Soms waan ik me in een andere dimensie. En soms krijg ik zo’n fatalistisch gevoel over me heen. “Waar gaat het heen met de wereld? Alles lijkt in de war!”. De trigger is vaak iets wat ik als ongewoon ervaar. Meestal heeft dat te maken met de natuur. Ganzen die hoog vliegen op momenten dat dat niet hoort. Dolfijnen (superintelligente wezens notabene) die zich zomaar op een strand werpen en zich niet meer terug laten dirigeren richting zee. Zonnevlekken of magnetische storingen afkomstig van de zon waardoor zaken hier misgaan.
Vanochtend bekroop me weer even zo’n vreemd gevoel.
Om 06:15 uur ga ik de deur uit om naar het werk te gaan. Ik loop twee passen op straat en het waait hard. In mijn ooghoeken zie ik iets over straat bewegen en ik ga in eerste instantie uit van een blad dat van een boom gewaaid is. Maar ergens vinden mijn hersenen dat dát het niet kan zijn. Dus ik loop er naar toe en kijk opnieuw en goed en denk tegelijkertijd dat ik gek word. Een kreeft! Een rivierkreeft. Lopend, op straat. Langs geparkeerde auto’s. Onderweg naar? Zeg het maar. Nu zeggen sommige mensen misschien “O, maar die zie ik dagelijks!”, nou, ik niet. Ik heb in mijn hele leven (behalve tijdens vakanties in tropische wateren of restaurant-aquariumbakken), nog nooit een kreeft zo los over straat zien lopen.
En ja, er is hier vlakbij een rivier, maar waarom zit dat beest niet in het water? Wat doet ‘ie op straat? Of had ‘ie het zo slecht naar zijn zin in de vijver waar hij woonde dat hij besloten heeft zijn biezen te pakken? Nee helaas, een foto heb ik er niet van. Ik wilde hem zo snel mogelijk van straat krijgen, voor hij platgereden werd en heb ‘m in de buurt van water weer neergezet. Ter compensatie een op internet gevonden plaatje. Deze is identiek aan degene die mij vanochtend passeerde.
Maar vreemd blijf ik het vinden….