Smarts

Zo kan het dus ook.
Met enige trots hierbij dat boekje waarin die foto van SmaRts staat. Een boekje over hoe noodzakelijk de scheiding is tussen kerk en staat (of tussen moskee/tempel én staat, zo u wilt), in India.

Geachte heer Wilders,

Naar aanleiding van uw mededeling in het debat van vandaag, dat u tienduizenden steunbetuigingen ontving voor uw film Fitna, wil ik in ieder geval hierbij een tegengeluid laten horen. Ik ben geen moslim, maar hardstikke ongelovig, Nederlands, gezegend met veel vrienden van allerlei pluimage in levens- en geloofsovertuiging en dat maakt mijn wereld zo geweldig. Ik vind uw manier niet mijn manier. U spreekt niet namens mij. Extreem geweld veroordeel ik zeker, maar ik ben ook tégen de manier waarop u ‘poogt’ uw gelijk te halen en uw mening te verkondigen. En dat wil ik bij deze gemeld hebben. Ik verneem in een volgend debat ook graag hoeveel tegengeluiden u heeft ontvangen. Want zo werkt het namelijk in een dialoog: alle meningen tellen.

Ik wens u veel sterkte in de strijd tegen uw ‘windmolens’.

Met vriendelijke groeten,
SmaRts

Ja, echt verzonden.

Door het doen van de machtigen wordt het plezier van velen in hun werk en in hun vrijetijds-bezigheden, verpest en wordt hun geluk aangetast. De machtigen willen dit niet tot zich laten doordringen. Maar de mindermachtigen zijn medeverantwoordelijk.

Nog zin in een machtsspelletje? De auteur geeft je de kans zijn boek gratis te downloaden. Ik heb het nog niet gelezen, dus ik weet niet of het interessant is. Maar voor wie geïnteresseerd is: doe er je voordeel mee.

Briljant

We waren een tijdje terug aan het spelen, buurjongen L. (5 jaar) en ik. Met de dominosteentjes. Weet je wel hoe lang je daarmee kunt spelen? Zeker als je elke keer weer overnieuw moet beginnen vanwege respectievelijk ‘Kijk daar!’ of ‘Ojee, mijn voet!’ of ‘Broemmmmbroemmm, dit is een Spiderman-motor’. En ineens tijdens dat spelen zei hij: “SmaRts….?” Ik antwoordde: “Ja?” “Als je doodgaat, dan wordt je begraven en dán wordt je een plant” “O, is dat zo?”, vraag ik lichtelijk verrast door zijn opmerking. “Ja, echt waar. Want toen Skippy (konijn, red.) doodging, hebben we haar in de tuin begraven en nu is ze een plant”. Kinderlogica.

De vragen kwamen weer met Pino. Pino lag al klaar om per afvalbak afgevoerd te worden, toen meneer van vijf met zijn vader voor de deur stond. Hij had vernomen van het feit dat het vogeltje dood was en wilde nog even gedag zeggen tegen Pino. Snel alsnog het levenloze lijfje van dat beestje in een mooi doosje gedaan. “Ga je Pino ook begraven?” “Euh, ja” “In de tuin?” “Ja, natuurlijk.”, jok ik. Hij denkt even na en zegt: “O, goed, dan wordt Pino ook een plant”.

Voor ons als ‘grote mensen’ is doodgaan al zo moeilijk te begrijpen, laat staan voor die kleine knaap. Slapen is het niet (beetje bezorgd: “want wij worden toch weer gewoon wakker?”) en dat het alleen voor oude mensen en oude dieren geldt, levert prompt de pijnlijke vraag aan Opa en Oma of zij dan nu ook snel doodgaan.