Pas op de plaats
Ik hield mijn adem in en blogde even niet. Aad was bezig met het moeilijkste dat een mens in zijn leven kan doen: voorgoed afscheid nemen van je lief. Een onmogelijke taak. Tranen om zijn berichtjes waarin dat definitieve einde onafwendbaar bleek. Gisteravond laat was het zover. Aad, nogmaals vanaf hier: jullie zijn geen moment uit mijn gedachten geweest en dat zal zo blijven.
En zo lag er vandaag bij thuiskomst een rouwkaart op de deurmat. Tot mijn grote schrik een tweede melding van overlijden. In 2005 schreef ik over mijn vriendinnetje van toen: “…Lief en vooral ook leed hebben we samen gedeeld. Uiteindelijk raakten we allebei (een beetje) onze wilde haren kwijt en verwaterde het contact…”. Blijkbaar plotseling is nu ook zij haar levensmaatje kwijt en was zij óók bezig met die immens moeilijke taak. Verschrikkelijk….Lieve C., ook voor jou geldt dat het contact misschien verwaterd is, maar weet dat je altijd een beroep op me kunt blijven doen!