet? Ik heb best nog veel familie, maar familie deelt familienamen en geen voornamen. Het blijft maar raar.

2-Akter-droom Meer lezen »

Dromen

…”En gaat het wel goed met je?”

Hiermee besloot ze haar antwoord op mijn sms-je.
Nieuwsgierig berichtte ik haar terug en vroeg hoe ze daar nou bij kwam.
Verrassend bleek haar antwoord:

“Ik had gedroomd dat jouw overburen mensen hadden gekidnapt en in hun huis gevangen hielden en dat jij daar getuige van was. Jij had aangifte daarvan gedaan en de politie had tegen hen gezegd dat jij dat had gedaan. Dus nu zaten ze achter jou aan en was je niet veilig….”

Iemand (buiten mijn zusje om) die nú eens keer over mij droomt, in plaats van dat ik altijd maar over een ander droom. Erg apart in ieder geval om te beseffen dat je in iemands onderbewustzijn rondwaart.

Daarnet toen ik thuis kwam heb nog wel even stiekem bij onze overbuurtjes naar binnen gekeken. ’t Is daar kraamtijd. Ik geloof nooit dat ze de kraamverpleegster zullen kidnappen, maar ja, je weet maar nooit…

Alles nog steeds goed hoor, hier!
😉

Dromen Meer lezen »

Encounter

Vanochtend droomde ik opnieuw over je. Het gebeurt me niet vaak, maar als het gebeurt, lijkt het wel heel echt. Er was niemand om het snel tegen te vertellen en dus is de droom voor een groot deel uit mijn hoofd geglipt. Je was ziek. Met de diagnose “we kunnen niets meer voor u doen” was je naar huis gegaan volgens de verpleegkundige die vroeger mijn collega was. En ik wist niet waar je huis was en ik kon je niet bereiken. Mijn telefoon lag achter slot en grendel en ik had geen sleutel. Paniek. Daarna weet ik het niet meer. Flarden van zoeken en herkenning. Details ontbreken, maar er is ergens wel eens stukje rust. Want ik heb je in mijn droom uiteindelijk weer gezien. Dat voelt goed. Dus, okee, until we meet again!

Encounter Meer lezen »

Ontmoeting

En ineens ben je hier. Maar dat kan toch niet? Je bent overleden, uiterst dood zelfs. Ik heb het zelf gezien. Ik was er bij toen je lijf ermee ophield. Toch geeft iets of iemand ons blijkbaar de gelegenheid om nog eens bij elkaar te zijn. Ik ben dankbaar want het voelt goed om je te zien, heerlijk vertrouwd.

Van een afstand kijken we samen naar al de mensen die afscheid van je nemen. Zij zien je niet en ik groei in het besef dat ik de enige ben die je wel kan zien. Het is alsof de wereld om ons heen stil staat. Alsof we ons in een andere dimensie bevinden. Je knipoogt naar me en je lacht. Ik weet dat je een pesthekel hebt aan dit soort gelegenheden. “Het gaat alleen maar om de centen”, riep je altijd en “Ik merk er toch niets van als ik dood ben!”. En nu ben je hier; op je eigen crematie nota bene.

Ik vind het verschrikkelijk om straks opnieuw afscheid van je te nemen. Ik wil je niet kwijt, ik wil je zo graag bij me houden. En zoals altijd voel je me haarfijn aan. Je komt naar me toe en je omhelst me stevig. Je troost me en vertelt me dat het allemaal goed zal komen. Dat je er altijd voor me zult zijn. Mijn hart breekt opnieuw als je mijn droom en mijn leven weer uitloopt. Ik ben bang en vrees dat dit onze laatste ontmoeting is geweest.

Ontmoeting Meer lezen »

Ruimen

Verhitte lichaamstemperatuur door aan de gang zijnde griep maakte dat ik zo goed als de hele dag in bed lag. En ik weet dat als ik overdag slaap dat dat onherroepelijk uitmondt in de meest bizarre waanvoorstellingen:

Halfslapend en transpirerend bevond ik me vanmiddag onder een dekbed van lijken. Ik draaide aan het dekbed, ik wilde een stukje wat niet zo zwaar was, maar het lukte me niet. Iedere keer leek het dekbed met lichamen wel zwaarder te worden. En niemand hielp me. Ik kreeg het benauwd en snapte niet waarom ik niet een licht stukje kon vinden, bleef trekken aan het dekbed en langzaam maar zeker raakte ik in paniek. Het dekbed werd te zwaar…

Ruimen Meer lezen »

Overgave

Als SmaRts ergens voor gaat, dan doet ze dat ook met volle overgave.
Zo erg zelfs dat ze er over droomt.

Ze zat op een mooie zeilboot ergens in een mediterrane omgeving. Lekker briesje, aangename temperatuur en een strakke blauwe zee. Mét haar fototoestel. Want ze moest met een korte sluitertijd het opspattende zeewater fotograferen dat ontstond op het moment dat die hele mooie man vanaf de boot zo de zee in dook.

:-S

Overgave Meer lezen »

Scroll naar boven