Smarts Blogt

Tag -dood

Dina

15 juni 2017
herinneringen
Reageer
1 min read

Dina – 19 jaar

Op 17 maart 2017 vierden we haar 19de verjaardag. Feest!

Voor een Bengaal een uitzonderlijk hoge leeftijd. Op een forum op Facebook heb ik me nog speciaal aangemeld of er meer bengalen waren die zo’n respectabele leeftijd hadden bereikt, maar nee. Niet een.  Natuurlijk was ze oud en ziek en hielden we er rekening mee dat ze het elk moment welletjes zou vinden en ermee zou ophouden. 5 mei was het zover.

Ik geloof niet eens dat het haar nieren waren die ermee ophielden, maar ‘gewoon’ opnieuw HCM, waar haar zus eerder aan overleed. Een trombose voor het hart en hoppa. Binnen 5 minuten zat ik in mijn up in het dierenziekenhuis (want lief in Sardinië en zuslief diep in slaap) en binnen de tien minuten die daarop volgden was het over. Onze bikkel van 19 is benauwd heengegaan, maar zo snel als het maar kon.

Daarmee is het eind van een tijdperk; het bengalentijdperk afgesloten. En is aanloper Jantje nog de enige kat aan wie we ons verbonden hebben.

BewarenBewaren

BewarenBewaren

Lief

4 januari 2011
ethiek, herinneringen
Reageer
1 min read

Ik ben niks gewend, ik weet ‘t, maar ik vind het zó attent en zo lief en moest er bijna weer een beetje van huilen.

 (klik voor groter)

Groot verdriet

30 december 2010
ethiek, van dag tot dag
9 Reacties
2 min read

In de advertentie stond destijds: kleine mini-luipaardjes. We wilden er één, maar we gingen uiteindelijk met haar én haar zus weg. Een klein kapitaal aan katten, maar oh wat waren we blij met ze. Wild zat in hun aard en het hele huis werd getest op speel- en sloopbaarheid. Ze was de liefste van de twee, de kleinste en misschien ook wel de mooiste. En inmiddels 12 jaar.


30 december 2010

Vanmiddag werd ze ineens instabiel met haar achterkant. Vreemd gesleep alsof ze zeebenen had. ‘Dat is niet goed!’ Als een gek hebben we de reismand tevoorschijn gehaald en haar naar het dierenziekenhuis hier 500 meter vandaan gebracht. “Heeft u een afspraak? Nee? Geen probleem, ik zoek direct een vrije dierenarts”. In de wachtkamer leverde Eva nog hevig protest: tegen het reismandje, tegen de andere aanwezigen in de wachtkamer en ook tegen het feit dat ze haar pootjes niet meer kon gebruiken. Ik voelde dat haar teentjes langzaam kouder werden dan de rest van haar lijfje.  Ze was snel aan de beurt, maar kreeg de fatale diagnose hypertrofische cardiomyopathie . “Een prop die de aorta blokkeert ter hoogte van de splitsing. Haar achterkant krijgt geen bloed meer, het is afgesloten. En ze zal ontzettend veel pijn hebben en krijgen. Eigenlijk kunnen we er niets tegen doen, behalve….in laten slapen.”

…

Niet meer met dat pootje in mijn gezicht.

Niet meer dat gesleep met sokken als prooi.

Niet meer vechten met haar zusje.

Niet meer wegkruipen onder het dekbed.

Niet meer Eva.

Ik ben verdrietig.



UA-7562682-1