Of ook wel:
Hoe de nieuwe vriendinnen ervoor zorgden dat Smartie haar spiegelreflexcamera weer onder het stof vandaan tevoorschijn toverde.
Categorie -fotografie
Het was 1986, ik was 18 en voor het eerst in New York. Ik hield een reisdagboek bij dat ik later bij thuiskomst uittypte op de typmachine en waarvan ik de tekst bij de foto’s in het album plakte. Onvoorstelbaar dat ik met slechts twee filmrolletjes daar rondliep.
Maar het World Trade Center was er nog wel. Vandaag is het 15 jaar geleden dat het verdween en de wereld voorgoed veranderde.
New York – Manhattan – 1986
Een weekje Jura.
Vandaag is het 18 oktober. De dag dat Ma 71 jaar geworden zou zijn. Onvoorstelbaar. Soms lijkt het dat ze ze er beiden nooit geweest zijn. Just a figment of my imagination. Ik schreef daarnet in Facebook: ‘Tijd: het lijkt soms een complot van de kosmos om je te doen denken dat sommige mensen niet dood, maar er nooit geweest zijn.’. Ik heb het maar weer weggehaald, want het was een gek hersenspinsel.
Vandaag is ook de dag dat ik weer eens een postje wilde maken en een leuke plugin zocht die schaduwen onder mijn foto’s kan aanbrengen. Die plugin vroeg echter om PHP5.4 terwijl mijn site nog op 5.3.3 draait. Eén livechat en 5 minuten later, is mijn site op een andere server geplaatst, kan ik de juiste php kiezen en betaal ik ook nog eens de helft minder. Ik had niet eens de tijd om een backup te maken en die bleek gelukkig ook niet nodig. Tja, zo gaat dat tegenwoordig. Die plugin kreeg ik overigens niet werkend, pfrt.
De laatste keer dat ik schreef, was ik net terug van Pinkpop. Wat is er in die tussentijd gebeurd? De vakantie natuurlij
k. Die bestond uit een paar delen. Ik had vier weken vrijgenomen van het werk. Daar was ik best aan toe. Het werk is het werk en maakt soms dat ik niet op tijd vrij neem, omdat mijn agenda veel te snel vol loopt met zaken. Dus heerlijk vier weken vrij, maar niet zoveel geld voor vakantie. Met zuslief daarom gepland om te kamperen in zuid-Limburg, op een boerencamping in Terziet. Het was er prachtig! We boften ook erg met het weer. Heerlijk gemeut met de tent, het gasstelletje, lekker gewandeld en aan de Radlers ‘wat-dan-ook-punt-nul’. Een boerencamping, een melkveebedrijf. Naast alle koeien en kalfjes ook nog eens geiten als directe buren. Vroeger als kind gingen we altijd mee met onze ouders kamperen. Dat gevoel was toch wel weer een beetje terug: de mensen op het veldje, het koken, het slapen in de tent (jee, wat is het koud ‘s nachts!). Valkenburg, de kabelbaan, de grotten. Het was heerlijk.
Maar ik had nog een week kamperen in het vooruitzicht! Helaas kon zuslief niet mee, vanwege een zieke kat. Gelukkig gaat het inmiddels weer stukken beter met Jippie, maar het is nog niet helemaal over. Mijn tweede weekje kamperen w
as in Duitsland met mijn betere helft. Kamperen voor hem is een uitdaging, dus ik moest er voor zorgen dat er zo weinig mogelijk dingen zouden misgaan. Ook in deze week hebben we gelukkig prima weer gehad. We zijn naar de Vulkaan-Eifel gegaan naar een ieniemienie dorpje dat Strotzbusch heet. Prachtig gelegen. Geweldige camping ook overigens, heel vrij, heel natuurlijk. De mogelijkheid om zelf je plekje uit te zoeken, zelf een kampvuurtje te maken voor je tent, vers gebakken broodjes in de ochtend en, als je dat wilt, mee-eten.
Het gebied rond de Moezel is prachtig. We zijn naar een Weingut geweest en hebben wijnen geproefd (en gekocht). De regio verkend, plaatsjes bezocht, kerkjes bekeken en genoten van het prachtige weer. Trier gezien (klein Rome) nooit geweten dat het daar zo ontzettend mooi is. Ons verbaasd over hoe toeristisch het er in die regio eigenlijk is. Maar niet op onze camping, dat was een oase van rust. Veldje, kabbelend beekje ernaast en ook weer koeien als achterburen. Kan wel zeggen dat die twee weken me heel erg goed hebben gedaan. Lekker buiten, lekker bezig.
Begin september mocht ik weer aan die arbeid die bijna geheel in het teken stond van een zeer gewaardeerde collega die met pensioen ging. Collega’s gevraagd om oude foto’s en anekdotes en -al zeg ik het zelf- daar is een hel mooi boek uit voort gekomen. Maar het kostte me ook best wel wat werk. Zeker één collega heeft me goed leren kennen toen ik zei dat ik geen concessies aan de kwaliteit wilde doen gezien de korte tijd (‘Ik doe het goed of ik doe het niet!’).
Dat gedoe met die foto’s, toen nog eens een fotowandeling met een facebook-clubje. het ging allemaal weer een beetje kriebelen. Ik heb de nieuwe pinholecamera eindelijk gebruikt. Vlakfilm gescoord, een mooie nieuwe wisseltent (werkt beter dan een wisselzak – meer ruimte). Lekker weer op mijn manier: een beetje ge-utter, ultieme trage fotografie, maar o zo leuk om te doen. Het kost tijd, die moet ik er echt voor nemen. Maar ik zie het maar zo: als ik daarmee bezig ben, is er even geen ruimte voor iets anders en ben ik lekker in het nu bezig.
En van het een komt het ander. Ik heb ook de moed gevonden om eindelijk die mega-over-de-datum fotorolletjes in te draaien. Een rolletje Agfa uit 1945. Ook zelf ontwikkeld en wat is het dan toch leuk als er ook gewoon beeld op staat! Ja, erg leuk om er weer mee bezig te zijn. Wat periode betreft niet echt handig (donkere dagen voor de winter), maar voor pinhole maakt dat eigenlijk niet zo heel veel uit. Dat zijn over het algemeen toch opnames met langere sluitertijden.
Wat zeker nog vermeldenswaard is: IK GA NAAR GLASTONBURY!
Ja echt. Al jaren sta ik geregistreerd, maar ik heb nooit het lef gehad om een kaartje te kopen. Sinds Pinkpop ben ik wel wat stoerder. En nu blijkt: met onszelfde drie van Pinkpop gaan we naar Glastonbury. Op een zondag om 10 u ‘s morgens zat ik te zenuwen voor computer, tablet en telefoon om kaartjes te kopen. Even leek het alsof het niet ging lukken, maar ineens was ik er door. Whooohooo! Moet je voorstellen dat er in 32 minuten 120.000 kaartjes verkocht werden en wij hadden ze! Line-up: nog geen idee, dat is nog niet bekend. Maar we zien wel. Opnieuw kamperen, een festival dat vijf dagen duurt, goed gezelschap. Het kan alleen maar geweldig worden!
Het werd weer een heel verhaal. Dat krijg je ervan als je maar een paar keer per jaar schrijft, maar ach. Het is zoals het is. Nu heb ik tenminste steeds genoeg te schrijven 🙂
Laterrrrrr!
Het zonnetje van de skivakantie zit nog op mijn gezicht, maar het vakantiegevoel is long gone. Mijn tijd gaat op aan werk, stamboomonderzoek, werken in de tuin en een nieuwe inrichting van de huiskamer. Gesjouw met spullen, wat kan een mens toch verzamelen! Alle boeken de huiskamer uit. Weggooien is nog lastig. Vooralsnog een aantal dozen met boeken die ik nog echt niet weg wil doen en een paar dozen met boeken die ik de afgelopen 5-10-15 jaar niet meer heb gelezen of ingekeken. Maar wat er mee te doen? Verkopen? Pff, alleen al de gedachte aan al dat werk (fotograferen, rubriceren, beschrijven, inpakken, verzenden), en voor welke prijs? De verzendkosten overstijgen vaak de prijs die je voor een willekeurig boek kunt vragen. Dus, nee, ik weet het nog even niet.
Wel lekker bezig en gelukkig gaat het goed. Mijn ribben spelen af en toe nog op van de val van de trap, maar verder heb ik er geen last meer van. Pinkpop zit er aan te komen. Voor het eerst van mijn leven ga ik naar Pinkpop. Ik ben eerder naar festivals geweest waaronder Torhout Werchter, maar Pinkpop nog niet eerder. We gaan kamperen. Dat wordt nog wat 🙂 Vroeger als kind kampeerden we eigenlijk alleen maar, dus het zit nog ergens in mijn systeem maar de laatste keer dat ik kampeerde moet ergens in ’89 of ’90 zijn geweest. Zal heus goed komen. En oja! Ik ga (eindelijk) naar een concert van de Foo Fighters! Zin in!
Wat die wortels betreft: ik heb de genealogie weer opgepakt. Elke keer een beetje, zo doen anderen het ook. Ik onderzoek via internet, maar ook echt in de archieven. Ik heb heel even geroken aan de site My Heritage. Maar nee, beetje eng daar. Je moet ervoor betalen en niet zo weinig ook. Vervolgens geven zij de informatie door die anderen gevonden hebben. Ja. da’s lekker. Zo kan ik het ook. Toen ik een proefabonnement afsloot om te kijken of het iets was, werd ik direct telefonisch benaderd. Big Brother was watching me. Gelijk maar alles info weggemikt, hou ik niet van. Ik ben nog wel pasgeleden in het archief van Den Bosch geweest. De Smitsen-tak eindigt namelijk daar. Via internet had ik een tijdschrift gevonden en opgevraagd bij het Bossche archief. Hierin stond iets over een huis dat ooit gekocht zou zijn door een voorouder. Helaas, dat tijdschrift was er niet, maar ik heb het uiteindelijk bij een winkel in antieke boeken gevonden. Een paar regeltjes relevante informatie, wel leuk.
En dan nog iets over het opzetten van een bedrijfje voor een dierbare. Die draalt en draalt en draalt over het opstarten van een eigen bedrijf. Ja, ik weet het: pas als iemand er zelf aan toe is, worden er stappen gezet. Toch wilde ik eens kijken of het me zou lukken zo’n bedrijfje op te zetten. Via een creatieve marktplaats op internet voor een paar centen een logo laten maken en voor € 0,49 per jaar een domein gevraagd met 3 pagina’s wordpresshosting. Website in elkaar geflanst, facebookprofiel aangemaakt en diegene de link naar de Kamer van Koophandel gezonden. Het bedrijfje kan zó starten. Maar de tijd is blijkbaar nog niet rijp, want de handschoen is nog niet opgepakt. Jammerjammer.
Mijn fotografie ligt -nog steeds- op zijn gat. Ik had mezelf voorgenomen er meer tijd in te steken, maar voorlopig komt er helemaal niets van. De cyanotypie heeft even de aandacht gekregen en eigenlijk moet ik met pinholefotografie aan de slag. Eerst rust in den reet. Dan komt het vanzelf.
Hij gebruikte ‘m toch niet meer en als wederdienst voor het maken van foto’s kreeg ik zijn A3-printer. Een prachtige bijna nieuwe Epson Stylus Photo R1900. Een bakbeest, zo groot en hij print erg mooi. Nadeel is wel dat er van die kleine 16ml cartridges in gaan die zo’n € 10,- per stuk kosten. In een voordeelverpakking heb je 9 cartridges voor € 35,-, maar dat is nog steeds zo’n € 0,24 per ml.
Andere bezigheden buitenshuis maken dat de printer goed actief is, maar ook mijn gefröbel met de negatieven voor de cyanotypes vragen veel inkt. Ik wil te zijner tijd op A1- of A0-papier afdrukken gaan maken. Daar heb ik een groot negatief voor nodig, dat ik moet gaan maken door verschillende A4-transparanten naast elkaar te leggen.
Als alles goed gaat, is mijn printer binnenkort voorzien van een ‘continuous ink system’. Een bulksysteem waarbij je gebruik maakt van aangepaste cartridges, die verbonden zijn aan inkttankjes die direct te vullen zijn. De aanschaf viel reuze mee, te vergelijken met een nieuw setje inktpatronen. Maar met zo’n systeem betaal ik omgerekend maar € 0,04 per ml. Dat scheelt een berg!
De afgelopen drie weken heb ik noodgedwongen met mezelf gepraat en goed geluisterd. Ik heb gedacht aan allerlei zaken, maar vooral ook aan de dingen die ik echt leuk vind om te doen. Die passie ligt toch echt bij fotografie. Hoe digitaal ik ook ben, in de fotografie gaat het mij om de oude processen. ‘Slow Photography’ is een term die ik laatst tegen kwam en die term dekt inderdaad de lading voor mij.
Onlangs tikte ik een leuke camera op de kop: grootformaat, een pinhole-camera met een negatief-formaat van 4×5 inch. Leuk! Maar de volgende uitdagingen dienden zich aan: hoe ontwikkel ik zo’n negatief? Ik heb allerlei spullen voor het ontwikkelen van kleinbeeld en rolformaat, maar niet voor groot formaat. Daarnaast: hoe ga ik dat formaat scannen? Want mijn huidige scanner kan ook alleen maar die kleinere formaten aan. De camera ging de kast in, ongebruikt en de vlakfilm ging de koelkast in. Drie weken bezinnen deed het ‘m. Een adapter gevonden waarmee ik vlakfilm in mijn huidige tankje kan ontwikkelen en via eBay in Duitsland voor een leuk prijsje een tweedehands scanner die wel 4×5 aan kan. Zodra die er is, ga ik daar zeker mee aan de slag.
Tijdens die drie weken las ik ik ook over een ander nog ouder fotoproces: cyanotypie. Een prachtige techniek waarbij je niet eens een camera of een doka nodig hebt om toch een mooie afdruk te krijgen. Vroeger als meisje van een jaar of tien, speelde ik bij een vriendinnetje wiens vader ook aan fotografie deed. Hij had lichtgevoelig papier waarmee wij speelden. Met dat papier kon je ook al een fotogram maken en dat deden we graag. Cyanotypie is eigenlijk net zo. Je mengt wat chemicaliën tot een lichtgevoelige vloeistof en je smeert die (in een beetje donkere omgeving) op een papiertje en zodra dat droog is, leg je er een negatief en een (plexi)glasplaatje op. Dat leg je in de zon (of onder een andere UV-bron) en zodra je denkt dat het belichten klaar is, spoel je de afdruk in stromend kraanwater. Voilà! Een mooie blauwdruk is het resultaat. Daarna zou je de kleur nog kunnen aanpassen door de afdruk in andere baden te doen (waterstofperoxide, groene thee, water).
Als reminder heb ik de stappen van het maken van het digitale negatief voor cyanotypie in Photoshop op papier gezet. Een heel handig en informatief documentje. Als je er ook interesse in hebt, geef me dan een seintje, dan mail ik het naar je.