Ja Pinkpop was er ook nog, maar hee, een Pinkpop met Justin Bieber als headliner…neh. Gelukkig waren er Greenday en System of a Down, want anders… Gauw maar over naar Glastonbury. Maar pas op, het wordt een heel verhaal.
Dat verhaal begon natuurlijk al in oktober 2016 bij de start van de verkoop van de kaartjes. Bij Glastonbury werkt het zo: je registreert je van te voren met foto. Want alleen dan mag je kaartjes kopen zodra de verkoop start. De verkoop gaat via de site van See-ticktets en hoewel gelinkt aan Eventim/Ticketmaster, werkt het toch anders. Er is geen wachtrij nee, het is gewoon ouderwets refreshen (f5-en dus) en hopen dat je ertussen komt. Als dat lukt, betaal je in eerste instantie een gedeelte van het kaartje, een ‘deposit’. In april daaropvolgend moet je dan het restant betalen. Doe je dat niet op tijd, dan ben je je deposit kwijt én je recht op dat kaartje. Want dat kaartje gaat dan de resale in.
Lukt het je dus niet om de eerste keer in oktober een kaartje te scoren, dan heb je in april dus nog een kans -hoewel klein- in de resale. Nou, het ging voor geen meter in oktober. In ieder geval niet zoals het jaar daarvoor. Binnen no time waren alle meer dan 100.000 kaarten verkocht. Uitermate teleurstellend, ook al wisten we niet eens wie er zouden optreden.
Tijd voor een plan de campagne. Natuurlijk gingen we ook voor Pinkpop, maar een groot festival, daar zouden we eigenlijk gewoon bij moeten zijn. We besloten dat Roskilde het dichtst bij de ervaring van Glastonbury kwam en voor die verkoop liep het eigenlijk helemaal geen storm. Met alle gemak van de wereld kochten we daar kaarten voor. Ook van Roskilde was toen nog geen line-up bekend, maar we verwachtten dat het op zijn minst de prijs van een kaartje waard moest zijn. Maar het bleef knagen; het was eigenlijk toch maar de noodzakelijke vervanging van dat ene grote festival. Maar niet getreurd, huppekee, get on with it. Luxe probleem! En zo gingen we voort.
Toen werd het april 2017: de resale van Glastonbury stond in de agenda. Alledrie hadden we blijkbaar nog niet definitief psychisch afstand genomen van Glastonbury, want toen ik de avond ervoor aan beide heren vroeg: “Zal ik morgen toch nog een poging wagen?”, kwam er een volmondig “Ja!” Dat de line-up van Roskilde een beetje mak bleef, speelde zeker en vast een rol (in retrospectief had het wel mijn enige kans geweest om Chester nog met Linkin Park te zien, maar helaas).
Daar zat ik op die zondagmorgen vroeg. In mijn up in een afgesloten computerkamer. Ingelogd op de mac en supergeconcentreerd te wachten op dat moment dat de verkoop zou starten. 1000x de tijd gecontroleerd, want tijdsverschil. Creditkaarten klaar, registratiegegevens klaar, talismannen (passen en bandjes van Glasto 2016) naast me op het bureau.
Iets van 35.000 kaarten (het exacte aantal wordt nooit verteld) beschikbaar en een veelvoud daarvan aan mensen die ook een kaartje wilden. Hoe groot was de kans? Geen idee. Refresh = F5 en op de Mac is het apple+R. Rammen op dat toetsenbord en hopen en duimen en hopen en duimen, wat een zenuwentoestand! Ik snap wel dat die mannen dat aan mij overlaten. Die ene heeft helaas al jong een hartinfarct doorgemaakt en de ander zou het ervan krijgen.
Dus refreshen, refreshen en refreshen vanaf 10:00 uur. Tot ik om 10:07 uur ongeveer er ineens door ben. Wát!!!?? Wauw!!….En dan nu door dat formulier om de kaarten te bestellen. Het moet op tijd, want al die tijd dat ik aan het invullen ben, kopen andere mensen ook kaarten. En het werkt gewoon dat wie het snelste is, ook het kaartje krijgt. Stress dus. Registratiegegevens ingevuld: check.
Volgende pagina: creditcardgegevens: niet check, wat?!! Hij geeft een foutmelding en geen idee waarom! Neee! Ik wordt teruggeworpen op de vorige pagina, tijd tikt, tijd tikt. Gauw andere creditcardgegevens. Ja, check, hij pakt ze. Kan ik door naar het volgende scherm? En ja! Ik kan het bijna niet geloven: ik heb gewoon drie kaarten binnengehaald!
Met een sms-je: “Jongens, wat doen we met de Roskilde-kaarten? *smiley*”, weten beide heren dat het me gelukt is en ze gaan -net wakker- net zo uit hun bol net als ik. Oh wow, nog een keer naar Glastonbury. We konden ons geluk niet op.
De Roskilde kaarten gingen de verkoop in, want naar beide festivals gaan, was logistiek absoluut niet haalbaar. De ferry wordt geboekt en elke update van de line-up werd met elkaar gedeeld. De campinguitrusting werd gaandeweg aangevuld en besloten werd tot een dakkoffer aangezien het in 2016 ietwat krap was in de auto. Een collega hielp ons uit de brand, die had er een te leen. En oja, de wetwipes werden in grote hoeveelheden ingeslagen want douchen is een no-go op Glastonbury:
Juni is dus onze festivalmaand. Het start met Pinkpop en daarna Glastonbury. Groot moment is de dag dat de kaarten door de postbode bezorgd werden, aangetekend. Van die dagen dat je hart een huppeltje maakt. Fijn als de kaarten binnen zijn. Dan hadden we eerst nog Pinkpop natuurlijk -lekker proefdraaien met de tent, als prelude op Glastonbury- en off we go naar Glastonbury dus.
Zo zou het tenminste gegaan moeten zijn ware het niet dat de vriendin van onze vriend best wel erg ziek werd en opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Al met al komt het lange verhaal erop neer dat op de dag van vertrek om 5 uur ’s morgens onze vriend aangaf niet mee te kunnen. Hij hoopte op de vrijdag alsnog na te kunnen komen, mits de situatie het toeliet. Begrijpelijk, wel jammer. En ineens was daar op die ochtend een hoop gedoe: reservering van de boot onderweg gewijzigd, geen dakkoffer, zijn tent in onze auto zodat we die in ieder geval wel op kunnen zetten én de wetenschap dat we de eerste twee dagen met zijn tweetjes daar gaan doorbrengen. Ook wel weer gezellig. Maar met in het achterhoofd hadden we toch ook steeds onze zieke vriendin.
De reis verliep voorspoedig, wonderwel. Die oude auto van ons hield zich goed. De boot was niet druk en met het mantra: “Links rijden, Links rijden, Links rijden!” in mijn hoofd, ging ook het linksrijden gewoon goed. Eind van de middag kwamen we bij de door ons gekozen parkeerplaats en hoewel die eigenlijk pas om 20:00 uur open zou gaan, mochten we er gewoon om 18:00 uur al op. Het is namelijk een dingetje. Om het terrein heen loopt een smalle landweg. Waar je wilt parkeren is een beetje afhankelijk van waar je wilt kamperen en elke ingang van het terrein je daarvoor nodig hebt. Je mag dat in principe allemaal zelf uitzoeken, maar ietwat van tactiek is wel aan de orde. Verder bepaal jij op welke kleur parking je wilt, maar de organisatie bepaalt wáár op die parkeerplek je staat. Een beetje voorbereiding van te voren scheelt soms wel kilometers lopen op het terrein. Dit alles geldt natuurlijk voor als je met de auto komt en je ook nog vroeg genoeg komt om keuzes te hebben uiteraard.
Affijn, de avond voordat de hekken opengingen, hebben we de auto geparkeerd en in het gras gehangen. Met het vallen van de avond hebben we ons gesetteld in de auto (hoe fijn dat we een stationwagon hebben!), stoelen achterover en zo geslapen. Om een uur of 6 in de ochtend zijn we met het hoogstnodige op weg gegaan naar de rijen voor één van de toegangspoorten. Daar zaten toen al mensen vanaf de avond ervoor. Officieel openen de hekken om 08:00 uur maar, net als vorig jaar, gingen ze om 07:00 uur al open. Dat er heel erg warm weer voorspeld was, speelde wellicht ook een rol.
Het vraagt geduld. Want zodra de hekken opengaan, moet je eerst door 25 ‘Eftelingrijtjes’ voor dat je eindelijk bij het gedeelte bent waar je spullen gecontroleerd worden, fouilleren, kaartcontrole en polsbandjes uitgegeven worden. Dan ineens sta je op het terrein. Met mensen die je enthousiast verwelkomen: “Welcome to Glastonbury! Enjoy the festival! Have a good one!”.
We wisten al op welk veldje we wilden staan: Bushy Ground, weg van alle drukte, redelijke garantie dat je ’s nachts een beetje kunt slapen. Zoiets als Camping C bij Pinkpop. Ouwelullentoestand, maar oh zo fijn. En niet het minste: op Bushy Ground zijn ‘compost toilets’. Van alle festivalplees, zijn dit toch wel mijn favoriete wc’s. Je poept en piest feitelijk gewoon in een groene kliko, die gevuld is met compost en als je moet, pak je een beker compost mee naar binnen en daarmee bedek je je poep of pies. Vrij schoon, milieubewust en wat mij betreft het grootste voordeel: het stinkt niet.
Zo tegen 08:30 uur stonden beide tenten. Helaas omdat het zo druk was, mochten we pas na 14 uur weer terug naar de auto. Niet gek met al die extra beveiligingsmaatregelen na de recente aanslagen in Londen en Manchester. Gelukkig hadden we genoeg bij ons om de eerste uren door te komen, vooral water, want wat een verschil met vorig jaar: het was nu 32 graden en dus ontzettend warm!
De eerste twee dagen zijn er nog geen grote bands en zijn er nog geen grote podia open. Dan is het heerlijk wandelen over het meer alternatieve deel van het festival. Zodra de headliners komen, is daar bijna geen tijd meer voor. Zo hadden we nu bijvoorbeeld tijd om mee te doen aan het grootste menselijke vrede-teken. Maar daarover later meer.
….To be continued.
Pingback: Glastonbury 2017 vervolg II – Smarts Blogt
Pingback: Glastonbury 2017 vervolg – Smarts Blogt
Pingback: Glastonbury Tips ’n Tricks – Smarts Blogt