22 februari 2004

Gisteren werd ik door iemand geattendeerd op het feit dat het vanavond een week geleden was dat mijn vader overleed. Dat ging zo van: “Morgen heb je weer een moeilijke dag?”, waarop mijn hersenen direct op 100% gingen…”Wat was er ook al weer…oja….”. Die ander heeft niets gemerkt van mijn harde denken, maar toch….het blijft dan knagen en -onterecht misschien- verwijt ik mezelf dat ik er geen rekening mee houd.

Natúúrlijk ben ik niet vergeten dat het een week geleden is dat mijn vader overleed, maar vandaag voelt dat écht niet anders dan morgen en hém vergeten doe ik zeker niet. Ik mis hem (net als mijn moeder) iedere dag evenveel. Alleen verwachten sommige mensen dat ik hier met een altaar zit te wachten op iedere mijlpaal…een week, een maand, een jaar???

Toch schijnt dat bij mensen verschillend te zijn, gelukkig doen we het niet allemaal op dezelfde manier….maar het zette me wel aan het denken….

Hoe doe jij dat óf…wat vind jij ervan?