14 december 2011

We zijn met het hele gezin in Parijs. Pa, Ma, M., M. en ik. We lopen op straat en moeten ergens naartoe, geen idee waar. Onderweg worden we afgeleid doordat in een zijstraat van het Kuhrhaus (?) een presentatie gaande is. Een mooi uitgedoste mevrouw met een bijzondere hoed van witte- en melkchocolade laat zien wat ze allemaal kan met (vloeibare) chocolade.

Ineens herinner ik me dat we de metro moeten halen. Terwijl de rest nog blijft toekijken, zeg ik dat ik de metro alvast zal halen, want dat kan blijkbaar in mijn droom. Ik roep de metro door op een knopje te drukken zoals bij een lift. Eigenlijk lijkt de deur waarvoor ik sta ook een lift, van roestvrijstaal. Ik druk op de knop en sneller dan verwacht is de metro er en de deuren gaan open. Onder in de metro/liftcabine is een kleine opening. Dina (onze kleine slanke kat), glipt er door en ik zie haar al lopend over de rails van de metro uit zicht gaan en ik raak in paniek. Jippie, de kat van Zuslief, is een stuk flinker en past niet door het gat en en blijft bij mij binnen. Al snel maakt Dina’s verdwijning plaats voor nóg een keer lichte paniek, want de rest van ons gezin is nog niet gearriveerd als de metrodeur dichtgaat en de metro vertrekt. Terwijl de cabine in horizontale en licht golvende bewegingen een meter of twintig in de lucht vertrekt en ik uitkijk over het landschap, word ik wakker.

Dina ligt niet aan het voeteneind en dat hele kleine beetje paniekgevoel maakt dat het eerste wat ik doe als ik uit bed stap is: zoeken naar haar. Ze is beneden en zit van haar brokjes te eten.