Over werken
Overwerken. Het moet niet gekker worden.
Werk
Wie van de Drie
Dat het rommelt op het werk is een understatement.
Ik heb al zoveel reorganisaties meegemaakt dat ik er niet meer van opkijk. Omdat ‘de politiek’ onze opdrachtgever is, wijzigt onze taakstelling per kabinet, per minister, per staatssecretaris, wie het ook maar verzint. Mijn zorgen zijn er nog steeds. Ik uit ze echter niet meer zoals ik dat voorheen deed. De boosheid doet me geen goed en meer belangrijk: er verandert niets, dus ik moet ermee omgaan. En dat doe ik ook.
Op dit moment kan ik het allemaal weer redelijk hebben. Gelukkig. Voor Baas dan. En voor zolang het duurt. Het wordt wel spannend. In het verzorgingsgebied van Rotterdam-Dordecht wordt de animo, om ons te vergezellen in de ontdekkingstocht van ons werk, onder ervaren collega’s steeds minder. ‘Met het vertrek van H. ben jij één van de drie met de meeste ervaring’.
Da’s lekker.
Zweven
Wazige post alert!
De onrust is er nog steeds. Ik moest naar een coach. Tijdens het tweede gesprek met hem bleek dat er in de omstandigheden niet veel zal veranderen. En dus moet ik er iets mee, denk ik. De omstandigheden accepteren zoals ze zijn en ‘ermee leven’ of misschien wel vinden dat ik er niet mee kan leven en iets anders gaan vinden. Maarja. Wat is wijsheid? En moet ik wel afgaan op wijsheid? Moet ik niet gewoon mijn gevoel volgen? En als ik mijn gevoel volg is dat dan niet geweldig naïef, want ‘omstandigheden’ zullen er altijd zijn? De eisen die ik stel aan mijn dienstverlening zijn gebaseerd op een gevoel van hoe ik behandeld wil worden als ik mijn cliënt zou zijn. En dat gevoel zit er al een tijdje en als ik er niets mee doe blijft het sudderen. Maar hoe dan verder? Blijf ik rationeel en neem ik verstandige stappen of ga ik af op mijn gevoel en probeer ik-misschien niet zo verstandig?- daarnaar te handelen?
Hoewel het initiatief niet van mij uitging, hoop ik dan toch dat die coach mij kan helpen. En hoewel ik ook altijd zomaar roep (in de hoop dat ik daarmee niemand kwets) dat ik een halve boeddhist ben (in leven en niet in religie), moet ik wennen aan het ‘zweverige’ van de manier waarop hij coacht. Ik ben wars van religie, maar respecteer de levenswijze van het boeddhisme omdat ik geloof in het goede en geweldloze, in het respecteren van leven en natuur, in het onbevooroordeeld en het op gelijk niveau benaderen van de medemens. Maar zaken als aura’s en chakra’s zijn geheel nieuw voor me en ik weet niet zo goed nog hoe ermee om te gaan. Ook nu weer heb ik besloten er open in te gaan. Niet in het minst omdat de coach onderdeel maakt van een opleidingsinstituut voor een, op het eerste gezicht, zeer interessante coaching-opleiding 🙂 De derde afspraak is gepland.Ik weet niet zo goed wat de uitkomst zal zijn, maar wie weet wat het oplevert.
Hart op de tong
Smartie moest maar in gesprek met een coach. Bezorgdheid, betrokkenheid, hart op de tong en kritisch zijn wordt vertaald in weerstand en onwil om te veranderen. Denk ik. Want waarom zou ik anders naar een coach moeten. In eerste instantie reageerde ik boos. Maar om niet te voldoen aan de verwachting (die van weerstand), besloot ik een afspraak met de coach te maken en er iets positiefs voor mezelf uit te halen. Leg ik de lat te hoog, ‘zorg’ ik teveel in mijn dienstverlening, zijn de dingen die ik in mijn dienstverlening belangrijk vind achterhaald of te betuttelend? Ben ik vastgeroest in oude patronen? Zit ik wel op juiste plek? Is het niet tijd om te verkassen?
Zomaar wat vragen waar een coach uiteindelijk toch ook bij kan helpen. Dus hup, vooruit met de geit. Het werd een intensief gesprek waarin ik me aan de belofte hield gewoon mezelf te blijven. Dat kost me namelijk de minste moeite – in alle situaties overigens. Kwetsbaar, maar open en eerlijk. Geen verborgen agenda, what you see is what you get.’ Hoedanook: wordt vervolgd. In de hoop dat de coach professioneel en integer is, sterk ik me in ieder geval aan zijn opmerking aan het eind van het gesprek: “Ik ga eerst eens contact opnemen met je manager waaróm je in vredesnaam hierheen gestuurd bent.”
😉
Misschien komt er deze dagen nóg een postje, maar mocht dat niet het geval zijn, dan wens ik een ieder alvast héle fijne feestdagen, een geweldige jaarwisseling en het beste voor het nieuwe jaar!
5 uur
Een boekje over de doelgroep (leerlingen van een praktijkschool) vormde de aanleiding. Of nee, eigenlijk niet. Het feit dat alles overhoop ging natuurlijk! Hoedanook. Hoog bezoek daalde van de top van onze organisatie (hierarchisch gezien waanzinnig hoog) op uitnodiging naar beneden; naar de werkvloer. Een select gezelschap informeel in gesprek over het wel (iets) en (vooral veel) wee in het werk. We startten 15 uur en om 20 uur werden we door de beveiliging het gebouw uitgezet. Dat was woensdag. Vandaag realiseerde ik me pas dat we dus 5 – ja vijf!- uur lang met elkaar in gesprek waren. Ik hoop toch van harte dat die investering op mijn vrije dag ’t waard was.
Omstandigheden die het werk (bijna) onmogelijk maken
Zojuist een hele post over mijn werk geschreven, maar ook weer weggemikt. Alleen de titel mag blijven. In plaats van de tekst een Polaroid waarop, met betrekking tot mijn werk, vaag op de darkslide een mogelijk nastrevenswaardige opdracht staat:
Omstandigheden die het werk (bijna) onmogelijk maken Meer lezen »
Vakantiegevoel
Natuurlijk, het weekje New York is nog maar net voorbij, maar toch. Op het werk is het ronduit rommelig en dat is werkelijk waar een understatement. Omdat ik mijn anonimiteit op dit blog toch enigszins probeer te bewaren, kan ik niet al te veel de diepte ingaan. Ik probeer het verhaal toch te doen, want het gaat om het gevoel en niet om de details. En het schrijft zo lekker van me af.
Baas voert zaken uit die anderen (lees: politiek) verzinnen. Daar probeert baas enige invloed op uit te oefenen, maar dat lukt niet altijd. Baas boven baas (lees: politiek) heeft soms hele dure mensen in dienst die als beste weten hoe bepaalde zaken uitgevoerd moeten worden. En daarbij worden ze in het gekste geval in het geheel niet gehinderd door enige vakinhoudelijk kennis. Bij ons in de regio Rijnmond liep het proces lekker. De politiek was al eens langs geweest om te zien hoe we het deden en ook vanuit andere delen in het land wilden ze graag weten hoe wij het zo goed voor elkaar kregen. Simpel: fijne teams, goede samenwerking met derden, geweldige manager.
Daar waar mijn beroepsgroep (en anderen) al lang riep(en): “Nee! Niet doen!”, werd gewoon ingevoerd. Geïmplementeerd. Met implementatiemanagers daar, projectmanagers hier, huppeldeflupmanagers her en der.
Resultaat voor mij en mijn collega´s:
- Het werk veranderde inhoudelijk drastisch.
- De zittende manager vertrok.
- Onze werkplek verdween.
- We werden uit elkaar gehaald en we zijn overal in de regio geplaatst.
- Wat bleef is de doelgroep, wat erbij komt zijn andere doelgroepen.
De OR moest er aan te pas komen om uit te spreken dat mijn collega’s en ik op die nieuwe werkplek, waar men gewend is aan flex-werkplekken, ook daadwerkelijk een werkplek zouden krijgen. Je weet wel: een bureau, een kast om je naslagwerken in op te bergen, maar ook een spreekkamer waar ik in alle rust met mensen kan spreken. Mijn oorspronkelijke werkplek is sinds half mei verdwenen. Ik heb nog geen nieuwe werkplek; forens nog steeds van het ene bureau naar het andere en mijn naslagwerken zitten in drie verhuisdozen. Onze zakelijke contacten zijn ons kwijt, ze kunnen ons niet meer bereiken. Kortom: de dienstverlening lijdt eronder. Als ik spreek voor dat specifieke stukje werk (de doelgroep waar ik voor werkte) in de regio Rijnmond durf ik best te beweren dat een goedlopend proces gewoon finaal om zeep geholpen is.
En dat baart me zorgen, grote zorgen, juist omdat we van die politiek afhankelijk zijn. Niet om mijn baan, mijn baan is uniek en verbonden aan dit werk. Waar dit werk gaat, ga ik (naar alle waarschijnlijkheid) ook. Een paar partijen staan echter te trappelen om het proces in handen van andere mensen te leggen (die er zeker en vast een nog grotere puinhoop van gaan maken). Ik ben de afgelopen maanden regelmatig met buikpijn naar mijn werk gegaan. Heb me al meerdere malen serieus afgevraagd of Baas en ik wel bij elkaar moeten blijven. Het voelt niet lekker en dat heeft zijn invloed op alles wat ik doe: foto’s maak ik bijna niet, dit blog staat stil, ik heb geen zin in Twitter of Flickr. Het is alleen maar werk en de zorgen die het me baart.
Onrust dus. Waar een weekje New York me wel even kon afleiden, maar de zorgen op de eerste dag erna weer net zo hard terug waren. En in de aanloop naar deze vakantie zaken nog steeds niet geregeld waren en ik dus mét zorgen mijn tot nu toe enige collega afgelopen week in die puinhoop achterliet voor drie weken. Ik moet me bedwingen om niet steeds naar de voicemail op mijn werkmobiel te luisteren of in te loggen op de twee webmailaccounts.
Maar ik heb het nog niet gedaan. Ben nu lekker aan het klussen, dat helpt ook om de zinnen te verzetten. Klusjes die al lang liggen: rolgordijnen ophangen, overgordijnen wassen (oei, dat was hoognodig!), binnenwerk schilderen en zo liggen er nog een paar dingetjes. Èn ik heb gisteren een paar dagen Berlijn geboekt. Toch nog even weg. In het goedkoopste hotel dat ik kon vinden, op de Kurfurstendam. Energie uit leuke dingen verzamelen voor de ongetwijfeld rommelige periode die me op het werk nog te wachten staat.
Certificaat
“…richt zich op (kritische) beroepen waarvoor de persoonlijke competentie van grote invloed is op de kwaliteit van het oordeel van de beoefenaar. Deze beroepen kenmerken zich door een grote mate van zelfstandigheid, geringe mogelijkheid tot directe controle op het “product” en een groot afbreukrisico op technisch of maatschappelijk gebied…”
Een rib uit mijn zijn lijf, maar het certificaat is binnen. Baas mag tevreden zijn.