tgoc

Even gewichtig doen

Ik heb bij de start 12,7 kilo ingecheckt in het vliegtuig en dat is exclusief camera met batterijen, telefoon, powerbank en kabels, paspoort, pasjes, geld, gas en water. Dat is best netjes voor 13 dagen wandelen. Maarrrrr…2 kilo daarvan waren alleen al van de rugzak. Nu ik achteraf blauwe plekken heb van de rugzak, moet ik bij mezelf te rade gaan of die wel goed was en of die niet lichter kan.

Even gewichtig doen Meer lezen »

Goedgekeurd

We kunnen weer gaan plannen!

Hello Marty and Meriora, Peter says your route is fine now – you just have to come and walk it in May…..Best wishes, Sue and Ali

Na wat aanpassingen op onze laatste routesheet, hebben we op 8 december een mail gekregen met daarin de mededeling dat onze route is goedgekeurd. Yay! Of ik van te voren weer zo’n uitgebreid onderzoek ga doen naar onze route, weet ik nog niet. Maar voor nu is het fijn te weten dat we verder kunnen. Later meer!

Goedgekeurd Meer lezen »

TGO Challenge re

‘I’m sure Ali & Sue will give you the go ahead whatever your decision’.

Het was nog een heel gepuzzel; een nieuwe wandelroute door Schotland. Waar beginnen we en waar willen we eindigen? Bij de eerste crossing probeerden we niet al te ambitieus zijn. Dat willen we nu opnieuw niet, maar een klein beetje uitdaging willen we wel aangaan. Mount Keen was in onze vorige wandeling de uitdagende berg. Bij de volgende wandeling willen we minimaal nog zo’n berg beklommen hebben. Bovendien is het prettig als het landschap zo veel mogelijk natuurlijk blijft en niet stedelijk. Stedelijkheid brengt dan wel gemakken als connectiviteit, douchen en toiletten met zich mee, maar ook de verplichte lelijkheid van masten, gebouwen en auto’s. Ik heb liever wat meer ongemak en wat meer en langer natuur. In de afbeelding hierboven is de groene route die van vorig jaar. Dit jaar is het de oranje route waarlangs we van west naar oost gaan wandelen.

TGO Challenge re Meer lezen »

TGO Challenge 2020

"Neh, dit was een eenmalig iets. Er zijn nog zoveel wandelingen die we willen doen..."

Met die mening kwamen we terug van ons grote wandelavontuur in Schotland. Ondanks dat iedereen zei dat het een ‘social event’ was en ‘highly addictive’. Nou, wij dachten dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen. Maar ergens na alle festivals en toen het werk alweer zo lang gaande was, ging het toch kriebelen. Vooral de contacten die we er aan hebben over gehouden zijn hartstikke leuk. De foto’s van de medechallengers in onze ‘not the A-team’ whatsappgroep deden er bovendien nog eens extra aan bijdragen. De een ging naar Schotland, de ander verblijft in Puerto Rico, maar ging wandelen op de Appalachian trail en weer anderen stuurden vergezichten vanuit de Franse Alpen. Daar zitten wij dan in ons gekke platte land. En dat van je tentje opzetten in the middle of nowhere is toch ook wel wat. Stiekem hebben we dus toch een beetje heimwee naar Schotland. Net zo stiekem was ik al op zoek gegaan naar een nieuwe route. Op 13 september was daar weer de oproep voor de TGO Challenge 2020. Na kort overleg besloten we om ons toch maar weer in te schrijven.

TGO Challenge 2020 Meer lezen »

TGOC 2019 40ste editie

350 kilometer te voet en volledig zelfvoorzienend van de westkust van Schotland naar de oostkust


Ik had de tocht al van dag tot dag doorgenomen en beschreven. Ineens is het vandaag en is de tocht alweer dagen achter de rug. Hoe ging het? Hier een korte beschrijving van de dingen die we meemaakten. Ik zal het niet te lang maken en ik zal linken naar een videootje op Youtube.

TGOC 2019 40ste editie Meer lezen »

Nog een week te gaan

Kun je ergens nerveus voor zijn en er tegelijkertijd naar uitkijken? 🙂

Het gaat nu opschieten. Ik hoef alleen aanstaande maandag nog maar te werken. Veel van mijn dagelijkse werk heb ik weg kunnen werken. Wellicht moet ik maandag nog iets overdragen aan de collega’s, maar ik geloof dat ik redelijk ‘schoon’ vrij kan nemen. Het blad van de katten-vereniging is sinds vanavond naar de drukker, dus ook dat kan ik loslaten. Zo ver de lopende dagelijkse zaken.

Dan is er nog de afspraak met de orthodontist. Ja, u leest het goed. Smartie moet aan de beugel. Nou ja, moet, moet…dat wil ik vooral zelf. Het fietsenrek onder begint een beetje scheef te groeien en ik hou niet van scheef. Niemand is als volwassene verzekerd voor orthodontie, behalve ik (en mogelijk wat collega’s) vanwege collectieve afspraken van Baas. Fijn dus. De ortho heeft gezegd dat hij mijn fietsenrek kan fiksen. Ook fijn. Dus na ons grote wandelavontuur mag ik eraan geloven. Ik ga dit weekend alleen nog wel verzinnen of ik dan alleen het fietsenrek onder ga doen of ook boven. Ietwat meerkosten maar veel goedkoper dan twee keer apart laten doen.

Verder ben ik druk met wat ik mee moet nemen op ons grote wandelavontuur. Hoe gaat het weer eruit zien in Schotland? Op dit moment sneeuwt het zelfs.

De weersverwachting biedt weinig aanknopingspunten en zojuist las ik op Facebook dat er een oud Schots gezegde is dat zegt dat je je warme kleding niet moet opbergen tot het juni is. Misschien dan toch maar die waterproof wanten inpakken?

Keuzes, keuzes. We zijn in ieder geval gebonden aan de maximale 15 kilo die we mee mogen nemen het vliegtuigruim in. Het lichtgewicht dagrugzakje kunnen we uiteraard nog vullen met wat we willen. Maar toch. Heel veel meer kunnen we niet meenemen en willen we ook niet.

Een van onze nieuwe Social Media wandelvrienden heeft daarnet een video gemaakt met hoe hij zijn rugzak inpakt. Handig. Goed om te zien dat ik dat ongeveer op dezelfde manier doe. Wel ben ik extra voorzichtig met mijn donzen slaapzak. Die gaat eg wel in een waterproof zak en daarnaast nog eens in een waterproof bagliner. Iets met het zekere voor het onzekere.

Verder zijn het vooral de laatste dingetjes: alle kaarten downloaden op de telefoon, dubbelzijdig uitgeprinte kaarten op A3-formaat in een waterproof map als reserve voor wanneer de telefoon het niet meer doet, wraps en kaas kopen, alle reserveringen (vliegtuig, treinen, hotels, B&B’s en campings) organiseren zodat ze bij de hand zijn. Extra voer voor onderweg is geregeld en wordt vooruit gezonden. Ik moet nog achter een spuitbus aan om mijn regenjack extra waterproof te maken en iets dat teken tegen gaat.

Op onze Hiking Sisters pagina heb ik een foto gezet van wat een twee weken zelfvoorzienend & wandelend mens zoal meeneemt in de rugzak.

Nou ja, hoe dan ook. Het gaat opschieten. Ik voel me er klaar voor en het voelt tegelijkertijd ook alsof ik er nog lang niet klaar voor ben. Maar het komt goed. We hebben tenslotte niet voor niets al die kilometers in de voorbereidingen gelopen.

Nog een week te gaan Meer lezen »

Nat, regen, kou en asfalt

“Zullen we nog eens een oefenrondje doen? Er wordt regen opgegeven”.

Want ja, omdat het in Schotland regelmatig regent -understatement- is het handig om ook dat eens te ervaren. Daarnaast was het wel weer eens tijd om een paar kilometertjes met de rugzak om te wandelen. Omdat ik in toenemende mate blaren loop in mijn ‘gebruikelijke’ wandelschoenen (Hanwag Tatra Lady volledig leer), leek het me goed eens nieuwe schoenen uit te proberen.

Nou ja, uitproberen. Van Zwerfkei, supermooie winkel, kreeg ik 6 (of 8?) weken de tijd om de schoenen uit te proberen. Maar dan moest ik ze wel alleen binnen dragen. Tja, dat is lastig uitproberen. Maar, in de winkel zaten ze als pantoffels, lelijkere schoenen vond ik niet (ja, echt erg) en omdat comfort doorslaggevend was, ging ik akkoord met deze niet zo mooie grijs/blauwe La Sportiva’s. Met Gore-tex, volledig waterproof en nog eens extra Nik-waterproofing. Als ik daar het Schotse weer niet mee zou doorstaan…?!

Nat, regen, kou en asfalt

Een foto van mijn nieuwe wandelschoenen, La Sportiva's
De nieuwe La Sportiva’s

Enfin. De planning was een rondje Dordt van huis naar het uiterst zuidelijke puntje van Dordt bij de Moerdijkbrug, daar waar vroeger ‘MC Laveloos‘ zat. Of nog zit, maar dat weet ik eigenlijk niet. De naam staat in ieder geval niet meer groot op de bunker en verder ben ik niet zo op de hoogte van motorclubs.

Nat, regen, kou en asfalt Meer lezen »

Oeverlanden

Paalkamperen bij -7 graden

Vanwege het van dag tot dag beschrijven van onze grote wandelavontuur kwam ik er niet aan toe te schrijven over de kleine wandelingen die we de afgelopen tijd maakten. We hebben er al vele wandelkilometers op zitten; dagwandelingen, maar ook meerdaagse tripjes waarbij we in ons tentje overnacht hebben. Onze laatste serieuze poging tot overnachten was op 19 januari 2019. Toen bedachten we om eens te kijken hoe het is om met lage temperaturen te gaan kamperen. In Schotland kan het immers ook in mei nog koud zijn in de bergen.

21,6 kilometer van Dordrecht naar Strijen Sas

De route leidde ons via veel asfalt in Dordrecht naar de prachtig aan het Hollands Diep gelegen paalkampeerplaats ‘De Oeverlanden’. De wandeling was echt mooi. Het weer was helder met wel wat koude wind, maar ach, als je wandelt, heb je het al snel warm. Tijdens de lunch ontvingen we al een beetje een voorbode van wat ons die avond te wachten stond: een koude snijdende wind die maakte dat we ons donzen jack aan moesten trekken onder ons regen/windjack. Onderweg maakten we kennis met twee mensen die de Camino vorig jaar hebben gelopen in 4 maanden tijd. WĂ t een leuk gesprek was dat.

Via het laarzenpad, de uitkijktoren en de Schotse Hooglanders, zijn we langs het Hollands Diep gelopen, tot onze enkels in de bagger, met uitzicht op industrieterrein Moerdijk aan de overkant van het water. Via zompig terrein arriveerden we bij de trekpont waarmee we op de paalkampeerplek kwamen. De waterpomp stond er nog en deed het wonderwel. Bruinig water dat wel, maar joh, er was water!

In het ondergaande zonnetje hebben we onze nieuwe lichtgewicht tentjes opgezet en ingericht. Daarna hebben we getracht een vuurtje te stoken. Al het sprokkelhout dat we konden vinden was helaas te nat. Riet brandt bovendien niet, maar schroeit en dus maakten we zonder kampvuur ons eten klaar. Tja en dan?

Het mantra was om het bed in te duiken voor we het koud zouden krijgen, maar we waren eigenlijk net iets te laat en voor het mooie was het ook iets te koud. Na een uur in onze merinowollen onderkleding in de lakenzak in de slaapzak in de tent waren we nog niet warm. We besloten op dat moment dat kamperen bij -7 graden gekkenwerk was. Ik heb het thuisfront opgebeld en die is ons komen halen.

Wat hebben we geleerd: op een Lidl-crivit slaapmatje moet je niet denken dat je het warm hebt in de winter. Een donzen slaapzak met een comfort temperatuur van nul graden gaat ‘m ook niet worden, zelfs niet met thermo lakenzak. De buitentent van de tent moet (en kan) dichter tegen de grond om tocht tegen te gaan. En: niks mis mee om niet eigenwijs te zijn en af te blazen als iets gekkenwerk lijkt. Tijd om de uitrusting nog eens goed onder de loep te nemen, maar daarover in een volgend bericht meer. Hieronder nog een paar foto’s van een verder prachtige wandeling.


Oeverlanden Meer lezen »

Het wandelavontuur, dag 12

Dag 12: Dinsdag 21 mei 2019: Tarfside Village Field – North Water Bridge, 25,9 km

Dit bericht is onderdeel van een aantal berichten die gaan over de wandeltocht die mijn zus en ik in mei 2019 gaan lopen. Met deze berichten probeer ik mezelf voor te bereiden op de tocht. Door de route stap voor stap uit te schrijven, zie ik welke bijzonderheden we onderweg tegen gaan komen en kan ik alvast een beetje inplannen waar we wanneer zullen aankomen. Daarnaast hoop ik dat het voor jou als lezer ook leuk is om mee te gaan in onze voorpret. Op zijn minst hoop ik dat er een klein beetje informatieve waarde zit in deze berichten. Schotland is immers een prachtig land!

Dag 12. De eennalaatste dag van ons wandelavontuur. Ook wel een beetje een pittige met bijna 26 kilometer en we eindigen kamperend, maar wel op een èchte camping. Het is in ieder geval fijn om te weten dat morgen maar een dag van 12,5 kilometer is en ook nog eens de laatste wandeldag. Morgen staan we met ons voeten in het water van de Noordzee. Maar eerst vandaag nog. Misschien zijn we ondertussen zo melig van al dat wandelen en kamperen dat we zo lopen:

Retreat (breakfast & museum!) â€“ cross river at NO 534 782 – dir Edzell by Rocks of Solitude – go to (NO 588 730) “Blue Door” walk on E-bank of Esk to Gannochy (https://www.walkhighlands.co.uk/angus/edzell.shtml) – Edzell: Tuck Inn (in village for refreshments) – suspension footbridge (NO 602 690) beside post office in Edzell – carry on to campsite at North Water Bridge 

Dag 12: Tarfside Village Field – North Water Bridge

Onze vetter (aangevuld door Ali & Sue) schreef over vandaag: ‘As this day is through more pastoral land it is not easy to find good discreet campspots or clean water. I suggest you have a second breakfast at the Retreat and walk to Edzell by the Rocks of Solitude.

There is a bridge about NO 580 742 where you can cross the river and access the path alongside the east side of the river to the Gannochy Bridge from where another path leads into Edzell, for fish and chips, pasta, soup, haggis, or just ice cream. (Ali & Sue – there is now a new bridge around NO 580 741 which gives you access to the beautiful “Blue Door” – walk on the east bank of the river by the Rocks of solitude). You can stay there or carry on to the campsite at North Water Bridge, taking the footbridge beside the post office in Edzell.’

Tarfside & Retreat

We breken vroeg op bij het Village Field in Tarfside. Ik gok dat we hier niet alleen zullen zijn. Iedereen loopt wel zijn eigen unieke route, maar iedereen wil ook op tijd bevoorraden of eens een keer fatsoenlijk douchen. Op bepaalde plekken zullen we zeker andere challengers tegen komen. Ik gok dat dit ook zo’n plek is.

Na ongeveer 2 kilometer komen we bij de Retreat. Ik weet niet of we het tweede (of gewoon ons eerste?) ontbijt hier moeten nuttigen, maar handig is het wel om hier onze watervoorraad bij te vullen en met voldoende water op pad te gaan. Daarna lopen we door het gebied van Glen Esk in. Bij de dag van gisteren voegde ik al een pdf met wandelpaden daar. In die folder staat ook een stuk van onze route van vandaag. Voor de zekerheid plak ik hem hier nog een keer.

Als we 5 kilometer gewandeld hebben, steken we de river North Esk over via een brug die op de kaart staat, maar waarvan ik de naam niet kan achterhalen. Het water van de North Esk loopt de Noordzee in! We zijn er bijna, we zijn er bijna! 🙂

Weetje: The North Esk (Scottish GaelicEasg Thuath) is a river in Angus and AberdeenshireScotland. It is formed by the meeting of the Water of Mark (from Glen Mark) and the Water of Lee (from Loch Lee), and enters the North Sea four miles north of Montrose and makes the boundary between Angus and Aberdeenshire at certain stages in its course.[1] In the 19th century it was also noted as a good point for fishing. (bron)

We lopen dan om de Craig of Dalhastnie heen, maar we zouden ook tussen die heuvel en een ernaast: Bulg, kunnen lopen. We komen dan niet hoger dan 300 meter en uiteindelijk komen we op het zelfde punt uit. In tijd zal het niet veel uitmaken. We moeten ter plekke maar even kijken.

Het pad tussen Craig of Dalhastnie en Bulg.
Rocks of solitude

We volgen we de North Esk River weer tot we bij de Rocks of Solitude (prachtige naam!) komen. Als we daar zijn is het ons niet helemaal duidelijk hoe we gaan lopen, waar we kunnen oversteken en waar nou die fameuze blauwe deur zit. Hier zijn wat aanwijzingen. En hier een waarschuwing dat een pad gesloten is. We moeten maar kijken. Aan de westkant van de rivier (vanaf een kaart bekeken0 lijkt het minder mooi dan aan de oostkant. Daar passeren we ook een camping Glen Esk Caravan Park en een retreat (The Burn). We hebben er dan zo’n 13 kilometer op zitten. Dan kunnen we hier al gaan lunchen of nog even wachten tot we in Edzell zijn.

Edzell lopen we weer in via de de Gannochy Bridge en Gannochy of -als we aan de westkant blijven lopen- later via de Shaking Bridge of Edzell, als we die kunnen vinden. De Tuck Inn wordt aangeraden voor de lunch, misschien moeten we dat maar doen!

Edzell

Als we lekker volgegeten zijn, is het nog zo’n 5 of 6 kilometer naar onze eindbestemming van die dag: Dovecot Caravanpark. Er is volgens de reviews voldoende warm water, maar of er ook meer is dan dat weet ik zo gauw niet. Nou ja, nog 1 avondje eten van de brander moet lukken toch? En anders lopen we nog even 5 kilometer terug naar Edzell 🙂 Geintje.

We gaan wel vieren dat vanavond de LAATSTE keer is dat we ons tentje opzetten. Morgen nog de laatste 12,5 kilometer wandelen. Morgenavond in een echt bed! Whoohoo, we zijn er bijna! Dit was dag 12!

Het wandelavontuur, dag 12 Meer lezen »

Scroll naar boven