En soms ben ik het wel eens helemaal zat. Waar ik ook ga: overal dezelfde winkels, dezelfde ketens. Met als gevolg dat ieder stadscentrum op elkaar lijkt. We kopen onze schoenen allemaal bij Ène schoenenwinkel; onze kleding komt nagenoeg van dezelfde winkelketens. In badkamers staan dezelfde flesjes en zelfs op ieder willekeurig bedrijf kom je dezelfde sanitair-voorziener tegen. Ga ik in d·t bedrijfsrestaurant eten, kom ik dezelfde cateraar tegen als bij ons op kantoor.
En zelfs bij jou voel ik me thuis. Want jij hebt ook die Ikea-meubels. Jij hebt ook dat Senseo-of Nespresso-apparaat welk ik feilloos weet te bedienen. Misschien verschillen we van elkaar in het smaakje dat we kiezen, of de kleur, maar steeds meer voel ik me in een keurslijf van verplichte keuzes geplaatst. De keuzes worden voor me gemaakt door het (beperkte?) aanbod. Overal hetzelfde, alles hetzelfde. (Massa)productie, (massa)consumptie..? Tenminste, zo voelt het. En bij tijden word ik er een beetje opstandig van. Ik wil namelijk zelf bepalen w·t, hoe, wanneer, hoe vaak en in welke kleur of vorm.