21,6 km
Heerlijk alleen door de Biesbosch. Langs de overstroomgebieden waar ik net geen natte voeten kreeg. Lekker in het zonnetje. Ik liep goed en opeens leek de afstand van een halve marathon tot de mogelijkheden te behoren. Op de tijd heb ik niet gelet. Vooralsnog is de afstand lopen belangrijker dan de tijd waarin. En ik had de tijd aan mezelf. Zo liep ik vandaag ineens 21,6 km! Zonder Evy overigens, want die gaat maar mee tot 10km. Wel een nieuw lijstje met lekkere loopmuziek op mijn iPod, waaronder:
The Automatic – Monster
Madonna – Sorry
Cake – The Distance
Outkast – Hey Ya !
Black Eyed Peas – Pump It
The Killers – Mr. Brightside
The Magic Numbers – Love Me Like You
The Vines – Don’t Listen To The Radio
Nerd – she wants to move
Red Hot Chili Peppers – Hump De Bump
Morphine – Honey White
The Pretenders – Back On The Chain Gang
The Shins – Phantom Limb
Klaxons – Golden Skans
Mika – Grace Kelly
Kaiser Chiefs – Ruby
The Arcade Fire – Keep The Car Running
Arctic Monkeys – Brianstorm
Paolo Nutini – New Shoes
Just Jack – Starz In Their Eyes
Niet thuis
Gisteren: briefje ‘niet thuis bericht’ op de deurmat van chauffeur Gerrit van GLS. Ik was niet thuis om mijn twee bij Impossible bestelde pakjes PX100 (ja, ik weet ’t, ik kon het niet laten) in ontvangst te nemen. Met het door Gerrit aangegeven pakketnummer kan ik gelukkig op hun site een afspraak maken om het pakketje op te halen op een door mij gewenst adres. No problemo.
Ik toets het pakketnummer in en de site roept: ‘Deze zending is al afgeleverd. (Op 18-03-2010, de ontvanger heeft getekend met: ***)‘
Da’s vreemd. Ik heb deze bestelling namelijk pas op 28 maart gedaan. Bellen dus. In eerste instantie naar het ‘€ 1,- pergespreknummer’ : een vriendelijke dame die me direct doorverwijst naar het lokale depot.
(Tegen lokaal tarief dit keer) Een niet zo vriendelijk dame die mij vragen stelt en mij niet laat uitpraten. Binnen 30 seconden zegt ze dat er waarschijnlijk een verkeerd adres op het pakket staat. Ik moet contact opnemen met de verzender; zÃj moeten het oplossen, want zÃj zijn de klant en niét ik. Ik probeer nog te zeggen dat het op z’n minst vreemd is dat Gerrit het blijkbaar wél voor elkaar krijgt om op het juiste adres een ‘niet thuis bericht’ in de brievenbus te doen, maar da’s aan dovemanvrouwsoren.
Grrrrr…
Het onmogelijke…
…is inderdaad mogelijk!
Nieuwe film voor onze oude Polaroid Camera’s 🙂
(Klik op de afbeelding voor een reis naar het onmogelijke)
Het onmogelijke… Meer lezen »
Certificaat
“…richt zich op (kritische) beroepen waarvoor de persoonlijke competentie van grote invloed is op de kwaliteit van het oordeel van de beoefenaar. Deze beroepen kenmerken zich door een grote mate van zelfstandigheid, geringe mogelijkheid tot directe controle op het “product” en een groot afbreukrisico op technisch of maatschappelijk gebied…”
Een rib uit mijn zijn lijf, maar het certificaat is binnen. Baas mag tevreden zijn.
Big Apple
Ik was al eens in de gelukkige omstandigheid een paar dagen in New York te vertoeven. Zie foto tijdens een rondvaart om het eiland Manhattan. Wanneer? Té lang geleden. Lady Liberty stond dat jaar in de steigers, de Challenger was net daarvoor verongelukt, videocamera’s waren nog van het formaat koelkast, het WTC stond nog en ik was net leerlingverpleegkundige.
De wens bestond al lange tijd om er weer eens terug te gaan, maar hoe je ’t ook wendt of keert: het kost een paar (zeg maar veel) centen! Na een tijd lang met een ander stel gelijkgestemde zielen € 25 per week te sparen, was het dan nu eindelijk zover: uit de ‘pot’ kon reis en verblijf betaald worden. Een paar dagen terug hebben we een heel goedkoop maar super hotelletje in Chelsea geboekt en vandaag het ticket geregeld. Over een maand of drie is het zover. Ik heb er nu al zin an! Whieuw!!!
7 jaar
Ik kwam vandaag mijn bed uit met een hele pijnlijke nek. Koutje gepakt? Whatever. Ik had er graag in willen blijven liggen. En niet alleen daarom. Het is vandaag namelijk weer die dag. Alweer 7 jaar geleden dat ze overleed. Onvoorstelbaar. Op de één of andere manier geeft het me rust om op die dag thuis te zijn en lekker te fröbelen, maar mijn werk laat het eigenlijk niet toe. Het is te druk, er ligt te veel. En hoewel onlosmakelijk met elkaar verbonden via mij, wil ik haar niet delen met mijn werk. Eens kijken wat de dag brengt, misschien wel de mogelijkheid om na een halve dag mijn biezen te pakken en weg te wezen.