Ethiek

Ik dacht: “Doe eens gek en gooi je haar los!”, dus met een heel klein beetje oranje in mijn deurmat wilde ik solidair zijn met de rest van voetballiefhebbend Nederland (pff, wat een zin). Maar net las ik dit en heb het oranje er weer gelijk afgepleierd. De premier (en wat voor één?!) die een brief gaat schrijven naar een of andere joker in een k*t-tv-programma die de bondscoach zou demoniseren…sorry hoor…Dit gaat me écht te ver! Het gaat hier over voetbal namelijk! VOETBAL!
Ik ga weg uit dit land, ik weet nog niet wanneer, maar ik kan hier zó slecht tegen…

op·por·tu·nis·me (het ~)
1 het handelen zonder bepaald beginsel waarbij men ernaar streeft elke omstandigheid ten gunste van zich of zijn partij aan te wenden (Bron: Van Dale Taalweb)

Vanavond naar school. Informatieavond over het afstuderen (jaja, komend jaar is het zover!).
Dan is er iemand die tijdens zo’n bijeenkomst alleen maar zeikt over de slechte organisatie in de school. En zo zichzelf indekt voor het feit dat hij weet-ik-veel-hoeveel opdrachten nog moeten inleveren. En dan vooral zeiken over dat er slecht gecommuniceerd wordt en over geen vertrouwen hebben, en vooral niet zeggen dat je zelf zo’n joker bent dat je je zaken nog niet hebt ingeleverd. Jak. En nu moeten we volgend jaar weer groepsopdrachten doen en loop ik het risico zo’n joker in mijn groepje te krijgen…neuh, dank je de koekoek, daar ga ik es effe een stokje voor steken. Hoe weet ik nog niet, maar dat komt vanzelf! Ik zal de omstandigheden óók eens ten gunste van ‘mijn partij’ (>-)) aanwenden!

Morgen heb ik een hertentamen. Hertentamen? Ja, nog van uit de tijd dat Pa net overleden was en we zoveel moesten regelen. Vorige week was het een tentamen. En opnieuw kan ik me er niet toe zetten. Ik heb er best wel moeite mee. Alles is zo vaag: Afstuderen: Coachen of HRM (Human Resources Management). En wat wÌl ik nou helemaal met die opleiding? Ik wil helemaal geen manager P&O worden. Of HRM-manager/adviseur-of-hoe-dat-dan-ook-mag-heten-tegenwoordig. Op die school is het ook een zooitje. Ik moet nog allerlei verslagen inleveren, waar ik ook helemaal geen zin in heb. Pff…zo lastig.

En weet je wat zo erg is? Het is zo lekker om het te negeren. Ik doe net of het er niet is, da’s lekker. Nu ik er eigenlijk niet meer onderuit kan, omdat dat hertentamen voor de deur staat, raak ik gelijk weer in een windwak. Bah! Maar toch. Ik ga morgenochtend opnieuw proberen mezelf achter dit ding vandaan te slepen en in mijn aantekeningen te duiken. Het moet gewoon!

Maar niet in één dag.
SmaRts moet eerst nog heel veel spelen voor ze volwassen wordt.
Het kan dus ook nog een hele tijd duren voor ze er erg in heeft
dat ze niet alleen is op het WWW. Maar ach, laat haar maar,
het gaat vast goed komen!

Gisteren had ik een logje over bloemen en over hoe simpel zaken kunnen zijn.
Bij mensen is dat anders. Bij mensen ligt dat allemaal zó gecompliceerd dat zelfs de meesten van ons elkaar niet begrijpen. Dit zeggen, dat doen, ja is nee, graag is laat maar, zeker is nooit, en nee is kun je niet een keertje opschieten.

Waarom zitten mensen zo gecompliceerd in elkaar? Het lijkt wel of een groep mensen bij hun geboorte een gecodeerd stukje software heeft meegekregen. De andere groep hobbelt hier rond met sleutels. Dientengevolge is de één zijn hele leven op zoek naar degene die de sleutel heeft en de ander op zoek naar dat stukje software dat bij die sleutel hoort. En we schuwen niets in onze zoektocht.

En in dat hele gevecht vergeten we soms dat we allemáál mensen zijn. Dat we elkaar met respect moeten benaderen. Dat we die ander (die een ander stukje software of een andere sleutel heeft) in zijn of haar waarde moeten laten. Maar nee. In het heetst van de strijd vergeten we dat we allemaal uniek zijn. Dat ieder waarde heeft. En dus slachten we elkaar af. Emotioneel, psychisch, fysiek en naar mijn idee wordt het steeds erger. Wanneer leert de mens nou eens? Filosofen breken hun hersens al zolang we bestaan. We leren niet.

En toch heb ik hoop. Een vreedzame samenleving is een utopie, die verwacht ik niet. Maar een beetje meer rekening met elkaar houden. Minder met jezelf bezig zijn. Open staan voor een ander. Minder snel oordelen. Gewoon netjes antwoord geven als iemand iets vraagt. Toch maar weer eens opstaan in de trein voor iemand. Het moet toch kunnen? Ik ga gewoon beginnen. Bij mezelf. Ik zeg níét dat ik altijd zo lelijk doe tegen mensen, integendeel. Maar ja. Ik kan alleen verantwoordelijk zijn voor wat ík doe. Toch? Het kán zo simpel zijn. En wie weet heeft het effect.