Gisteren had ik een logje over bloemen en over hoe simpel zaken kunnen zijn.
Bij mensen is dat anders. Bij mensen ligt dat allemaal zó gecompliceerd dat zelfs de meesten van ons elkaar niet begrijpen. Dit zeggen, dat doen, ja is nee, graag is laat maar, zeker is nooit, en nee is kun je niet een keertje opschieten.
Waarom zitten mensen zo gecompliceerd in elkaar? Het lijkt wel of een groep mensen bij hun geboorte een gecodeerd stukje software heeft meegekregen. De andere groep hobbelt hier rond met sleutels. Dientengevolge is de één zijn hele leven op zoek naar degene die de sleutel heeft en de ander op zoek naar dat stukje software dat bij die sleutel hoort. En we schuwen niets in onze zoektocht.
En in dat hele gevecht vergeten we soms dat we allemáál mensen zijn. Dat we elkaar met respect moeten benaderen. Dat we die ander (die een ander stukje software of een andere sleutel heeft) in zijn of haar waarde moeten laten. Maar nee. In het heetst van de strijd vergeten we dat we allemaal uniek zijn. Dat ieder waarde heeft. En dus slachten we elkaar af. Emotioneel, psychisch, fysiek en naar mijn idee wordt het steeds erger. Wanneer leert de mens nou eens? Filosofen breken hun hersens al zolang we bestaan. We leren niet.
En toch heb ik hoop. Een vreedzame samenleving is een utopie, die verwacht ik niet. Maar een beetje meer rekening met elkaar houden. Minder met jezelf bezig zijn. Open staan voor een ander. Minder snel oordelen. Gewoon netjes antwoord geven als iemand iets vraagt. Toch maar weer eens opstaan in de trein voor iemand. Het moet toch kunnen? Ik ga gewoon beginnen. Bij mezelf. Ik zeg níét dat ik altijd zo lelijk doe tegen mensen, integendeel. Maar ja. Ik kan alleen verantwoordelijk zijn voor wat ík doe. Toch? Het kán zo simpel zijn. En wie weet heeft het effect.
Er komen spontaan fladdertjes tekst bovendrijven:
“you’re the voice, try to understand it, make a noise and make it clear”
“why do we look at each other, trough the barrel of a gun”
Maar helaas werkt het allemaal niet, en ik denk dat het allemaal juist komt door alle opgelegde waarden en normen, waardoor de instinctieve goedheid van de mens verdrongen wordt.
Tis moeilijk he? Ik weet het. Maar ik wil gewoon niet accepteren dat mensen zo zijn. En ik kan de wereld niet verbeteren, maar misschien wel de mijne. En dus begin ik klein. Zo ga ik langzaam mijn lijstje maken met to do-things:
1. Doe iedere dag iets leuks
2. Wees iedere dag in ieder geval 1 keer aardig voor een ander.
Gaandeweg zal er nog veel meer bij dit lijstje komen, maar o,o, hoe zou het zijn als we allemaal voor ons zelf zo’n lijstje hadden….
btw Xan: In de discussie op jouw log meng ik me graag, maar laat het woord graag nog even aan de heren over!! 😉
Is goed hoor….ik wil ook graag heren antwoorden en dat heeft te maken met dit stukje uit JOUW log:
“Maar een beetje meer rekening met elkaar houden. Minder met jezelf bezig zijn. Open staan voor een ander. Minder snel oordelen.”
Zóóó herkenbaar…maar ja, ik ben dan ook een vrouw, dus mijn commentaar heeft geen toegevoegde waarde. Vrouwen denken hetzelfde en mannen denken hetzelfde. En mannen denken nooit wat vrouwen denken en andersom ook niet. Da’s nog es een ware patstelling!
Maar weet je wat het rare is ?
Meestal zijn mannen mijn beste vrienden, juist omdat ze zo goed begrijpbaar zijn…
Als er alleen liefde om de hoek komt kijken, wordt het allemaal anders…..;)
En dat is nou juist helemaal niet raar. Weet je waarom? Omdat het dán ineens over gevoel gaat en we niet meer synchroon lopen…;-)
Mmmmm, das ook weer waar…
Gewoon niet van iemand gaan houden dus, dan blijft het allemaal goed gaan…;)
Ik denk dat de mens nooit écht’ leert….!
Mooi streven, maar toch iets dat nooit zal gebeuren vrees ik… Helaas..