Veel te weinig neem ik dat gekke cameraatje met me mee. Als ik er dan eens wél erg in heb, ben ik steeds weer blij met de foto’s die eruit komen. De sfeer blijft gewoon super. Sardinië door de Holga.
[photo_gallery]
Sardinië door de Holga Meer lezen »
Alghero, regen bij aankomst, huurauto, 300 km in het donker op weg naar het zuiden, Portoscuso, Bed & Breakfast, zon! bij wakker worden, Paolo, Lapo de labrador, Sulcis, scirocco, pasta, come stai?, espresso, Fontanamare, Buggeru, Piscinas, veerpont, Carloforte, flamingo’s, farinata, familie, Barumini, nuraghes, seadas, corbezzoli, quattro mori, helder zeewater, mooie rotsen, schapen (of zijn ’t nou geiten?), torrone, Antonietta, wilde varkens, de weg kan zomaar ineens ophouden, regels…daar kún je je aan houden maar het hoeft niet, Sardijns dialect, verborgen strandjes, Desulo, muurschilderingen, wilde paarden van de hoogvlakte, 2000 km rondgereden en slechts 1/3 gezien, eigen gestookte Filu ‘e ferru, jeneverbes, Cagliari.
Kortom: een weekje Sardinië. Heerlijk.
‘Het is onmogelijk om ooit de waarheid te vinden als je je eigen autoriteit opgeeft en een ander als verheven voorbeeld ziet. Stel zelf vast dat bepaalde dingen ongezond en verkeerd zijn. Geef ze pas op als je dat zelf hebt ingezien. Als je voor jezelf hebt vastgesteld dat dat dingen nuttig en goed zijn, accepteer ze dan en leef ernaar’.
Vooropgesteld: ik heb er een gruwelijke hekel aan als mensen over mij (of iets dat mij raakt) oordelen zonder ook maar één woord met mij gewisseld te hebben. Hekel is eigenlijk een woord dat niet eens de lading dekt. Ik ben er gewoon allergisch voor.
Ik schreef het al eerder. Van mijn functie zijn er nog niet genoeg bij Baas. Vanmiddag had Baas blijkbaar een belangstellingsbijeenkomst geregeld voor (interne, als in: collega’s!) geïnteresseerden in mijn functie. En die zijn er. Het is namelijk de leukste baan die er is én wordt ook nog eens goed betaald. Daarbij komt nog eens dat er andere functies bij Baas zijn die wél gevaar lopen, dus de opportunist (! sorry, ik kan het niet laten :)) ziet zijn kans schoon.
Ik was vanmiddag laat op weg terug vanuit Rotterdam en schrok wakker uit het gewiebel van de trein over de rails, omdat ik ineens mijn functie hoorde noemen. Oren gespitst. Drie collega’s (die mij niet kennen) die op die bijeenkomst waren, praatten wat na. Wat ik opving was onder andere: “Mensen in die functie meten zich toch wel een bepaalde klasse aan, hoor”. “Ja, ze vinden dat zij er zijn en daaronder zit slechts het gepeupel”.
Squeeze me?!?
O, wat zou ik straks graag in de selectiecommissie zitten, dan zal ik ze eens een poepie van ‘mijn klasse’ laten ruiken!
De open dag eerder in Hilversum bij de opleiding Intuïtieve Coaching was eigenlijk doorslaggevend. Ik heb het lekker de zomer door laten borrelen en uiteindelijk de knoop doorgehakt. Ik heb me aangemeld.
“Heb je nog naar alternatieven gekeken?”, werd me afgelopen vrijdag tijdens het intakegesprek gevraagd. Nee, eigenlijk niet en mijn argument: “Nee, dit voelde goed”, klonk net zo zweverig als het idee dat ik voordien van die hele opleiding had. En zo komt het uiteindelijk weer bij elkaar.
Een nieuwe uitdaging, ik denk dat ik er wel aan toe ben. Ik heb nog geen idee wat ik ermee ga doen, óf ik er ooit iets mee ga doen, maar het voelt (opnieuw intuïtief) als een waardevolle aanvulling op hetgeen ik tot nu toe gedaan heb. En dat voelt dus goed. Daarnaast ‘rommelt’ het bij Baas. Niet in mijn functie, daar blijven ze er maar te weinig (ervaren) van vinden. Maar toch. Dit is een opleiding die goed past bij de rest in mijn rugzak en die me in mijn huidige werk zeker van pas zal komen. En wie weet, zodra Baas écht in de problemen komt -en ik daardoor ook-, geeft het me voor de toekomst mogelijkheden voor het werken als zelfstandige.
Recept voor wat ik worden wil als ik later groot ben:
- 1 opleiding ‘Zuster’
- 1 opleiding Personeel en Arbeid
- 1 opleiding Organisatiepsychologie
- 1 opleiding ‘Professional Sociale Zekerheid’ – of iets dergelijks 🙂
- 1 opleiding Intuïtieve Coaching
Mix dit met flink wat jaren werkervaring, schud alles flink door elkaar en laat het een tijdje sudderen, maar wacht niet te lang, het is slechts een beperkte tijd op z’n best!
De start van de opleiding is in oktober, locatie: ergens in de Brabantse Kempen. Steeds blokken van twee studiedagen per maand en van Baas mag ik daar in het hotel overnachten (ook érg fijn). En bij deze leg ik dan ook nog maar eens vast dat ik -ondanks al mijn gemekker af en toe- dan toch weer erg blij ben met Baas, die mij ‘gewoon’ in de gelegenheid stelt om deze opleiding te volgen.
Alles heeft te maken met prioriteiten. Je moet nu eenmaal kiezen welk informatie wordt overgedragen bij een onverwacht, kort, hevig en vooral terminaal ziekbed. Maar van sommige informatie is het toch verdomd jammer dat die nu juist niet door haar werd overgedragen en door ons niet werd gevraagd. Uiteraard niet wetende dat daar nu een vraag over kwam. Zeker nu er ook niemand anders (meer) is die het antwoord weet.
De besluiteloosheid vlak voor de vakantie leidde uiteindelijk tot overnachtingen in Brest en een ontdekkingstocht in een gebied waar ik niet eerder was en waar ik direct verliefd op geworden ben. Het landschap, de mensen, de taal. Heerlijk. Lekker even niets en volop rust (én goed weer!).
Maar de vakantie is weer achter de rug en m’n eerste werkdag zit er weer op. 228 mails door te spitten (ik ben er bijna) en gelukkig niet heel veel voicemails. Ook het eerste overleg en het eerste ‘sus’-telefoontje. Dus ik ben er weer helemaal in.
Wat rest zijn de herinneringen. En de foto’s natuurlijk. Klik op een kleintje voor een grotere.
[photo_gallery]
Uit mijn jeugd ken ik dit versje. Het is absoluut niet mijn bedoeling iemand te kwetsen door het woord neger te gebruiken; het versje was nu eenmaal zo en ik heb het niet verzonnen. Het heeft wel met mijn werk te maken en geeft precies mijn gevoel op dit moment weer. Ik zie mezelf namelijk als een van de laatste negertjes 🙂 Ik beloof echter plechtig om me niet op te hangen.
Tien kleine negertjes
Tien kleine negertjes gingen uit eten langs verre wegen.
Eén stikte in zijn drankje – toen waren er nog negen.
Negen kleine negertjes praatten tot diep in de nacht,
Eén kon niet wakker worden – toen waren er nog acht.
Acht kleine negertjes kwamen op een eiland aangedreven,
Eén zei, dat hij niet verder wou – toen waren er nog zeven.
Zeven kleine negertjes kapten hout met een kapmes,
Eén sloeg zichzelf in tweeën – toen waren er nog zes.
Zes kleine negertjes hielden een honingbedrijf,
Eén werd gestoken door een bij – toen waren er nog vijf.
Vijf kleine negertjes kregen met het recht gemier,
Eén kwam terdege in de knoei – toen waren er nog vier.
Vier kleine negertjes gingen naar zee en ie,
Eén rode haring verzwolg er een – toen waren er nog drie.
Drie kleine negertjes gingen naar Artis mee,
Eén grote beer drukte er een fijn – toen waren er nog twee.
Twee kleine negertjes gingen naar het zonnebad heen,
Eén schroeide de zon een gat in zijn bast – toen was er nog maar één.
Eén klein negertje bleef helemaal alleen.
Hij hing tenslotte zich maar op – dus bleef er toen niet één.
Tien kleine negertjes Meer lezen »
Ooit had ik het plan opgevat om een leren tas te gaan maken. Leer gekocht, maar helaas, daar bleef het bij. De tas is er nooit gekomen, maar het leer had ik nog wel. Nu is er in huize Smarts een iPad2 in aantocht (joepie!!) en ik wil dat ding natuurlijk zo goed mogelijk beschermen tegen allerlei onheil. In winkels en op internet dus op zoek naar een hoes/sleeve/case voor de iPad. eBay en andere veilingsites staan vol met vooral Chinese massaproducten. Op Etsy daarentegen is weer veel uniek handwerk te vinden. Erg leuk en niet eens zo gek duur. Maar al zoekend bedacht ik me ineens dat ik óók nog leer had liggen en over een naaimachine mét leernaalden beschik…dus waarom niet een poging wagen om zelf eens zoiets te maken?
Zo gezegd, zo gedaan:
Et voila!
(Klik op de afbeeldingen voor een iets grotere versie).
[photo_gallery]
