Ik heb ‘r vorige maand nog gesproken. Gisteren belde ze me op en zei: ‘Ik lig in het hospice’. Ik schrok. Heel even moest ik terug in mezelf, want want ze zei was zó herkenbaar. ‘Ze kunnen niets meer doen, het gaat nu alleen nog maar om de kwaliteit van leven‘. ‘Ik ben afscheid aan het nemen, maar ik ben zó moe. Vorige week kon ik nog wel zes mensen per dag zien, vandaag red ik drie niet eens.’
Ze vroeg me of ik een aantal formaliteiten wilde regelen, dat is nu eenmaal onderdeel van mijn werk en daar belde ze tenslotte voor. Natuurlijk doe ik daar mijn best voor. En ik wenste haar heel veel sterkte met wat komen gaat, want andere woorden kon ik niet vinden.