SmaRts is niet (helemaal) geëmancipeerd, blijkbaar. Al tijden erger ik me namelijk ’s ochtends. Op het perron van het station. Daar staat SmaRtie (1,64 mtr groot – kuch) tussen al dat andere -voornamelijk mannelijke- werkvolk, op weg naar den arbeid. Alles gaat goed tot daar de trein komt. Notabene om 06:12 uur (zo vroeg pak ik de trein), willen de heren persé een zitplek (alsof die er niet genoeg zijn op dat tijdstip) en zijn in staat mij ondersteboven te lopen op weg naar die plek. Met als resultaat dat ik als laatste in kan stappen. En natuurlijk heb ik nog een zitplaatsje, desnoods pontificaal naast zo’n flapdrol.
Op zoek naar hoe het nou eigenlijk zat met die etiquette, blijkt dat ik weer wat heb gemist. Volgens Wikipedia namelijk: ‘Een andere vorm van beleefdheid die in de loop van de twintigste eeuw grotendeels verloren is gegaan, is het openhouden van een deur voor een dame, hetgeen een welopgevoede heer behoorde te doen. Met de emancipatie van de vrouw werd dit minder op prijs gesteld.’ Da’s lekker…mij is helemaal niks gevraagd!