Bouncing Light
Ik heb niet zoveel te vertellen, maar genoeg te laten zien. Ja, die uit de kantlijn –> Er is daar een nieuwe layout sinds vandaag, dus mocht er iets niet werken, dan hoor ik het graag van u.
Ik heb niet zoveel te vertellen, maar genoeg te laten zien. Ja, die uit de kantlijn –> Er is daar een nieuwe layout sinds vandaag, dus mocht er iets niet werken, dan hoor ik het graag van u.
Het is Rome geworden. In een sneltreinvaart zal SmaRts daar alle verplichte nummers afgaan met dit als handleiding: Rome in 96 uur. Maar als jullie nog tips hebben, dan hoor ik die graag!
De afgelopen twee dagen mocht ik doorbrengen aan de Katholieke Universiteit te Leuven. Ik was er niet eerder geweest, maar zal er zeker vaker heen gaan. De hele stad ademt Universiteit. Je wandelt van faculteit naar faculteit. En je kunt er uiteraard goed uitgaan, zoals dat hoort in een studentenstad. Gelijk welke dag; het gaat daar tot in de late uurtjes door. Klik op de plaatjes voor grotere versies.
Vandaag ontving ik een verontrustend mailtje:
Hallo,
Ik gebruik dit mailtje van Carol van half februari gewoon maar weer om jullie op de hoogte te brengen van een weblog voor Carol door Irene aangemaakt. Hier kun je reacties lezen en je eigen reactie plaatsen. Willen jullie het ook weer doorsturen naar vrienden en bekenden? Bedankt!
Succes,
Arianne, zus van Carol uit Doornadres weblog:
www.euronet.nl/users/oke/carol/carol.htm
Ik ging op het adres kijken en vond tot mijn grote schrik dit: ‘Sinds 24 februari ligt Carol van Soest met een coma in het Westeinde ziekenhuis. Via deze webpagina willen we vrienden en bekenden op de hoogte houden van ontwikkelingen.’
Weet je nog: Carol aka The Soest? Hij had z’n weblog hier? Ga ff langs z’n webboek en laat een reactie voor ‘m achter!
“SmaRts…SmaRts….kom jij bij mij liggen?” fluisterde íe vanochtend vanuit die andere kamer. Op mijn blote voeten sloop ik er naartoe en kroop bij hem in dat grote bed. Hij kwam voor het eerst -wel hélemaal bij de buurtjes- logeren. En het was heel gezellig! 🙂
Ook dit jaar hebben de slechtvalken de nestkast in De Mortel gevonden. Er is al één ei, vanavond wordt eigenlijk wel het tweede verwacht. Met dank aan Madd voor de reminder en Planet voor het delen van de beelden.
Tijdens mijn moeders crematie zei hij al dat hij swingend op Oh, when the saints van deze wereld afscheid zou nemen. Helaas, een brass band was er niet, maar de muziek wel. Ik kan jullie, vanwege niet gevonden van ‘Just a closer walk…’, niet voorzien van volledige versies. Voor nu dus kleine stukjes. Het gaat ook maar om het idee. Klik bij beiden op ‘play sample’. Eigenlijk geweldige begrafenismuziek.
D’r zijn van die vragen waar ik maar geen antwoord op lijk te vinden. Zoals natuurlijk: Waarom ben ik hier?, Waarom gaat iemand dood? en Wat is het doel van het leven? Zware filosofische kwesties. Maar vragen van een iets minder zware aard kunnen me toch ook flink bezig houden. Zoals deze bijvoorbeeld: Waarom ligt er langs de kant van de weg altijd maar één laars (of één schoen)? Altijd zie ik langs de weg één schoen (of laars) liggen. Niet twee, nee: ééntje maar.
Wat zou nou een mogelijk antwoord kunnen zijn op díe vraag?
– Verloren ( maar waarom dan altijd maar één?)
– Weggegooid (opnieuw: waarom dan altijd maar één?)
– Na een ongeluk blijven liggen misschien? (en nog maar eens: waarom dan altijd maar één?)
Wat ik ook verzin: ik kom er niet uit. Er moet vast iemand zijn die een beter antwoord weet…
De hemel was helder en de maansverduistering was hier dus goed te volgen. Wat een vreemd, bijna buitenaards surreëel (beter? :-)) aandoend fenomeen, zo’n rode maan. Ik kreeg ‘m niet scherper op de foto. “We need a bigger lens”. 🙂